Petra Raghouse

Imię/Miana: Petra Ejke Raghouse
Rasa: Niziołek
Pochodzenie: Nevrast
Płeć: Żeńska
Wiek: 44
Wzrost i waga: 150 cm / 60 kg
Wygląd:Podgląd
Charakter: Petra jak na Niziołka jest osobą o wyjątkowo wisielczym poczuciu humoru. Wykonując zawód zarówno krawcowej jak i lekarza ma pod swoim palcem masę żartów dotyczących szycia i często lubi nimi szydzić tuż przed twarzą rannych osób. Lubi stawiać na swoim, nie przyznaje się łatwo do porażki i ma skłonności do alkoholu oraz hazardu. Mimo wrednego i opryskliwego zachowania w głębi duszy mocno przejmuje się innymi, często biorąc za dużo do siebie od innych. Bardzo docenia osoby, które chcą się zadawać z nią mimo jej nie uprzejmego sposobu zachowania. Uwielbia kwiaty wiosną, wszelkie dania związane z chlebem oraz śpiewanie jak nikt nie słucha. W przypadku konfliktu stara się rozładować sytuacje za pomocą słów, a jak się nie da to czmychnąć gdzie pieprz rośnie. Wyciągnięcie jej krótkiego miecza jest ostatecznością.
Historia: O Petrze nie można zbyt wiele powiedzieć, gdyż jej prawdziwie interesująca historia dopiero się zaczyna. Jednak można wspomnieć o paru wydarzeniach i faktach z jej życia by przybliżyć dlaczego jest taką, a nie inną osobą. Petra wychowała się na wsi skrytej przed światem u podnóża gór. Razem ze swoją liczną rodziną byli mocno zdani na siebie w ciężkich warunkach górskich, mając za sąsiadów jedynie zamknięte w sobie krasnoludy oraz czające się wszelakiego rodzaju potwory w dziczy. W takim, a nie innym miejscu ciągle komuś zdarzała się jakaś krzywda i trzeba było sobie jakoś radzić z rannymi osobami oraz ich równie skrzywdzonym ubiorem. Dlatego też Petra na podstawie niewielkiej edukacji, przekazywanej wioskowej mądrości oraz metodzie licznych prób i błędów, dała radę osiągnąć porządne wyszkolenie. W pewnym momencie jednak postanowiła opuścić rodzimą wieś. Czemu? Petra nigdy nie lubiła za dużo o tym mówić, jedynie wspominając o jakiejś kłótni po alkoholu. Podczas swojej podróży zarabiała za życie oferując swoje usługi lub łapiąc się jakiejkolwiek dostępnej roboty. Nic co by warto wspominać prócz tego, że Ejke jest kobietą pracującą i żadnej pracy się nie boi. Jednak podczas jej podróży jedna interakcja jest warta napomknięcia. Któregoś razu zmuszona bowiem była do nocowania w środku lasu, rozstawiona jedynie o mały namiot, wnyki gdzieniegdzie w okolicy oraz rozpalone ognisko. Podczas jej próby ugotowania znośnej do zjedzenia zupy ze znalezionych grzybków, usłyszała jak coś dużego wpada w jej zastawioną pułapkę. Okazał się być to podstarzały, nieco zakręcony w opinii Niziołki, mężczyzna który po uwolnieniu i zaproszeniu na zupę(nie obyło się od kąśliwych uwag) przedstawił się jako Tom Bombadil. Razem spędzili oni dość nietypowy wieczór przy ognisku, rozmawiając o życiu, żartach, zwierzętach, ziołach, kobietach i facetach oraz o wszelkiej pierdole jaka przyszła im na język. Jednak najbardziej niezwykłym były piosenki, które owy nieznajomy śpiewał. Oraz te, które próbował jej nauczyć. Przed ich rozstaniem podarował jej też zestaw ozdobnych kolczyków, mówiąc jej na odchodne, że przydadzą jej się gdy znów się spotkają. Cokolwiek to znaczyło.
Ekwipunek:
- Plecak Podróżny
- Namiot
- Hubka i Krzesiwo
- Drewniane naczynia
- Garnek
- Nóż Myśliwski
- Zestaw Krawiecki
- Czyste Szmatki Materiału
- Spiritus
- Krótki Miecz
- Wnyki
- Kolczyki od Toma
- Torba Aptekarska/Zielarska

Umiejętności/inne:

Zaawansowane:
Rzemiosło(Krawiec)
Leczenie Ran

Amatorskie:
Zielarstwo
Opieka nad Zwierzętami
Sztuka Przetrwania

Dodatki:
Hey dol! Merry dol! - krótka przyśpiewka, którą poznała od Toma Bombadila, a która zdaje się rozbrzmiewać w jej kolczykach w ciche, pochmurne wieczory, gdy szczyty Thangorodrimu zdają się bardziej okrutne niż zawsze. Może, gdyby zaśpiewała, sama natura by jej pomogła?

Siła: D
Szybkość D
Wytrzymałość: D
Zręczność: C
Moc: C

Hmmm, akcept, choć raczej Tom Bombadil w pułapkę nie wpadł, a zawędrował do obozowiska.

Dopisz sobie gdzieś do KP

Hey dol! Merry dol! - krótka przyśpiewka, którą poznała od Toma Bombadila, a która zdaje się rozbrzmiewać w jej kolczykach w ciche, pochmurne wieczory, gdy szczyty Thangorodrimu zdają się bardziej okrutne niż zawsze. Może, gdyby zaśpiewała, sama natura by jej pomogła?