Nadia Volkov

Pierwsze dwanaście lat życia Nadii były niczym z bajki. Pod opieką rodziców dorastała w mieście wolności bez żadnych zmartwień. Wszystko miało się zmienić niedługo po jej dwunastych urodzinach. Ojciec co jakiś czas znikał – wracając do swojego ojczystego kraju  Snezhnayi i nie było w tym nic dziwnego, poza jednym detalem. Tym razem zabrał ze sobą córkę. Całkowita zmiana otoczenia była co najmniej przytłaczająca. Wrzucona w nowe realia, bez przyjaciół i matki, Nadia nie potrafiła się początkowo odnaleźć w tym miejscu. Dodatkowo pogoda była zupełnie inna niż w mieście jej urodzenia. Jak się okazało znalazła się w tym miejscu by dołączyć do akademii wojskowej. Czy też raczej początkowo miała zostać do niej przygotowana, a dopiero później spróbować tam swoich sił jako pierworodna zgodnie z tradycją rodziny Volkov. Początkowy sceptycyzm zniknął, jak się okazało – wojskowe życie też miało swoje plusy.

W końcu nadszedł wielki dzień – kiedy to wszyscy początkowi rekruci mieli udowodnić swoją siłę i oddanie, podczas ostatniego egzaminu. Mieli tydzień by przetrwać w kompletnej ośnieżonej dziczy i wrócić do akademii. Nawet jeśli z zewnątrz brzmiało to na straszne doświadczenie, w rzeczywistości nie było aż takie trudne, jako że szkoła kładła duży nacisk na te szczególne umiejętności swoich uczestników. Dostali podstawowe narzędzia, broń będącą jednym z wynalazków ich rodzimego kraju i zostali wyrzuceni na „lodowej pustyni”. Początkowo wszyscy trzymali się razem by zorientować się w sytuacji i rozdzielić się po kilku dniach. Egzamin wydawał się ciężką formalnością, ale koniec końców miał być tylko formalnością. Przynajmniej do momentu uderzenia jednej ze  śnieżyc. Porywisty wiatr utrudniał marsz i zagłuszał jakiekolwiek odgłosy, a szalejący dookoła żywioł mylił wzrok. Nawigacja w takich warunkach była niemożliwa, a jednak trzeba było iść do przodu. Ktoś kiedyś powiedział, że w tym miejscu jest tak zimno, że człowiek zamarzał kiedy przestał się poruszać. Nadia zrozumiała na własnej skórze znaczenie tych słów. Obklejone śniegiem, przemarznięte ubrania ciążyły niemiłosiernie. Mróz zaczął przebijać się przez kolejne warstwy ubrań. Nie mogła znaleźć żadnego schronienia, w ostatniej próbie spróbowała usypać jakąkolwiek zasłonę ze śniegu i swojego sprzętu, nie zważając na odmrożenia jakich zapewne się przy tym nabawiła. Opadła bez sił za prowizoryczną zaporę od śniegu, zwijając się w kłębek żałując, co było dziwne, jedynie że nie będzie w stanie wrócić do akademii, przez co zawiedzie powierzone jej zaufanie.

Obudziła się kiedy to niemiłosierne promienie słońca szczypały jej twarz, niepewnie otworzyła oczy, zaraz podrywając się do siadu, rozglądając po okolicy. Po wczorajszej zamieci niemalże nie było śladu, a ona nie mogła uwierzyć własnym oczom. Leżała na środku małego kręgu, na którym znajdowała się mała warstwa świeżego śniegu. Jej sprzęt był tuż obok, całkowicie suchy jak jej ubrania. Dopiero po chwilowym szoku uświadomiła sobie, że w dłoni ściska Vision, a panujący mróz stał się jakoś mniej dokuczliwy.

Nie rozumiała całej tej sytuacji, ale nie zamierzała stracić szansy jaką jej dano – chyba po raz kolejny. Wróciła do akademii przed upływem czasu. W tym samym momencie otrzymała informację, że jej ojciec oficjalnie zaginął podczas wykonywania zadania.

Co innego mogła więc zrobić jak nie wrócić do miasta jej matki, starając się poukładać wszystko w głowie...