Ritual - Bjorn Side

Pewnie ktoś mógłby zastanawiać się, co z odmętów skandynawi przytarga Bjorn. Może jak normalna osoba kawałek drewna? Albo jakąś szmatkę? Może fiolkę krwi jakiegoś świętego? A może jak ktoś nieco mniej normalny, beczkę antycznego grogu, albo niedźwiedzia, bo dlaczego nie? Otóż nie. Bjorn przyniósł kamień. I to nie byli jaki kamień, bo kamień na tyle spory że było go trzeba rozwalić i do piwnicy wnieść w częściach. Był to jakiś "ołtarzyk" z gór głęboko w skandynawii. Miejscowi wieśniacy byli szczęśliwi gdy go zabierał, chociaż znaleźli się i tacy co patrzyli krzywo. Generalnie, ponoć przynosił pecha. Ale to Bjorna nie zraziło. I z niewielkim wzniesieniem usypanym w piwnicy z pokruszonego kamiennego ołtarza, przeszedł do rytuału i przyzwał swojego sługę, który pojawił się w oślepiającym blasku

Była to młoda dziewczyna.
Widząc Bjrona zachłysnęła się powietrzem i niemal nie stoczyła z usypanej po środku pokoju, kupki kamieni. Złapała jeden w dłoń i przestraszonym wzrokiem patrzyła na Bjorna, z kamieniem gotowym do rzutu-Gdzie jestem? Co to za miejsce? Kim jesteś?-Zasypała go pytaniami-Kim ja, jestem-Dodała po chwili niepewnie. Czy tak to powinno wyglądać?

JB pozwolił sobie na długie badania, analizę i poszukiwania. Jego przybrana rodzina dała mu dom, więc nie mógł znaleźć "pierwszej, lepszej" relikwii. Przez długi czas szukał informacji, aż w końcu nie zebrał dość danych by zdecydować się zabrać cały ołtarz. Cokolwiek się o nim dowiedział, a w końcu trochę by szukał przed pierwszą lepszą decyzją, musiało być dostateczne, by zdecydować się na taki krok. Miał obawy, czy niszczenie go, by przetransportować do piwnicy było potrzebne. Nie był jednak zuchwałym, niegodnym "przyrodnim" synem, by sprzeciwiać się woli rodu. A gdy został sam, zgodnie z udzielonymi mu instrukcjami rozpoczął rytuał. Pomieszczenie spowił oślepiający blask, a gdy ten zniknął, jego oczom ukazała się... dziewczyna.

Tego się nie spodziewał. Zwłaszcza w połączeniu z jej zanikiem pamięci. No i jego brakiem wiedzy w sumie, co ma miejsce w chwili obecnej. Ostrożnie podniósł dłonie do góry, sugerując swoje pokojowe zamiary.
-Nazywam się John Bjorn Dragosani i znajdujemy się obecnie w Serbii. - przedstawił się spokojnie, dając dziewczynie przyswoić wpierw te informacje. -Zostałaś przywołana przy pomocy rytuału do piwnicy willi mojego rodu. - wyjaśnił jej to wszystko na spokojnie, uważnie przyglądając się jej reakcji. Wolał nie dostać kamieniem. -Niestety, sam posiadam niezbyt wiele informacji. - przyznał się z wyraźną niechęcią w głosie. Nie lubił nie wiedzieć. -Co więc na to, byśmy razem poszukali odpowiedzi na to, kim ty jesteś? - zaproponował spokojnie i delikatnie wystawił dłoń do przodu, jakby chcąc jej pomóc wstać z kupki kamieni lub uściskiem ręki zatwierdzić umowę. Teoretycznie, była "sługą"... cokolwiek to znaczyło. Jednak czy coś wiedziała? -Czy cokolwiek kojarzysz? Coś wiesz, co mogłoby okazać się przydatne? Jakiś charakterystyczny punkt, może słowo, wspomnienie? - zasugerował spokojnym tonem. W końcu... trzeba jakoś zacząć, prawda?

Dziewczyna patrzyła na Bjorna z równie wielkim przestrachem i niezrozumieniem jak jeszcze chwilę temu. Jego gest oraz słowa, wcale nie zdawały się jej uspokajać. Co zresztą, nie było wcale takie dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że ta miała absolutną pustkę w głowie. Let's tame the wild servant.-Bjorn-Powtórzyła za chłopakiem jego imię.-Gdzie jest Serbia? Co to jest willa?-Wydawało się że miała jeszcze więcej pytań gdyż jej twarz wyglądała kompletne niezrozumienie dla znaczenia słów wypowiadanych przez Johna. Dziewczyna w końcu postanowiła opuścić rękę, trzymającą kamień. Wciąż jednak nie wypuściła z dłoni kamienia. Tak samo, nie zdecydowała się na to by podejść do Dragosaniego, łapać go za dłoń czy gdziekolwiek z nim iść. Tkwili trochę w impasie. On pod drzwiami, ona na kupce gruzu.-Nic nie wiem. Nawet tego, jak mam na imię-Powiedziała smutno, widocznie przejęta faktem, że nie zna nawet swojego imienia. Jednak chłopak musiał się jeszcze natrudzić trochę, by zdobyć na tyle jej zaufania, by chociaż zaczęła z nim współpracować. Bjorn zauważył również że na jego prawej dłoni pojawił się dziwny symbol

Mężczyzna skinął głową.
-Jeśli chcesz, możesz mówić na mnie Bjorn. - tak chyba było, że drugie imię Dragosaniego było na tyle charakterystyczne, że zdecydowanie łatwiej było zapamiętywane przez innych niż "John". "John" takie zwykłe było. Pojawiły się jednak kolejne pytania, na które zdecydował się odpowiedzieć. W końcu, trzeba to wszystko wyjaśnić. -Serbia jest krajem znajdującym się w Południowej Europie. Na wschód od Włoch, na północ od Grecji. Najprościej jednak stwierdzić, że to po prostu kraj. - zgadywał, że może to zająć jeszcze chwilkę, a jego tłumaczenie może zrodzić kolejne pytania, jednak musiał wytłumaczyć. Spokojnie. Krok po kroku. -Willa to taki bardzo duży dom. - co tu dodać? Chyba nic. Trochę ucieszyło mężczyznę, że przywołana kobieta opuściła dłoń. Ale tylko trochę. W końcu kamień nadal był w jej ręce. Zabrał rękę, skoro nie chciała jego pomocy. Mimo wszystko, gdy zdecydowała się wstać ponownie by ją wystawił, coby jej pomóc. -To może do czasu, aż sobie nie przypomnisz będę Ci mówił Amnesia? - zaproponował. Może był to słaby dowcip, ale ej! Imienia nie zapomni. Tego nadanego. Spojrzał na swoją dłoń. Nie wiedział co to jest. -Jak wspominałem już, zostałaś tu przyzwana przy pomocy magicznego rytuału jako tak zwany "sługa". Jaki był tego cel jednak nie wiem, ale obstawiam, że wkrótce się dowiemy. Czy jest jeszcze coś, co chciałabyś wiedzieć? Jeśli mogę, postaram się pomóc. - trochę ryzykował stwierdzenie "sługa". Dziewczyna niczego nie pamiętała, więc istniała spora szansa, że coś poszło nie tak. A wtedy to słowo mogło być bardziej negatywnie odebrane niż miałoby to miejsce w normalnej sytuacji. Pytanie tylko jak rodzeństwu poszło. Czy też mieli takie problemy?

Wiele z rzeczy o których mówił Bjorn, generowało masę pytań. Były niejasne, trudne i skomplikowane. Ale wytłumaczył jej słowami prostymi czym była "Willa" a nawet "Serbia" nabrało nieco sensu. Co prawda jeszcze pozostawało wiele kwestii które wymagało dogadania, ale wyglądało na to chyba że ten mężczyzna mimo wszystko nie miał wobec niej złych zamiarów. Ale sługa? Czy to oznaczało że była niewolnicą? Nie wiedziała. Nie mogła wiedzieć, bo nie pamiętała.-Amnesia-Powtórzyła za Bjornem i powoli skinęła głową. Więc na razie będzie Amnesią. I chyba wyglądało że idąc z tym mężczyzną, mogła liczyć chociaż na szansę, odzyskania wspomnień. Na wszelki wypadek jednak, podniosła drugi kamień.-Prowadź-Powiedziała, bo nie planowała do niego podchodzić. Bezpieczny dystans, to podstawa przetrwania. Chyba.

>Koniec twojego prologu. Napisz jeszcze posta z/t[No chyba że zrobisz coś szalonego, co prologu nie zakończy], kolejnego posta dostaniesz jak cała twoja drużyna skończy prolog

Widać było, że dziewczyna miała pytania. Sporo, sporo pytań. Sytuacji pewnie nie poprawiał fakt, że sam JB niezbyt wiedział co właściwie się wydarzyło i czego oczekiwał od nich Boris. Sam też miał ogromną ilość pytań, ale skoro zadał sobie dość trudu nie planował wszystkie przekreślać i być jak najbardziej szczery w stosunku do nieznajomej. Nie chciała jego pomocy i wolała zachowywać dystans? Niech więc i tak będzie. Skoro rytuał się zakończył mogli ruszyć dalej. Otworzył drzwi i choć kultura nakazywała puszczać panie przodem, tak w tej chwili jego servant miał dwa kamienne argumenty i brak zaufania do Bjorna, by ten zdecydował się zgodnie z jej decyzją prowadzić ją korytarzami w stronę przybranego dziadka. Bo chyba to teraz mieli zrobić, prawda?

z/t