Rodzaje broni

Chociaż jest to świat magii, broń klasyczna również potrafi odegrać dość istotną rolę w walce. Nie każdy zaś musi być magiem skupiającym się na niszczycielskim aspekcie zaklęć, a wtedy zawsze przyda się jakaś alternatywa w kwestii obrony czy zadawania obrażeń przeciwnikom. Broń to nic innego więc jak zbiór rzeczy materialnych, stanowiących przedmioty do walki zbrojnej zaczepnej lub obronnej (broń wojskowa), polowania na zwierzynę (broń myśliwska), a także rywalizacji sportowej (broń sportowa).

Spis treści
1.Podział broni
1.1. Broń biała
1.1.1. Broń sieczna
1.1.1.1. Broń jednoręczna
1.1.1.2. Broń półtoraręczna
1.1.1.3. Broń dwuręczna
1.1.2. Broń obuchowa
1.1.3. Broń drzewcowa
1.1.3.1. Broń bardzo długa
1.1.3.2. Broń długa
1.1.3.3. Broń krótka
1.1.3.4. Broń bardzo krótka
1.1.4. Broń miotająca
1.1.4.1. Łuki
1.1.4.2. Kusze
1.1.4.3. Proce
1.1.4.4. Inne
1.1.5. Broń miękka
1.2. Broń palna
2.Broń vs Umiejętności

1. Podział broni
Bronie to temat rzeka. Można i nich pisać i pisać i prawdopodobnie nigdy nie zostanie o nich napisane dostatecznie dużo. Na przestrzeni lat ewoluowała ona pod każdym możliwym  kątem, a znana jest już od początków ludzkości. Pierwsze z nich, wszelakie pięściaki, były po prostu odpowiednio ociosanymi kamieniami, by w końcu wraz z ewolucją wynaleźć stal i metody jej obrabiania. Potrzeba matką wynalazków i to właśnie wszelakim wojnom czy specyficznym bitwom zawdzięczamy różne nietypowe bronie np. miecz z hakiem wynaleziono, by móc atakować nogi koni podczas jazdy konnej.
Ogromnie ważnym czynnikiem jednak przy wyborze broni jest nie tylko strategia, którą należy obrać podczas walki (po za tym wiadomo, że niemal niemożliwe jest wybieranie broni do walki pod tym kątem nie wiedząc nawet, z kim się będziemy dokładnie mierzyć), a same predyspozycje osoby, która będzie się nią posługiwać. Ciężko wyobrazić sobie słabego dziewięciolatka wymachującego ciężkim młotem bojowym.
Człowiek wysoki i silny może wykorzystać zalety broni długiej i ciężkiej, takiej jak duża szabla czy halabarda, które potrafią ważyć ponad 22 kilogramy. Taka broń odznacza się większą skutecznością rażenia przez to, że jest długa i trudno ją zablokować z powodu ogromnej masy. Jeżeli ktoś jest wysoki, ale niespecjalnie silny, może wybrać włócznię. Ta długa, ale lekka bron pozwala wykorzystać przewagę w szybkości. Ktoś niski, ale bardzo silny może zdecydować się na grubą, ciężką szablę albo parę młotów. I w końcu, niski i słaby wojownik najlepiej będzie się posługiwać mieczem, dwoma mieczami, dwiema szablami, dwiema pałkami albo nawet dwoma sztyletami. Innym ważnym czynnikiem jest też fakt, jak ciężko będzie nam opisywać walkę daną bronią. Jeżeli ktoś nie jest pewien swoich umiejętności opisywania walki włócznią, lepiej zdecydować się np. na miecz.

1.1. Broń biała
Rodzaj broni służących do walki wręcz, a nie do miotania pocisków za pomocą energii chemicznej (broń palna) lub zakumulowanej energii mechanicznej (broń miotająca). Prawdopodobnie pierwsza broń, jaka przychodzi na myśl to miecz. Jest on jednak tylko kroplą w morzu wszelakich rozmaitych tworów, które zaliczają się pod broń białą. Ta zaś dzieli się jeszcze na swoje własne podkategorie w zależności od tego, jaki rodzaj obrażeń zadają. Broń sieczna składa się najczęściej z rękojeści, za którą trzyma się oręż, ostrza tnącego oraz czasami również gardy oddzielającej rękojeść oraz ostrze od siebie.
Do broni drzewcowej zaliczamy wszystkie bronie posiadające drzewiec, czyli coś w rodzaju rękojeści, jednak o wiele dłuższej, przez co bronie te często wyglądają jak ostrze czy szpikulec umocowany na końcu kija.
Bronie obuchowe, jak sama nazwa wskazuje, zadają obrażenia obuchowe. Służy do zadawania ciosów o sile zdolnej połamać kości, czy cięć miażdżonych. Uderzenie z odpowiednią siłą potrafi również doprowadzić do licznych krwotoków wewnętrznych u przeciwnika.
Broń miotająca również jest odłamem broni białej, chociaż zdawać by się mogło, ze jest to oddzielna kategoria. Nalezą do niej wszystkie łuki, kusze, proce oraz bronie miotane przy pomocy czystej siły człowieka jak noże do rzucania.
Broń miękka zaś jest bronią, o której mało się mówi, ale wbrew pozorom wszyscy wiedzą, że istnieje, tylko może nie koniecznie pod tą nazwą. To narzędzie walki składające się z kilku ruchomych części albo łatwo zginające się.

1.1.1. Broń sieczna
Broń sieczna z wyraźnym ostrzem składa się przede wszystkim z głowni i rękojeści. Zwykle w jej skład wchodzi także jelec (garda), oddzielający głownię od rękojeści; poszczególne rodzaje broni siecznej posiadają ponadto dalsze części składowe. Do wyposażenia dodatkowego należy pochwa do przechowywania broni. W zależności od rodzaju broni, głownia może być prosta lub zakrzywiona, o różnej długości, kształcie i szerokości; jednosieczna, lub obosieczna; tnąca lub kłująca.
Powyższy obrazek przedstawia dość szczegółową budowę typowego miecza bez większych udziwnień. Broń tą można podzielić ze względu na dwie kategorie - wielkość samej broni jak i ze względu na to, iloma stronami ostrza można zadawać rany cięte (jedno i dwu sieczne). Poniżej przedstawiono jednak podział tylko ze względu na ich wielkość.

1.1.1.1. Broń jednoręczna
Broń na na tyle lekka i niewielka, ze możliwe jest dzierżenie jej w jednej dłoni i spokojna walka nim z przeciwnikiem. Są to z reguły bronie krótkie, wielkości średnio od 60 do 150 cm*, jak i bronie bardzo krótkie, nie przekraczające odległości między dłonią a łokciem.

* to prawdopodobnie nie są dokładne wartości, jak i nie należy się ich bardzo sztywno trzymać. W oryginale wielkości te zamiast w centymetrach zostały podane w chi - bardzo starej, chińskiej jednostce, której wielkość zmieniała się z dynastii na dynastię. Nie mniej 1 chi to mniej więcej trochę mniej jak 1 stopa angielska, czyli = 30,48cm

Każda broń krótka góruje nad bronią długą pod jednym względem: łatwo ją nosić. Tego rodzaju broń bywa skuteczna w bliskim starciu.

Przedstawiciele broni jednoręcznej:

• Akinakes -  sztylet lub krótki miecz, prosty, obosieczny, służący do kłucia i cięcia, używany przez Scytów, a następnie przejęty przez Persów. Długość jego wynosiła 30-50 cm. Wykonany był wyłącznie z żelaza lub też inkrustowano go złotem, podobnie jak pochwę okładaną wytłaczanymi (reliefowymi) zdobieniami z cienkiej blachy złotej lub srebrnej. Tak bogato zdobione miecze spotykane są w grobowcach władców lub członków arystokracji plemiennej – jak np. znalezione w kurhanie Litym (Miełgunowskim) czy Tołstaja Mogiła.
  
• Gladius - krótki miecz rzymski. Posiadał obosieczną żelazna głownię z ością poprowadzoną przez środek i ostro zarysowanym sztychem. Posiadał Rękojeść często o kwadratowym lub ośmiokątnym przekroju, kulistą (popularny kształt obok owalnych i innych) głowicę z drewna lub kości (zdarzały się nawet kamienne czy z okładzinami metalowymi), z mało wydatnym pudełkowatym jelcem. Najstarsze znane nam modele ("wzór moguncki" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 40 cm do 55 cm (ostrze) i szerokość od 4,8 cm do 7,4 cm. Przeznaczony był do kłucia (stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych) jak i cięcia. Późniejszym typem jest "wzór pompejański" mierzący ok. 70 cm długości (ostrze z długością rękojeści oraz głowicy) i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia.
  
• Jian - długi, jednoręczny, obosieczny miecz chiński używany od przeszło 2500 lat. Najstarsze źródła opisujące miecz pochodzą z VII w. p.n.e. z Okresu Wiosen i Jesieni (tzw. miecz Goujiana, władcy królestwa Yue). Historyczne miecze miały od 45 do 80 cm długości. Obecne modele mają około 70 cm, a ich waga to ok. 700-900 gramów. Dla lepszego wyważenia do głowicy doczepiano podwójny pompon. Chińczycy nazywają go "szlachcicem wśród broni", co zawdzięcza dawnej przynależności jedynie rodzinom szlacheckim oraz niezwykłej szybkości i gracji ruchów podczas walki. Kuty jest z mocnej i elastycznej stali. Jej grubość przy sztychu dochodzi do 1 mm, co powoduje charakterystyczny, wibrujący dźwięk podczas walki. W stylu walki mieczem nie występują bloki, zamiast nich jest wiele zwodów i zejść z linii ataku. Mimo ostrości miecz rzadko był wykorzystywany do cięć, a zdecydowanie częściej do pchnięć, na co wskazuje środek ciężkości znajdujący się bardzo blisko jelca (dodatkowo przesunięty w stronę głowicy poprzez doczepienie ozdobnych frędzli).
  
• Urumi - długi miecz w postaci taśmy z ostrej giętkiej stali, mogącej zwinąć się w ciasny zwój. Miecze urumi używane są do tej pory w indyjskim stanie Kerala, jako jedna z odmian broni używanych w tradycyjnych sztukach walki kalari payattu. Szczególną popularnością cieszą się w północnej części wybrzeża malabarskiego. W części południowej Malabaru noszą nazwę "chuttuvaal", od słów "chuttu" (zwój) i "vaal" (miecz). Urumi uważane jest za najbardziej niebezpieczną broń stosowaną w kalari payattu, jego użycie wymaga dużych umiejętności i koncentracji, dlatego też naucza się tej sztuki jedynie najlepszych adeptów. Miecz urumi można nosić owinięty wokół pasa, często był w przeszłości bronią kobiet.
  
• Katana- miecz japoński nihontō (jap. 日本刀?), czasami zwany mieczem samurajskim, o długości głowni powyżej 60 cm, jednosiecznej, o krzywej głowni i zaokrąglonym lub ściętym sztychu. Jelec (jap. 鍔 lub 鐔 tsuba?) tej broni ma kształt bogato zdobionej tarczki (gardy). Rękojeść (jap. 柄 tsuka?) wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym lub w przypadku tradycyjnych katan z oplotem ze specjalnie preparowanej cienkiej i wytrzymałej na warunki atmosferyczne i uszkodzenia mechaniczne skóry rekina z elementami dekoracyjnymi.