Evelyn Bevill

Evelyn Bevill córka … na pewno kogoś. Dziwnie byłoby pojawić się od tak. Znikąd. Dzieci w końcu nie odnajdują się w kapuście czy też nie są przynoszone przez dziwne skrzydlate stworzenia. Mimo wszystko jak daleko dziewczyna nie próbuje sięgnąć pamięcią, tak nie potrafi odnaleźć żadnych konkretnych wspomnień odnośnie swoich rodziców. Jedynie bezkształtne powidoki próbujące imitować wcześniej wspomniane figury. Czy też może jest to wszystko wytworem jej wyobraźni, który po tylu latach próbuje sobie uzupełnić pewne braki. Pamięta polecenia, zalane deszczem ulice i przemoknięte ubrania. Wszędzie panował gwar, nawet w taką pogodę, warkot samochodów, krzyki ludzi. Rozświetlone witryny sklepów próbujące swoją wystawą przyciągnąć jak najwięcej klientów. W tym całym tłumie Eve czuła się bardziej jak w domu niż w niemalże pustych czterech ścianach. Jednak za każdym razem musiała tam wracać. Drobne kradzieże stawały się dla niej codziennością, trzeba było kraść by nie umrzeć z głodu. Kradła jedzenie i kosztowności. Te drugie ponoć miały dużo większe znaczenie, chociaż nie miała z tego żadnego pożytku. Po powrocie do „domu” przepadały. Oczywiście nie zostawało się kieszonkowcem z dnia na dzień. Dziecięcy urok z czasem nie wystarczał by umknąć uważnym spojrzeniom i czasami trzeba było przyjąć twardą lekcję życia, wracając z licznymi siniakami czy ranami. W całym tym chaosie, kto by się przejmował jakimś dzieciakiem.
Następny obraz jaki powraca w jej pamięci to postać leżąca na podłodze wpatrująca się w nią nieobecnym wzrokiem. Nawet jeśli nie potrafiła przypomnieć sobie konkretnych rysów twarzy to była pewna, że była to kobieta. Kobieta, która kolejny raz wybrała się w podróż zapewnianą przez środek aplikowany bezpośrednio do krwiobiegu. Pech chciał, że tym razem po raz ostatni.  

Silne szarpnięcie za nadgarstek sprawiło, że niemalże straciła równowagę i upadła. Ta sama siła  powstrzymała jednak tą sytuację ciągnąc ją bardziej w górę. Głośne przekleństwo bez jakiś konkretnych słów jedynie utwierdzało ją w przekonaniu, że po raz kolejny zrobiła coś źle czy też nie zrobiła czegoś czego powinna. Prawdopodobnie miało to jakiś związek z leżącą na ziemi figurą. Nie potrafiła jednak znaleźć w sobie niczego co by pasowało do tej sytuacji, żalu, strachu czy poczucia winy. Jedynie niezrozumienie tego co dookoła się działo. Nowy powidok przybrał już bardziej zapadające w pamięć kształty. Ta postać towarzyszyła jej później niemalże cały czas. Po krótkiej wymianie zdań i przekazaniu „towaru”. Ev znalazła się pod opieką nowej „rodziny”. Rodziny, do której jak na razie nie była gotowa dołączyć. Tak znika figura, którą powinna nazwać ojcem. Zaczął się dla niej zupełnie nowy rozdział, który ostatecznie może uznać za lepszy niż poprzedni.

Nowe życie było przepełnione nowymi obowiązkami. Nowymi lekcjami i ciągłą przemocą, którą musiała wyrządzać. Uczyli ją jak korzystać z broni i trucizn, wykorzystywać otoczenie na swoją przewagę. Uczyli ją jak żyć w społeczeństwie i być posłusznym. Można powiedzieć, że były to proste cele, które musiała spełniać by byli z niej zadowoleni. Pasowało jej to.

W wieku 15 lat wykonała swoje pierwsze prawdziwe zlecenie morderstwa, miał być to sprawdzian tego co do tej pory się nauczyła. Zdała. Jednak dopiero trzy lata później została przedstawiona głowie rodziny, której służyła od kilku lat, a wpojone przez ten czas posłuszeństwo dawało o sobie znaki, figura jaka została jej w końcu realnie przedstawiona od razu zapadła jej w pamięć, a Ev poddała się potędze aury jaką posiadała. Była w końcu jedynie narzędziem w rękach głowy rodziny Chang. Narzędzie, które zrobi wszystko byle sprostać oczekiwaniom.

Jednak.. czy aby na pewno?