Jikan aka Belial

Historia Belial jest niezwykle tajemnicza. Jej najbardziej odległym wspomnieniem jest obudzenie się na polance w przyjemny słoneczny dzień. Była małą dziewczynką o srebrzyście białych włosach oraz fioletowych oczach ciekawsko patrzących na świat. W oddali widziała niewielką osadę ulokowaną w małej zatoczce. Przed nią był ogrom wody zwany oceanem a na linii horyzontu wschodzące słońce. Dookoła polanki rosły piękne różowe drzewa. W oddali słyszała śpiew ptaków oraz szum rzeki. Przepiękny widok. Jedyne co go psuło, to nagłe burczenie w brzuchu malucha. Dziewczynka podniosła się i ruszyła w stronę drzew. W końcu czy jest coś lepszego na tym świecie niż świeżo zerwany owoc? Zapewne tak, lecz teraz o tym nie myślała. Zagłębiła się więc w pobliskim lasku szukając czegoś pysznego. Gdy dotarła do rwącej rzeki dojrzała coś, co musiała zjeść. Owoc w kolorze jej oczu wisiał na jednej z gałęzi aż prosząc się by go zerwać. Światło odbijające się w wodzie poniżej tworzyło malownicze wzory na jego skórce. Wystarczyło go wziąć. Belial zaczęła więc wdrapywać się po konarze a następnie po kolejnych gałęziach. Jej pyszny skarb był już na wyciągnięcie ręki gdy nagle usłyszała za sobą trzask. W ułamku sekundy runęła do wody. Mocny nurt zabrał ja ze sobą. Kurczowo ściskając owoc w dłoni starała się utrzymać na powierzchni by złapać oddech nim kolejna fala starała zabrać ją na dno. Wielokrotnie odbijała się od mniejszych bądź większych kamieni aż w końcu ujrzała to co jest przed nią. Koniec rzeki i wodospad. Do oczu napłynęły jej łzy, które woda szybko zmywała z jej policzków. Jakie szanse miało małe dziecko na przeżycie takiego upadku? W końcu rzeka się skończyła i wyrzuciła ją w dal. Spojrzała w dół oddalone o dobre kilkadziesiąt metrów skały. Czy to miał być jej koniec? Przycisnęła owoc do piersi i zamknęła oczy kuląc się tak jak tylko mogła.


Czekała na uderzenie, ból a potem koniec. Ten jednak nie nastał. Zamiast tego poczuła jak ciepły wiatr muska jej twarz. Powoli odważyła się otworzyć oko. Ujrzała piękną polankę, wioskę w zatoczce oraz słońce wschodzące nad oceanem. Usiadła zdezorientowana. Dookoła była sceneria, którą już widziała. Ptaki w oddali zaśpiewały tę samą melodię. Brzuch zaburczał jej tak samo głośno jak poprzednio, a może i głośniej? W dłoni trzymała jednak soczysty owoc, mokry od wody z rzeki. Powoli zaczynała rozumieć co się stało i jaką moc posiadała. Gdy nie musiała ponownie iść nad ten rwący potok i ponownie ryzykować życiem, mogła skierować swoje kroki do wioski.

Przez kolejne długie lata Belial, przedstawiająca się pod imieniem Jikan, żyła blisko ludzi z wioski, która nazywała się Nami. Powoli odkrywała, że potrafi panować nad czasem, chociaż nigdy nie udało jej się cofnąć tak jak wcześniej. Nie wiedziała skąd, lecz znała język w jakim mówili ludzie, rozumiała jak działa społeczeństwo, że trzeba mieć coś, by dostać coś innego. Ona jednak nie miała nic, poza swoją mocą. Pierwszą poważną rzeczą, do której jej użyła, była pomoc pewnemu drwalowi. Wychodząc z wioski ujrzała mały tłumek ludzi. Zainteresowana podeszła. Mężczyzna zranił się piłą gdy ciął drzewo. Ręką była rozcięta aż do kości i mocno krwawiła. Słyszała jak ten narzeka tylko, że przez to nie będzie miał jak pracować i przez to nie będzie w stanie wykarmić rodziny. Jego żona z zawiniętym w kocyk noworodkiem płakała nieopodal. Nie wiedzieć czemu, uznała, że musi im pomóc. Skoro miała potężną moc, to mogła z niej skorzystać. Gdy to powiedziała, każdy na nią spojrzał jak na obłąkaną. Mimo to przepchnęła się przez tłum dorosłych i stanęła przy rannym. Ten patrzył na nią z przerażeniem ale i iskierką nadziei w oczach. Wysunął powoli zabandażowaną, drżącą rękę, z której krew powoli kapała na ziemię. Dziewczynka delikatnie dotknęła rany i zamknęła oczy. Skoro panowała nad czasem, to mogłaby cofnąć go do momentu zanim się zranił. Ale czy to nie było zbyt wymagające? Czy była by w stanie to zrobić? Powiedziała, że tak i teraz każdy patrzył na nią osądzająco. Postanowiła spróbować. Musiała spróbować. Musiała dać radę. Skupiła się nie na całym mężczyźnie lecz na jego ręce. Zmarszczyła czoło starając się dokonać tego, co postanowiła. Miała zamknięte oczy więc nie wiedziała w zasadzie co się stało. Po chwili jednak poczuła jak słabnie i upada na ziemię. Obudziła się kilka dni później w chatce drwala. Okazało się, że udało jej się uleczyć jego ranę, a raczej cofnąć rękę do czasu sprzed zranienia, lecz chwilę po tym zemdlała. Żona mężczyzny opiekowała się nią cały ten czas. Ten w ramach podzięki obiecał jej się należycie odpłacić. Belial jednak nie chciała pieniędzy. Zamiast tego poprosiła by wybudował jej dom. Następnego dnia gdy udali się na polankę na której się obudziła, pokazała mu niewielki szałas, w którym spała do tej pory. Mężczyzna był wyraźnie zdziwiony lecz zrobił to o co został poproszony. Zwołał kilku swoich kolegów po fachu i w niecały miesiąc Jikan miała swoje cztery kąty. Niedługo później okrzyknięto ją też boginią czy też cudotwórczynią.

Lata mijały a Belial żyła w pewnej symbiozie z okoliczną wioską. Przychodziła pomagać im w życiu codziennym a czasem ktoś przychodził do niej z jakimiś problemami. Wizje jakie miewała często pomagały wieśniakom przygotować się na przyjście sztormu bądź uniknąć kilku mniejszych wypadków. Jej zafascynowanie sztuką bądź też medycyną sprawiło, że każdy traktował ją z szacunkiem. Przez następne kilkanaście lat znacznie poprawiła swoje umiejętności korzystania z daru jaki posiadała, jej domek został kilkukrotnie przebudowywany i powiększany, dorobiła się pięknego ogrodu, w którym rosły różne rośliny. Ona sama jednak nie widziała siebie jako bogini lecz jako kogoś, kto robi to, co do niego należy. Zaakceptowała jednak ten fakt, gdy w wiosce postawili ku jej czci niewielki pomnik.