Zhu

Zhu należy do osób, o jakich to raczej wie się mniej niż więcej. Nie wynika to jednak z jakiejś wielce tajemniczej przeszłości. Ta jest dość klarowna. Chłopak urodził się w wiosce Qinqce, jaka to była mniej lub bardziej przeciętna w całym Liyue. Raczej zamieszkiwana przez starszych ludzi, chociaż zdarzały się takie wyjątki jak jego rodzice. Nie było w samych narodzinach chłopaka nic smutnego czy niezwykłego. Żadnych problemów z brakującym ojcem, czy śmiercią przy porodzie. Jego rodzice zwyczajnie byli szczęśliwą parą, zajmującą się dbaniem o pola kwiatów wokół wioski jak większość jej mieszkańców. Chłopak posiadał nawet starszą o 5 lat siostrę, Qiuei, jaka to najczęściej się nim zajmowała kiedy trochę już podrośli i była jego jedyną, faktyczną “przyjaciółką”.

Od młodości Zhu nie był typem lubiącym przesiadywać z ludźmi, czy to nawet z nimi rozmawiać. Preferował trzymać się bardziej na uboczu, zajmując się w jakiś sposób sobą lub zwyczajnie ich obserwując. Bez angażowania się. Najczęściej albo siedział z nosem w książkach przygodowych, albo wędrował po polanach chowając się przed dorosłymi. Czasami ich obserwował, ale często nie był w stanie zrozumieć ich zachowania - problemy te raczej miał z młodszymi osobami, bo ze starszymi łatwiej było mu się porozumieć. Rodzice próbowali go jakoś zachęcić do bardziej otworzenia się na ludzi, ale nigdy im się to nie udało. Chłopak jednak nigdy nie miał problemu z czymś takim jak “samotność” i nigdy mu ona nie przeszkadzała.

Kiedy miał już 13 lat i podrósł wystarczająco, rozszerzył swoje tereny po jakich to wędrował. Nie ograniczał się już do w pełni bezpiecznych polan kwiatów, ale też starał się wdrapywać na pobliskie szczyty, chcąc lepiej podziwiać tereny. To go tak naprawdę ciekawiło. Świat. Nie rozmowa z ludźmi, a zwyczajnie obserwacja świata. Natury. Innych osób. Dlaczego tak go to ciekawiły, nigdy nie był w stanie odpowiedzieć, choć siostra wielokrotnie go o to pytała. Coraz częstsze wypady tylko bardziej zwiększyły chęć chłopaka do eksploracji całej krainy, chcąc dojrzeć jej każde zakątki. Qiuei zauważyła jego zainteresowanie, to też kiedy nadarzyła się okazja i znalazł się w ich wiosce podróżnik z odległych krain? Ta poprosiła, by ten opowiedział mu co nieco o swoich przygodach. Mężczyzna też wspomniał, że świat zewnętrzny potrafi być też niebezpieczny. Jak podstawowa do podróży była umiejętność walki, chociaż na myśl o krzywdzeniu innych istot raczej się Zhu skrzywiał. Nie miał jakieś wielkiej odrazy do przemocy, ale preferował jej nie stosować. Tak go zwyczajnie wychowano. Nie mniej, miał teraz jakiś cel do którego mógł dążyć - a było to coś, czego wcześniej nie można było o nim powiedzieć. Podróżnik pokazał mu co nieco podstaw jak walczyć mieczem, oraz jak sam mógł trenować się w przygotowaniu do wypraw. Tego dnia, Zhu postanowił, że jego miejsce było poza terenami Qinqce.

Chłopak z każdym rokiem, coraz mniej czasu spędzał bezpośrednio w wiosce i z rodziną. Nabył tendencji do nocowania poza wioską, w jakichś niewielkich jaskiniach czy pod gołym niebem. Poniekąd, coraz bardziej oddalał się od ludzi. Coraz mniej z nimi rozmawiał. Nie był też dobry w jakimś okazywaniu emocji, więc inni raczej nie chcieli z nim rozmawiać. Kochał swoją rodzinę, ale nie potrafił im tego pokazać. Tak było do samego końca, nawet do momentu kiedy to skończył 18 lat i postanowił wyruszyć na podróż. Powolną i bez zatrzymywania się. Rodzice nie mieli nic przeciwko jego decyzji, z racji że przygotowywali się do niej już od dawna. Starsza siostra natomiast, zażartowała tylko że kiedyś do niego dołączy w podróżach. Również nie była kimś, kto chciałbym zostać w jednym miejscu. Szczególnie w wiosce starców. W tym akurat byli podobny, i jedynie w tym, bo tam gdzie on był cichy i spokojny, ona była ognistą kulą energii.

I tak też zaczęła się podróż chłopaka. Powolna, z racji że dokładnie przyglądał się terenom i nawet w pomniejszych wioskach był w stanie spędzić dwa miesiące. Nie mniej, dla niego? Nie było niczego bardziej interesującego w życiu. Nie pokazywał tego na twarzy, z racji na to jak bardzo nie potrafił on okazywać uczuć, ale w głębi serca wiedział, że to jest to czego pragnie. Tak też podróżował przez ostatnie 5 lat. O samej kulturze, wiele się nie nauczył. O ludziach i ich zachowaniach? Trochę więcej, choć dalej było wiele tematów w “świecie ludzkim” jakie go nie interesowały. Po 4 latach, trafił do Mondstadt. Miasta bardzo innego od tych, jakie to widział dotychczas. Do kultury bardzo innej od jego domowej. Do rejonów bardzo innych w swym pięknie. Nie zostało mu więc nic poza podróżowaniem po krainie, starając się znaleźć jak najpiękniejsze miejsca. Do nikogo w swych podróżach się nie przywiązywał, to też nie można było powiedzieć aby chłopak zdobył jakichś przyjaciół.

Jednego dnia jednak, trafił do mniejszej wioski. Zwyczajowo, trzymał się od mieszkańców raczej z daleka. Tym razem jednak, zastał pożar w chatce… kogoś. Nie wiedział nawet kogo, ale jak całe życie był uczony, obrona i pomaganie ludziom były podstawą. Właśnie dlatego, bez większego nawet myślenia ruszył do płonącego domku z jakiego to dobiegał jakiś płacz. Chłopczyk jakiego tam znalazł, miał pewno z 6 lat. Sytuacja jednak była na tyle problematyczna, że zawalający się płonący domek odciął mu drogę powrotu. Kwestią czasu było aż wszystko na nich runie, i Zhu nie mógł nic na to zaradzić. Przynajmniej, dopóki nie stanął na jakimś… klejnocie? Krysztale? Czymś. Nie był pewien co to było, ale wiedział że do niego wołało. Łapiąc więc dziwny emblemat, instynktownie stworzył lodową kopułę wokół nich jaka to obroniła ich przed domkiem jaki to się zawalił. Wydarzenie to miało miejsce raptem parę dni temu. Zhu nie był pewien czym był ten emblemat, ani czym była ta moc. Miał pewne domysły, jednak bez żadnych konkretnych potwierdzeń. Wiedział tyle, że była to jednak moc przydatna, to też koniecznie musiał ją opanować na przyszłość. Mondstadt na pewno będzie dobrym rejonem do tego, prawda?