Alegoria Przygody

Piątek oznaczał zazwyczaj przedostatni dzień Akademii Ninja w tym tygodniu, jednak nie tym razem. Od kilku dni każdy młody adept sztuk ninja żył tym, że nadszedł czas egzaminów na genina. Dla jednych był to moment długo wyczekiwany, wręcz z sennych marzeń, a dla innych... cóż, bardziej przypominał koszmary. Nie wszyscy czuli się pewni swych sił, zatem nastroje w klasie były wyjątkowo mieszane. Niektórzy nerwowo czytali zwoje w kącie, by być z dala od gwaru, gdzie płynnymi, powolnymi ruchami garstka dzieciaków ćwiczyła swoje Taijutsu, chociaż oczywiście wiedzieli, iż takie praktyki wewnątrz, bez Sensei'a były zakazane. Inni zaś cieszyli się chwilą, w końcu mieli za sobą zdane pisemne egzaminy, a przed praktyką najlepiej było odpocząć, by wystartować z pełnią sił. Byli też tacy, którzy jak posągi stali, bądź siedzieli i przez długie minuty kumulowali chakrę tylko po to, aby zaraz przywrócić jej naturalny bieg i na powrót ją skumulować, a wszystko po to, by w tej najważniejszej chwili Jutsu nie zawiodło. Ostatni dzień Akademii Ninja, a przynajmniej dla niektórych ostatni, zapowiadał się dosyć zwyczajnie. Sensei Kinji zazwyczaj zapowiadał nietypowe zajęcia, a wczorajszego dnia milczał, gdy nastał moment rozstania się i ruszenia w swoje strony. Pogoda za oknem należała do tych, które sprawiały, że Konoha wyglądała na jeszcze radośniejsze i bardziej pogodne miejsce, niż zazwyczaj. Niewielkie obłoki chmur leniwie przesuwały się po niebie, niekiedy zasłaniając na chwilę słońce i przynosząc, dla niektórych, upragniony cień oraz chłód. W sporej klasie było wyjątkowo jasno. Ściana po lewej stronie była niemalże w całości stworzona z okien, przez które widać było pole treningowe akademii - spory plac z kilkoma miejscami na walki, wieloma przyrządami do ćwiczeń zarówno własnego ciała, jak i techniki czy to rzutu shurikenami, czy zręcznego poruszania się i balansowania ciałem. Nie zabrakło nawet, znajdującego się w rogu, małego oczka wodnego, stawiku, który to służył do pierwszych poważnych kroków w nauce kontroli chakry. Przyszłe pokolenie ninja, siedzące aktualnie wewnątrz murów akademii, mogło przypomnieć sobie chociażby pięć treningów na każdym z przyrządów i w każdym miejscu tego placu, który dla jednych był wybawieniem od monotonnego głosu Sensei'a Kinjiego, a dla innych katorgą, podczas której musieli wylewać z siebie siódme poty i często dosłownie stawać na głowie, na rękach lub nawet wisieć, by podołać kolejnym to ćwiczeniom.
I wśród całej tej gromady studentów znajdowała się trójka tych, których losy zostały powiązane ze sobą na długo przed tym, gdy w ich młodych, pełnych szalonych pomysłów główkach zrodził się pomysł zostania ninja.
Jak zwykle punktualnie do klasy wszedł Sensei Kinji i, jak zwykle, pojawił się w niej tak cicho, iż nikt go nawet nie zauważył. Zawsze było tak samo. Swego czasu, na początku nauki w akademii, kilka dzieciaków nawet czekało na niego przed drzwiami, bo uważano, że on naprawdę się pojawia w klasie, a nie do niej przychodzi. Oczywiście było to bzdurą. Tak czy inaczej - uwaga przynajmniej niektórych została skupiona na białowłosym młodzieńcu dopiero w momencie, gdy zabrał głos i odezwał się całkiem donośnie, jak na osobę o jego aparycji.
- Dzień dobry. - odezwał się krótko i dał chwilę każdemu, aby się uspokoił. Część dzieciaków zachowywała ciszę tylko dlatego, że było im szkoda Kinjiego, który to wyglądał na takiego, którego szkoda dręczyć, bo i tak wydaje się udręczony życiem. Inni zaś... no właśnie, Ci inni aktualnie okładali się pięściami coraz to mocniej, gdy powolny, spokojny trening Taijutsu zaczął przeradzać się w coś poważniejszego. W końcu rywalizacja była wpisana w zawód każdego Shinobiego, a młodzi, niedoświadczeni aspiranci do tego miana, nierzadko dawali się jej ponieść. Przestali już zwracać na jakiekolwiek otoczenie, ale na takich uczniów Kinji miał sposób prosty, który skutecznie zniechęcał do prób robienia mu na złość. W momencie, gdy jeden z kolegów Tatsuo miał właśnie trafić swoją pięścią w bezbronny nos słabszego rówieśnika, nagle wszyscy zamarli. No, wszyscy, którzy stali wokół bójki, jak i sami jej uczestnicy, gdyż reszta klasy zajmowała się swoimi sprawami z taką błogością, jak wcześniej. Nikt nie mógł nawet drgnąć, lecz wszyscy znali przyczynę. Cień Sensei'a znów unieruchomił tych, których powinien. Grupka, która wyglądała na zawieszoną w czasie, trwała w swoich nieprzyjemnych na dłuższą metę pozycjach tak długo, aż białowłosy młodzieniec wszystko wytłumaczył. A tłumaczenie nadeszło po chwili.
- Czcigodny Hokage Naizen wyznaczył termin drugiej części egzaminu na Genina. Odbędzie się ona w poniedziałek, o godzinie piątej rano. Zbiórka przed Placem Treningowym Numer Osiem, czyli przed parkiem we wschodniej części wioski. Szczegóły egzaminu nie są mi znane i nie jestem w stanie Wam przybliżyć jak może wyglądać jego przebieg, gdyż co roku egzamin się zmienia. Tym razem wymyślał go sam Hokage, zatem... - w tym momencie Kinji zamilkł, lecz unieruchomienie poprzez cień wciąż działało. Kilka wymownych sekund ciszy zostało w końcu przerwanych ponowną wypowiedzią. - W każdym razie, mogę Wam jedynie życzyć powodzenia. Mam nadzieję, że przygotowałem Was odpowiednio i każdy da z siebie więcej, niż zazwyczaj, bo właśnie tyle trzeba, by zdać. - i nagle cała grupka została uwolniona. Niektórzy upadli na ziemię, inni jedynie zachwiali się, a jeszcze inni westchnęli, przyzwyczajeni do techniki Sensei'a i ruszyli w stronę swoich ławek. - Jakieś pytania? Dzisiaj mamy dzień, który mogę w prawie całości poświęcić Waszej ciekawości i potrzebom. Zaznaczam - prawie. - i zgarnął krzesło, które stało niedaleko jego biurka, by przesunąć je przed mebel i usiąść naprzeciwko wszystkim uczniom, których przyszło mu szkolić w tej generacji.

Świat krył jeszcze przed nim wiele niespodzianek. Makoto nie potrafił zbytnio wyjaśnić tego, na czym dokładniej polegał ów fenomen. Z jednej strony udzielała mu się ekscytacja względem nadchodzącego egzaminu, a z drugiej w środku czuł coś, co najłatwiej byłoby określić nostalgią. Zapewne przez dziwną mieszankę tych dwóch sprzecznych odczuć, sam nastolatek nie do końca odczuwał różnicę, czy wyjątkowość tego piątkowego dnia. Kiedy tylko znalazł się w klasie, rozejrzał się w niej w poszukiwaniu bliżej znanych mu twarzy. Przywitał się z kilkoma osobami, z którymi to częściej przychodziło mu rozmawiać, czy pomachał kilku innym kompanom z klasy. Mimo wszystko, jego uwaga szybko pomknęła ku trenującym osóbkom. Sam chłopaczek przysiadł w pobliżu nich, pozostając przez większą część czasu w przykucniętej pozycji. Chociaż chciałby samemu powalczyć, nie zamierzał się wpychać na siłę, dlatego też postanowił zrobić to, co przeważnie wychodziło mu najlepiej - douczyć się przez obserwację innych. Pewnie to właśnie z tego powodu nie zauważył nawet ich nauczyciela, a kiedy tylko technika dosięgła jego osoby, nie zdołał zbytnio wymanewrować, aby zabezpieczyć się na przyszłość i...


...w ten sposób skończył na swoich zacnych czterech literach, kiedy tylko technika pozwoliła im ruszyć się w miarę swobodnie. Ciche zgłoski dobyły się z jego strony, jednak nie miały one większego sensu, będąc najpewniej zwyczajną reakcją na obicie swojego tyłu. Wtedy też, domyślając się tego, że przedsięwzięcie należało zwinąć, wstałby z miejsca i ruszył tak, aby zająć swoją standardową ławkę w pobliżu jakiejś bardziej zaznajomionej twarzy. Wszystko po to, aby wysłuchać tego, co inni mieli do powiedzenia, czy podłapać odpowiedzi na ich pytania ze strony pana nauczyciela. Sam zaś nie wychodziłby przed szereg, a przynajmniej do chwili, w której to pytania by się skończyły, albo w ogóle miałyby nie paść. Czemu? Odpowiedź była prosta. W końcu prócz wiedzy na temat egzaminu zostawałoby im już tylko jedno:
- Może pan pomóc w treningu? - zapytałby się, bo raczej mogli zadawać pytania, aniżeli o coś prosić. Jakoś tak liczył na to, że ów opcja wyjdzie i ewentualne inne kwestie poruszyłoby się w trakcie praktyczniejszych przygotowań do egzaminu. Trening kilku technik, czy jakieś ostatnie zajęcia praktyczne, w trakcie których może podpytałoby się o ostatnie egzaminy. Skoro zawsze się zmieniał, to najpewniej nie będzie taki sam jak rok temu, albo dwa, prawda? Ale w sumie może o to spyta ktoś inny..?

Yukionna siedziała w kącie klasy i leniwym wzrokiem przyglądała się grupce studentów, którzy zebrali się, aby podziwiać trwająca w klasie walkę na pięści. Westchnęła. Nie widziała niczego fajnego w okładaniu się po twarzy, tym bardziej przez niedoświadczonych ninja, których to pojedynki bardziej przypominały przepychanki dzieci na podwórzu, niż prawdziwą walkę wręcz. Ale przecież każdy gdzieś zaczynał, prawda? Sama spojrzała na oparty o bok biurka bokken, którego używała do treningu szermierki. Nie uważała, żeby w jakimś stopniu była lepsza od innych, ale... Kto jej zabroni ponarzekać na rozbrykanych młodych chłopaków? Chciała wstać i również przyjrzeć się tej całej amatorce, ale akurat usłyszała głos senseia, więc wróciła na swoje miejsce. Niestety, grupka pochłonięta walką nie zamierzała się tak łatwo uspokoić. Tokine spodziewała się zobaczyć technikę klanu Nara i nie zawiodła się. Zawsze przyglądała się temu z zachwytem, bo gdzieś w głębi duszy zazdrościła ludziom, którzy posiadali kekkei genkai... Ah, chciałaby pochodzić z takiej sławnego klanu, którzy posiadają własne, unikatowe umiejętności. Ale niestety - klan rybaków, raczej nie miał żadnych ukrytych technik, o których nie wiedziała. W końcu w klasie nastał spokój i sensei przypomniał wszystkim o egzaminie na gennina. Przeszedł ją dreszcz i poczuła ukłucie strachu w żołądku. Sam Hokage przygotował test? Cóż to takiego mogło być? Na pewno coś trudnego... Odgoniła jednak od siebie czarne myśli, powtarzając sobie, że da radę. Bo dlaczego by nie miała sobie poradzić? Uczyła się pilnie i trenowała pod okiem senseia i nigdy nie usłyszała złego słowa. Więc chyba było dobrze. W każdym razie czekała na dalsze rozwinięcie akcji, bo nie chciała odzywać się na głos przy całej klasie. Jeszcze wszyscy by się na nią patrzyli, albo coś...

Nigdy do tej pory nie wyczekiwał na nic tak, jak na egzamin na genina. To miał być punkt zwrotny w jego życiorysie i niczego innego tak bardzo nie pragnął, jak właśnie awansu na upragniony status pełnoprawnego shinobi. Nawet nie dopuszczał myśli, że zbliżający się wielkimi krokami test może w jakiś sposób zawalić. Choć pod wieloma względami nie przypominał przeciętny Uchihy, to jednak z pobratymcami łączyła go spora ambicja. Ambicja, która wykluczała porażkę. Po prostu musiał to zdać – by nie zburzyć swojej pewności siebie, by zaimponować kumplom, by zostać docenionym rodzinie, by nie zostać w tyle w gonitwie za bratem.

Nic więc dziwnego, że w ostatnim czasie zwiększył intensywność swoich treningów i większość czasu poświęcił przygotowaniom, by na ten wielki moment być w jak najlepszej formie. Zresztą, konieczność ostrego ćwiczenia była całkiem dobrą wymówką na wymigiwanie się od opieki nad młodszą siostrą, a szalone trikasy i fikoły robione z kumplami też zaliczały się do pracy nad sprawnością ciała, czyż nie?

Był jednym z głośniejszych dzieciaków z klasy i jeżeli zdarzały się jakieś zadymy, to zazwyczaj był ich uczestnikiem lub przynajmniej bacznym obserwatorem. Tak było też i teraz. Nie dla niego było siedzenie w kącie w podkurczonymi nogami. Wolał, jak coś się działo. I faktycznie – działo się. Choć piątek to prawie weekendu początek, to frajerzy nie mieli przerwy od nękania łobuzów. Jeden z kumpli Tatsuo sprowokował jakiegoś niższego i słabszego od siebie gostka, a że tamten był chyba nabuzowany nadchodzącym egzaminem, to się postawił i wywiązała się bitka. Ha! Młody Uchiha z wielką radością przyglądał się poczynaniom kompana i bardzo żywo mu kibicował.
Starcie rówieśników zbyt zabsorbowało jego uwagę, by zauważył pojawienie się nauczyciela. Zdał sobie sprawę tego zbyt późno, by móc cokolwiek zrobić. Nie pierwszy raz stał się ofiarą unikalnej techniki klanu Nara, która w bardzo niekomfortowy sposób unieruchamiała jego ciało.  Musiał przemęczyć się przez kolejne chwile, by sensei w końcu się wygadał. Przynajmniej tyle, że jego przekaz był naprawdę ciekawy.  Sam Hokage wymyślił egzamin? Super!
Nauczyciel w końcu dezaktywował technikę, na co czarnowłosy chłopak zareagował odetchnięciem z ulgą. Huh, chyba nigdy się tego nie przyzwyczai.
Kolejna wypowiedź mentora wzbudziła w nim kolejną falę entuzjazmu. Okazje taka jak ta często się nie zdarzały, więc Tatsuo z pewnością zamierzał ją wykorzystać. Już zdążyło paść pytanie dotyczącego pomocy w treningu, co młody Uchiha szybko podłapał.
- Właśnie, Kinji-sensei, może nas nauczysz jakiejś sekretnej techniki? Albo pokażesz coś przydatnego na egzamin? - zapytał z lekkim podekscytowaniem. – Skoro teorię mamy już za sobą to moglibyśmy zrobić jakieś ćwiczenia w terenie! – No a jak! Tatsuo miał ochotę wyrwać się z tych czterech ścian i wziąć się za bojowy trening. Nie był zadufany w sobie i wielcy shinobi Konohy faktycznie budzili w nim podziw. Może i był niepokorny, ale całkiem chętnie czerpał nauki od  Kinjiego-senseia, choć czasem wiedza wlatywała mu do głowy jednym uchem, a wylatywała drugim.

Możliwość zadawania dowolnych pytań i świadomość tego, że Sensei Kinji był do pełnej dyspozycji sprawiła, że część dzieciaków spoglądała na siebie, jakby nie wiedząc co zrobić w tej nietypowej sytuacji, a druga część intensywnie myślała nad tym, o co zapytać. Jeszcze inni zwyczajnie przyglądali i przysłuchiwali się całemu wydarzeniu. Do żadnej z tych grup należał młody Uchiha, kolejny faworyt w oczach nie tylko rówieśników, ale także ninja. Klan, mimo swego brutalnego upadku po masakrze, wciąż wypuszczał w świat naprawdę utalentowanych młodych adeptów, którzy nigdy nie zawodzili oczekiwań. Naturalnie myślano o każdym Uchiha jak o swoistym geniuszu, chociaż Tatsuo, ze względu na swój nietypowy jak dla klanu charakter, był odbierany nieco inaczej. Niektórzy wątpili, że rzeczywiście ma w sobie to "coś" co cechowało każdego Uchihę. Klan budził u jednych respekt i podziw, a u drugich złość ze względu na wieczne wychwalanie jego członków. Młodzieniec był skazany na zostanie ofiarą oczekiwań i uprzedzeń, ale zdawał się tym nie przejmować co pokazywał swoim energicznym zachowaniem. Jednak pierwszy głos zabrał Makoto, chłopak, który ciągle zdawał się trzymać na uboczu, z dala od reszty, jakby był jedynie cichym obserwatorem w klasie ninja, a nie jej członkiem w wieku tak charakterystycznym dla beztroskiego śmiechu i głupich wybryków. Niektórzy nie doceniali go, brali go za osobę, która nie pokazuje nic, bo nie ma niczego do zaprezentowania, ale było inaczej co pokazywał na wielu zajęciach w akademii. Nie dało się uniknąć wrażenia, że niektórzy, najwyżsi rangą ninja pojawiali się jakby specjalnie na treningach, by zobaczyć co z niego wyrośnie. Ale skąd to zainteresowanie? Niekiedy przychodzili nawet parami i szeptali coś między sobą. O co chodziło? To pytanie, na które albo nikt z "normalnej" grupy ninja nie znał odpowiedzi, albo nie chciał jej udzielić.
Sensei, wysłuchawszy pytań, stał nieruchomo w zupełnej ciszy. Nie odzywał się, a jego mimika nie zmieniła się, a jednak jakoś dało się odnieść wrażenie, że jego znudzoną twarz zdobi uśmiech. Pokiwał głową i spojrzał za okno, jego wzrok utkwił w polu treningowym.
- Akademia Ninja posiada zakres materiału, który może zostać przekazany studentom. Wielu myśli, że tutaj kształtujemy to, jakimi ninja zostaniecie, że nadajemy Wam kierunek, ale jest wręcz przeciwnie. Jeżeliby skorzystać z porównania i Waszą przyszłość określić jako podróż, to akademia byłaby momentem, w którym rodzice pakują Wam niezbędne do przeżycia rzeczy w plecak. Nie mogą dać ich zbyt dużo, bo nie wszystkim potraficie się posługiwać i nie mogą Was przytłoczyć bagażem, ale też nie mogą dać ich zbyt mało, gdyż zwyczajnie nie dotrzecie do swego celu. To w trakcie podróży musicie sami zrozumieć co jest Wam potrzebne w Waszej drodze ninja, w waszym Nindo. - po tych spokojnych słowach ruszył nieśpiesznie w stronę okna. Jego miedziane oczy nadal wpatrzone były w pole treningowe. - Dlatego też nie mogę nauczyć Was żadnych technik poza tymi, które są absolutnym minimum. Dobieranie Wam technik to Wasza i Waszych przyszłych Sensei'ów rola. Jednak zakres materiału nie ustanawia górnej granicy Waszej sprawności fizycznej i umiejętności w walce wręcz czy to przyrządami. - i dopiero teraz znów spojrzał na swoich uczniów. Gestem ręki, jakby od niechcenia, wskazał na plac treningowy. - Tak się składa, że mogę Tobie, Makoto, i Tobie, Tatsuo, odpowiedzieć twierdząco. Pomogę Wam w treningu, który to odbędzie się na naszym placu, a więc w terenie. Zaprosiłem swoich znajomych, aby pomogli by, żebym sam nie musiał doglądać każdej z... - i tutaj jakby się zawahał czy zdradzać, ale było już i tak za późno. - ...każdej z walk. Dzisiejsze zajęcia będą polegały na sparingach. Jeden na jednego z wykorzystaniem wszystkiego, co potraficie nawet jeżeli zostało to opanowane poza akademią. Czcigodny Hokage Naizen może na takiego nie wygląda, ale należy do tej surowej grupy, która uważa, że zostać ninja powinni jedynie najlepsi. Popiera to rozsądnymi argumentami, zatem nikt się nie sprzeciwia. Nie chciałbym Was straszyć, ale głupotą byłoby zapewnianie, że dacie sobie radę, a egzamin będzie łatwy. Muszę wykorzystać ten ostatni dzień w taki sposób, abyście upewnili się w swoich mocnych stronach i zrozumieli swoje słabe. - po tych słowach po sali rozniosły się szepty. Niektórzy wyglądali na przerażonych wizją poważnego starcia z kolegami, a inni wręcz przeciwnie - już zacierali ręce w nadziei, że skopią wszystkim tyłki i zabłysną.
- Macie dziesięć minut na przygotowanie się, a następnie zbieramy się na placu treningowym. Tam poznacie swoich przeciwników oraz zostaną wytłumaczone zasady. - szepty nasiliły się, a Kinji znikł z sali równie cicho, co do niej wszedł, chociaż niektórzy już dostrzegli moment, w którym przekroczył próg. Nastał gwar, niektórzy się przekrzykiwali podekscytowani lub poddenerwowani nadchodzącym sparingiem. Do jednych i drugich należał Kousuke - jeden z tych rozrabiaków i cwaniaków w stylu Tatsuo. Wszyscy wiedzieli, że czasami ponoszą go emocje, że nie panuje wtedy nad sobą i robi różne głupie rzeczy, jakby wbrew sobie. Należał on do klanu Inuzuka co było oczywiste ze względu na czerwone malunki na twarzy oraz białego, równie energicznego co on sam, psa, który zawsze był u jego boku. Kousuke był najwyższy z wszystkich studentów akademii tego roku co dodawało mu pewności siebie. Jego czarna, niechlujna czupryna górowała o połowę głowy nad resztą. Miał błękitne oczy, które zawsze spoglądały na innych z wyczuwalnym rozbawieniem i lekceważeniem. W dodatku te wydłużone kły dodawały dodatkowej zadziorności jego cwaniackiemu uśmiechowi. Młody Inuzuka nie radził sobie z emocjami i zawsze musiał je jakoś rozładować. Tym razem jego celem stała się Shinigami ducha winna Tokine, do której podszedł i nim ta zdążyła zareagować, zabrał jej oparty o biurko bokken, by oprzeć sobie go o ramię.
- Hej, Yukionna, nie za duża jesteś na udawanie, że kij to miecz? - zapytał bezczelnym tonem i zachichotał. Jego pies, Taro, przyglądał się wszystkiemu z biurka, na którym to siedział, a które to zajmował jego kompan podczas zajęć. Niektórzy z dzieciaków wiedzieli, że dziewczyna pochodzi z rodziny rybaków, a nie ninja, co czasami było powodem do zaczepek i dokuczliwych tekstów. Kousuke zdawał się być jednak zawzięty na nią, często odzywał się tak, jakby uważał Tokine za beztalencie, które nie ma szans na zostanie ninja. - Mam dla Ciebie radę, weź żyłkę, wygnij senbona i zamontuj do tego kija. Lepiej Ci będzie pasować i może chociaż do tego będziesz się nadawać. - dodał i ponownie zachichotał. Stał tak nad nią i czekał co się wydarzy. Część klasy zupełnie to zignorowała, wychodząc z sali, by udać się już na pole treningowe, a część stanęła w drzwiach, przyglądając się rozwojowi sytuacji.

Sparing z prawdziwymi shinobi? Oh, to oznaczało, że musiała dać z siebie wszystko... I w końcu będzie mogła zobaczyć w akcji kilku starszych rangą ninja, których na co dzień po prostu mijała na korytarzach. Może ktoś pochwali jej umiejętności szermierskie i weźmie pod swoje skrzydła? Do tej pory trenowała z ojcem, ale jego znajomość machania kijem ograniczało się do wywijania wędką, więc ciężko było nauczyć się czegoś porządnego. Ale nie narzekała. Było dobrze, więc mogło być tylko lepiej. A przynajmniej miała taką nadzieję... I w tym właśnie momencie Kousuke stwierdził, że fajnie by było się z nią podrażnić. Chciała chwycić za swój bokken, ale chłopak wziął ją z zaskoczenia i nie zdążyła... Teraz on miał w ręku jej ulubioną broń, która dostała od mamy na urodziny. Fakt, nie był to prawdziwy miecz, ale przecież nie pozwoliliby uczennicy akademii latać z prawdziwą kataną. Westchnęła. Kousuke zaatakował ją jednym ze swoich żartów o jej pochodzeniu. Akurat miała szczęście, bo ten nie za bardzo ją zdenerwował, więc mogła odpowiedzieć mu na spokojnie. Co prawda zwykle się tym nie przejmowała, ale czasami chłopak trafił w samo sedno sprawy i wtedy Tokine z miejsca puszczały nerwy. Oh, jeszcze mu pokaże...
-Jeśli potrzebujesz kija, żeby porzucać swojemu psu, to na pewno znajdziesz jakiś na placu treningowym.--mruknęła wstając z krzesła na którym wcześniej siedziała i powoli się do niego zbliżyła. Spojrzała mu w oczy i rzuciła wyzywające spojrzenie.-A teraz oddaj mój bokken, bo jeszcze zrobisz sobie krzywdę.-dodała trochę głośniej i wyciągnęła rękę w jego stronę. Miała ochotę rozwiązać to na miejscu przy pomocy jednej z technik Raitounu, ale szkoda jej było zachodu na takiego głupka.

Zaledwie ta jedna, ciut zawiła odpowiedź wystarczyła, aby na twarzy nastolatka zagościł uśmiech. Może nie był to jakiś nienaturalny wyszczerz, jednak z pewnością wizja ów pomocy ze strony ich nauczyciela bardziej mu odpowiadała, aniżeli zwyczajne porady. Zwłaszcza, jeśli mógłby po potyczce podpytać o jakieś porady. Dlatego też zaczął zbierać swoje rzeczy, aby to zebrać się z resztą klasy we wskazanym miejscu. Wszystko po to, aby długopis spadł na ziemię, a wraz ze swoim stuknięciem pojawiły się też inne emocje, aniżeli zwyczajna euforia i ekscytacja. Lekki dreszczyk, czy też obawa, przeplatająca się z odrobiną poddenerwowania. Jakby nie spojrzeć - mieli obserwować ich ludzie spoza ich "kursu". Do tego - dla niektórych mogło się to okazać ostatnią walką. Przynajmniej w takim gronie. Przełknął nerwowo ślinę, wstając ze swojego miejsca, aby zaraz potem ruszyć w kierunku wyjścia.
Może też dlatego, że niekoniecznie przyszło mu uczestniczyć w jakimś zamieszaniu, które to kreowało się wśród pozostałych osób. Sam wolał raczej nie ingerować w niepotrzebne spory na samym końcu. Nie raz w końcu mu mówiono, że nie powinien nader się wychylać, czy zadawać z problematycznymi osobami. Dlatego też opuścił pomieszczenie, a ruszając w stronę placu treningowego, spróbowałby podpiąć się do grupki osób, które mógłby jakoś lepiej kojarzyć. Nawet spróbowałby podpytać dość prosto, acz nieco niepewnie: - J-Jak myślicie? Kogo zaprosił sensei?
Wszystko po to, aby jakoś za bardzo nie odstawać od grupy. Nawet jeśli to sam niekoniecznie by się wypowiadał. No i oczywiście po to, aby znaleźć się tam, gdzie powinni niedługo być. Ba. Może nawet by się rozciągnął, coby być gotowym na potencjalną potyczkę.

To prawda, że Tatsuo był raczej z tych energicznych i bardziej rozbrykanych dzieciaków, ale nie oznaczało to, że nie potrafił słuchać. Jeśli już, to problem tkwił bardziej w samym przyciągnięciu jego uwagi, bo przecież dookoła tyle się działo lub mogło się dziać, że nie było sensu tracić czasu na rzeczy nudne. A nauki w akademii zazwyczaj nudne były. Tym razem jednak Kinji potrafił wzbudzić ciekawość młodego Uchihy i to wcale bez konieczności stosowania na nim technik klanu Nara.
Niech go nazywają naiwnym, ale w gruncie rzeczy nawet uwierzył w opowieść nauczyciela. Rozczarowanie było jedynie minimalne, bo cała ta alegoria z wędrówką po prostu mu się spodobała. Przecież tak to właśnie widział! Egzamin był tak naprawdę początkiem jego podróży pełnej przygód, której celem było zdobyciu uznania u innych.
No, ale tak czy siak łatwo nie odpuszczał i postanowił jeszcze minimalnie pomęczyć senseia, całkiem zgrabnie podłapując jego porównania. Przyłożył bokiem otwartą dłoń do ust tak, jakby chciał powiedzieć coś w sekrecie, choć tak naprawdę wcale nie ściszył swojego tonu glosu.
- Kinji-sensei, ale mógłbyś nam w tajemnicy do plecaka schować jakieś notki wybuchowe, czy coś - oznajmił z lekkim uśmiechem na twarzy, nie ukrywając dumy ze swojego sprytnego podejścia.
Odpowiedź mentora z początku nie była do końca satysfakcjonująca, ale kiedy pojawił się temat praktycznego treningu, to oczka Tatsuo zapłonęły entuzjazmem. Nawet wzmianka o prawdopodobnym wyręczeniu się innymi nauczycielami nie ugasiła jego optymizmu. Nie było bowiem żadną rewelacją, że młody Uchiha o wiele bardziej wolał praktykę od suchej teorii.
- Ciekawe, kto się trafi - skomentował do jednego ze znajomych mu urwisów, który stał nieopodal. Właściwie to już w tej chwili był gotowy był gotowy do walki i wcale nie potrzebował czasu na przygotowania. No, ale skoro było jeszcze dziesięć minut, a w klasie wciąż panował szum, to nie było sensu wyrywać się tak szybko na plac treningowy.
Do opuszczenia sali nie było tak spieszno również z racji na małą aferkę, która właśnie powstała między dwójką studentów akademii. Kousuke jak to Kousuke, ciągle szukał zwady i tym razem padło na dziewczynę, która Uchiha bardziej kojarzył niż znał. Trzeba przyznać, tekst o wędce był całkiem niezły, chociaż dziewucha zripostowała go też w przyzwoity sposób.
Z drobnym, figlarnym uśmieszkiem na twarzy zrobił kilka kroków w ich kierunku i przystanął w miejscu trochę z bokuu, z którego miał dobre spojrzenie na całe spięcie.
- Kousuke ci go nie odda, bo tak to by dostał oklep, hehe - rzucił cwaniacko w pewnym momencie, chowając dłonie do kieszeni spodni. Nie że zależało mu na dziewczynie, bo przecież sam czasem dokuczał innym rówieśnikom. Po prostu chciał trochę sprowokować Inuzukę do dalszych działań i podkręcić atmosferę.

Nauczyciel, jak to miał w zwyczaju, przemilczał sprytny plan Tatsuo. Cisza była jego odpowiedzią na zbędne, głupie lub niewłaściwe wypowiedzi. Którą z nich była ta od młodego Uchihy? Któż to wie. Za to chętniej odzywał się jeden z kolegów rozrabiaki, który wzruszył ramionami i uśmiechnął się w cwaniacki sposób, zadzierając jednocześnie nosa oraz splatając ręce na piersi.
- Kto by to nie był, to dostanie po ryju. - zabrzmiał tak, jakby już w tym momencie okazywało się, że miał rację. Ani cienia wątpliwości czy zawahania w głosie blondyna z dłuższymi, związanymi w krótki kucyk, włosami. Jego ciemne oczy, niemalże czarne, nie wyrażały tej samej pewności, ale kto by się tak wpatrywał.
Sytuacja potoczyła się po znanym torze wydarzeń. Nastał moment opuszczenia sali i Kousuke upodobał sobie właśnie tę chwilę, by dokuczyć bogu ducha winnej Tokine. Nie spodziewał się, że dziewczyna odpowie mu pięknym za nadobne i na chwilę jego mina zrzedła, aczkolwiek Tatsuo stał się jego chwilowym, przypadkowym wsparciem. Dolał oliwy do ognia, a wszyscy wiedzieli, że w końcu ogień był domeną Uchiha. Inuzuka zacisnął mocniej ręce i pokiwał głową, widocznie zdenerwowany, ale wciąż z szyderczym uśmiechem wymalowanym na ustach.
- No patrz, jednak umiesz się odszczeknąć. - i ostrożnie, wycofał się do okna, które było uchylone, nie odwracając się, uniósł je wyżej (było one otwierane do góry, na zewnątrz) i podniósł bokken nad głowę, dając znak, że za chwilę ten wyląduje na polu treningowym, na którym to zebrała się już niemalże cała klasa. - Jestem z klanu Inuzuka i umiem obchodzić się z takimi sukami. Tresura to podstawa. No dalej, aport. - w tym momencie jego ręka skierowała się w stronę okna. Nim Tokine zdążyła zareagować, nim reszta obserwatorów nabrała powietrza z zaskoczenia słowami i czynami Kousuke, to obok sprawcy zamieszania pojawił się znany wszystkim uczeń - jeden z najlepszych. Hibiki był cichym, zdystansowanym młodzieńcem o nieprzeciętnych umiejętnościach. Każde ćwiczenie wykonywał poprawnie niemalże od razu, lecz nigdy nie pokazywał niczego więcej - jakby robił tyle, ile było trzeba lub ukrywał swoje prawdziwe możliwości. Może nie dawał po sobie tego poznać, ale lubił pomagać innym w treningach, a jego ranga "geniusza" sprawiała, że każdy chętnie prosił go o pomoc. Chociaż rzadko odzywał się, to ciężko było nie zauważyć go - jego czupryna w końcu była dwubarwna. Czerwone i białe kosmyki, a także blizna na twarzy sprawiały, że nie dało się go przeoczyć. Teraz pojawił się pośrodku konfliktu - między Tokine, a Kousuke, lecz zdecydowanie bliżej tej drugiej osoby. Wszyscy byli najpewniej skupieni na Inuzuce, że nie zauważyli jak chłopak rusza do działania. A może był tak szybki? Nie był tak wysoki jak Kousuke, ale mimo wszystko dosięgnął do nadgarstka, który był w powietrzu. Szybko obrócił się plecami do prześladowcy panny Nobunagi, jego rękę przełożył przez ramię, by pomóc sobie drugą i jednym, zwinnym ruchem przerzucić przez bark znacznie większego rówieśnika, jakby ten ważył tyle, co mały szczeniak. Pewność, siła i szybkość ruchu - to wszystko uniemożliwiło jakąkolwiek obronę. Może jednak zaskoczenie zagrało jednak pierwsze skrzypce, gdyż Inuzuka uderzył plecami o podłogę niczym szmaciana lalka. Jednak huk przypominał, że chłopak swoje waży. Uderzenie o ziemię było wystarczające, by Kousuke wypuścił bokken z wciąż trzymanej przez Hibikiego ręki. Chłopak z blizną puścił natychmiast rówieśnika, złapał drewnianą broń i rzucił ją ostrożnie do Tokine.
- Przesadziłeś, Kousuke. - jedynie tyle powiedział, zanim wyskoczył przez otwarte okno, lądując ładne kilka metrów niżej, na polu treningowym. Inuzuka chwilę po prostu leżał, jakby oszołomiony wydarzeniami, jakby wciąż próbował zrozumieć co się wydarzyło. Nagle wrócił do siebie i zerwał się na proste nogi.
- Dobrze, że uciekłeś, dziwaku! - krzyknął i natychmiast ruszył biegiem do wyjścia, jakby chciał ulotnić się z klasy jak najszybciej. Reszta obserwatorów również zwęszyła, że to, co się tutaj wydarzyło może narobić im kłopotów, więc w pośpiechu opuścili salę. Został tylko Tatsuo i Tokine.

Tymczasem Makoto zdążył w spokoju dotrzeć na pole treningowe, wbić się w grupkę rówieśników, która lekko poddenerwowana nadchodzącym sparingiem dyskutowała o różnych sprawach. Rozmowa była na siłę, aby ukryć stres, dlatego szybko podchwycili temat ciemnowłosego kolegi. Nastał chwilowo gwar, przez który nie dało się nic zrozumieć - każdy chciał rzucić swoim domysłem. W końcu najgłośniej odezwała się Miyuki - najwyższa z dziewczyn i, prawdopodobnie, najsilniejsza. Zawsze popisywała się swoją zręcznością, która w połączeniu z walką kijem była naprawdę imponująca. Ciężko było nadążyć za jej ruchami nie dlatego, że były bardzo szybkie, a że były nagłe i ciężkie do przewidzenia. Kij był tak długi, jak ona wysoka i stał oparty o jej ramię, gdyż ona akurat wiązała swoje brązowe, długie do pasa włosy w wysoki kucyk za pomocą wstążki. Zielone oczy błyszczały od ekscytacji sparingami.
- Jak to kto? Inni nauczyciele z akademii. Kinji to mruk. Wyobrażacie sobie, że on ma jakichś normalnych kolegów? - i roześmiała się radośnie, kończąc wiązać włosy. Chwyciła kij i popisowo obróciła nim kilkukrotnie, przerzucając go przez kark i łapiąc teraz drugą ręką - lewą. - W sumie, to widziałam go kiedyś z Aiko Uchiha, ale wątpię, aby ją przyprowadził. W końcu ona lata ciągle za Hokage, bo przecież zakochała się w nim. Albo robi to dlatego, bo romans z Kage to szansa na sporą sławę. - Miyuki dużo mówiła i rzadko z sensem. Każdy wiedział, że lubiła plotki. Wściubiała nosa w nie swoje sprawy, chociaż nie należała do typu złośliwca - zwyczajnie była ciekawska i plotła to, co jej ślina przynosiła na język.
- A właśnie, Makoto, może wytłumaczysz nam wreszcie o co chodzi z tymi ninja co przychodzą na Ciebie popatrzeć, co? Dziwna sprawa, a już słyszałam trochę plotek. Wiem najlepiej, że plotki należy de... dem... demontować czy jakoś tak. No, że trzeba im zaprzeczyć, wyjaśnić jak to było naprawdę. No to gadaj, bo klasa umiera z ciekawości! - na koniec klasnęła rękami, a jej twarz rozpromieniała. Tak naprawdę, to jedynie ona była tak ciekawa, ale nie dało się ukryć, że resztę również interesował ten dziwny fakt. Oczy całej grupy rówieśników zostały skupione na zielonookim młodzieńcu. Nawet inni, którzy stali poza gromadką wbili się w nią lub odwrócili, nasłuchując, gdy dotarły do nich słowa Miyuki. Cała uwaga została przeniesiona na Makoto. Biedny.
Wszystko trwało w najlepsze, a w oddali pojawił się Kinji, zaś obok niego trójka osób. Szli w stronę pola treningowego nieśpiesznym krokiem i gadali konspiracyjnym tonem między sobą. Ciężko było dostrzec kim byli, ale zdawali się wyglądać rażąco podobno do samego Senseia... ale kto by się nim przejmował? W końcu każdy przeżywał nadchodzący sparing, a białowłosy pozostawał niemalże niezauważony tak, jak zwykle.

Dziwne ukłucie pojawiło się gdzieś w piersi względem pierwszego z komentarzy jego znajomej z klasy. Jakby nie spojrzeć na zaistniałą sytuację, to sam Makoto nie należał do jakiś charakterystycznych dusz towarzystwa, które prowadzałyby się w barwnych, głośnych paczkach. Niemniej, sam nastolatek w swoich niewinnych, czy też zwyczajnie naiwnych poglądach nie widział zbytnio problemu w tym wszystkim. Przynajmniej nie w tym, żeby sam Kinji mógł mieć nieco szersze grono znajomych.
- Dlaczego nie? - mimowolne, zamyślone zgłoski wydobyły się ze strony nastolatka, jednak dalsze kwestie postanowił już przemilczeć, zapisując je sobie jedynie w pamięci. A nuż przyjdzie mu kiedyś zapytać panią Uchiha o jej relacje z czcigodnym Hokage, ale nie było mu dane tego stwierdzić. W końcu świat był raczej duży i rzeczywiście spotkanie jej tutaj mogło graniczyć z cudem. Niestety, temat zszedł jednak na jego osobę, a w zielonkawych tęczówkach dało się ujrzeć spore niezrozumienie. Nie przepadał za całą tą uwagą, jednak nie wadziła go jakoś bardziej. Problemem był fakt, że nawet jeśli parę razy udało mu się kogoś wyłapać w szkole, czy drodze do domu... nigdy nie zamienił z nimi słowa i mógł być to najzwyklejszy przypadek.
- Nie mam pojęcia. M-Może jacyś znajomi mojej mamy, albo... - zaczął jedynie swoją odpowiedź, nie kryjąc przy tym swojej niewiedzy, czy chwili zawahania, która wynikała z prostej kwestii. Raczej nie rozmawiał z szerszym gronem o swojej rodzinie, a tym bardziej stanie jego ojca, czy jego przeszłości. Przełknął jedynie nerwowo ślinę, licząc na boże zbawienie, czy cud z jasnego nieba, bądź niedomyślność klasy względem prostego zawodu jego matki, a nieco zupełnie inną karierą shinobi. - O, idzie sensei - dopowiedziałby tylko, spoglądając w kierunku swego wybawcy i licząc, że większą uwagę przyciągnie jednak o niebo ciekawszy sparing, aniżeli wyjaśnienia, których nawet mimo chęci, niezbyt mógłby podać. Jedyne, co mógłby w tej kwestii szczerze dodać to proste - gdybym to ja sam wiedział.

Wyścig zapoczątkowany przez Tatsuo został, jakżeby inaczej, wygrany przez młodego Uchihę. Wyskoczył przez okno, będąc pewnym swoich akrobatycznych zdolności. Rzeczywiście był zwinny, zrobił efektowny fikoł w przód, a później wylądował lekko, uginając kolana, by zamortyzować ciężar. Tokine za nim nie ruszyła, więc automatycznie zwyciężył. Niestety jego niesamowity popis zręczności miał drobną widownię. Każdy był skupiony na rozmowach, przypominaniu sobie pieczęci do jutsu, ruchów taijutsu, sortowaniem ekwipunku i opracowywaniem strategii. Jednak kilka dzieciaków dostrzegło trikasa Tatsuo, reagując w różny sposób - niektórzy byli zachwyceni lub zaskoczeni, a inni zdawali się być... źli? Może zazdrośni, że nie są tak giętcy. Dotarł szybko do reszty dzieciaków, ale nie musiał długo czekać, by wszystko się rozpoczęło. Dotarła Tokine, a zaraz za nią pojawił się Kinji wraz z towarzystwem.
Miyuki zaśmiała się i pokiwała głową na boki z rozczarowaną miną. Widocznie miała inne zdanie na temat senseia i jego towarzyskości. Przełożyła kij przez kark i oparła nadgarstki szeroko na nim, przeciągając się do tyłu.
- Dlatego, że jest mrukiem, Makoto. Mówiłam przecież. Widziałeś go kiedyś jak z kimś rozmawiał? A z nami jak rozmawia, to jakby zagadki opowiadał tak mało mówi. - odezwała się, a później otrzymała niesatysfakcjonującą odpowiedź od zielonowłosego. Skrzywiła się lekko, otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale komunikat, że nadciąga sensei powstrzymał ją od dalszego komentarza.
Wzrok wszystkich jak na komendę został przeniesiony na białowłos...ych? Kinji nie był sam, ale może właściwie był? Jak się okazywało - obok niego szła trójka jakby jego klonów. Studenci akademii zaczęli rozglądać się po sobie zdezorientowani tym, co widzieli. Co bardziej spostrzegawczy mogli zauważyć, że jeden z Kinjich ma oczy całkowicie czarne. Podeszli, a białowłosy na przedzie wyszedł jeszcze o krok.
- Zbiórka. - gdyby nie uwaga, jaką mu poświęcono, to nikt by nie usłyszał jego pozbawionego emocji głosu. Wszystkie dzieciaki ustawiły się naprzeciwko swojego nauczyciela. Zza jego replik wyszła nagle młoda dziewczyna, na oko mająca piętnaście lat. Miała długie, białe włosy związane w luźny kucyk, opadający na plecy. Ubrana była w zwyczajne, czarne szorty i żółto-białą koszulkę. Przy pasie miała torbę, a na nogach obuwie ninja, zdradzając, że zapewne jest kunoichi. Nawet wbrew jej drobnej postury i bladej skóry.
- Aby sparingi poszły sprawnie i szybko, będą odbywać się cztery walki na raz. Żeby Was nie rozpraszać lub peszyć obecnością innych, oprócz mnie, to każdy z moich towarzyszy skorzystał z techniki, którą znacie - Henge. Uważnie posłuchajcie zasad. - powiedział, a obok niego stanął jego klon z czarnymi oczyma.
- W pojedynkach możecie skorzystać z wszystkich umiejętności jakie posiadacie. Sędziowie zajmą się, aby nikt nie ucierpiał za bardzo. Jest to jednak walka, więc musicie przygotować się na drobne rany, stłuczenia i inne obrażenia. Możecie korzystać z każdego ekwipunku, jaki posiadacie. Walka trwa do pierwszego trafienia. Kto pierwszy trafi bezpośrednio, czyli za pomocą taijutsu lub broni lub pośrednio, czyli za pomocą jutsu zadającym obrażenia, ten wygrywa. W każdej chwili możecie się poddać, oddając waszemu oponentowi wygraną. Kolejnym sposobem na wygraną jest wypchnięcie przeciwnika poza pole walki na piętnaście sekund. - niby głos brzmiał identycznie jak Kinjiego, ale było w nim więcej emocji. Powagi, stanowczości, której zdawało się brakować Kinjiemu.
- To moja młodsza siostra - Naomi. Zna iryojutsu i zajmie się waszymi obrażeniami, że nie pozostaną po nich nawet ślady. Nie obawiajcie się. - odezwał się znów Kinji, który wyglądał i brzmiał jak on. Wskazał dłonią na dziewczynę, która uśmiechnęła się przyjaźnie i pomachała do reszty. - Przejdźmy do walk. Każdy sędzia ogłosi parę do walki. Para ma pójść za nim w wyznaczone miejsce. Pole walki jest oznaczone białymi liniami. Uważajcie, aby za długo nie znajdować się poza nimi. - dodał i spojrzał na czarnookiego siebie. Wymienili porozumiewawcze spojrzenie i wrócili wzrokiem do studentów akademii, przyszłych geninów, a przynajmniej w pewnej części.
- Pierwsza para. Yuhiko Nara i Sachi Nemuri. Za mną. - kolejna siostra Kinjiego, najmłodsza z całej rodziny. Białowłosa, jak każdy z ich gałęzi rodziny, o krótkiej fryzurze zatrzymującej się lekko ponad ramionami. Jej spojrzenie nie było bursztynowe jak w przypadku starszego brata i siostry Naomi, a błękitne, chłodne. Sama dziewczynka chłodna nie była. Należała do sprytnych, dokuczliwych, lubiących denerwować innych dla samej frajdy z tego. Jednak miała w sobie cechę klanową - lenistwo. Właściwie jej oceny i wyniki były znacznie poniżej przeciętnej. Niektóre zaliczenia powtarzała - Kinobori no Waza, a także Suimen Hokou no Waza. Jednak nikt z nią nie zadzierał, bo była przebiegłą lisicą i wiedziała jak uprzykrzyć komuś życie. Sachi Nemuri zaś była dziewczynką znaną głównie pośród chłopców. W tym wieku nie chodziło jeszcze o jej urodę, a charakter. Strach przed kolegami niestety wyrobił jej nieprzyjemną opinię wśród męskiej części dzieciaków. Szeptem nazywano ją dziwaczką, a niekiedy nawet wariatką. Za to koleżanki były przychylniej nastawione, niektóre zwabione gładką buzią. Bo kto by nie chciał takiej ładnej koleżanki? Złotowłosa nie była świadkiem wydarzenia z Kousuke i Tokine, za to więcej czasu spędziła na polu treningowym, w grupce znajomych. Jej przeciwniczka ruszyła za sędzią i ustawiła się na miejscu. Sachi mogła teraz dostrzec, że tak jak zawsze, Yuhiko ma przy sobie swoją torbę z ekwipunkiem i drewniane, proste tanto za plecami.
Drugi z Kinjich wyszedł na przód obwieszczając kolejną parę.
- Druga para. Tatsuo Uchiha i Miyuki Hanai. Proszę za mną. - młody Uchiha doczekał się swojej walki, a czekać nie musiał długo. Jego przeciwniczka spojrzała na niego, a spoglądała z tej samej wysokości - była w końcu najwyższa z dziewczyn. Uśmiechnęła się, a następnie wystawiła przed siebie kij, którym zaczęła zręcznie wywijać na wszystkie strony, na koniec wybijając się w powietrze, wykonując obrót połączony z uderzeniem kija. Wylądowała zgrabnie, przerzucając sobie kij do drugiej ręki. Też lubiła się popisywać, a była właściwie jedyną tak zręczną osobą w klasie, jak Tatsuo. Oprócz drewnianego kija długiego jak ona sama, to posiadała przy nodze kaburę i małą torbę za plecami z lewej strony.
- Trzecia para, właściwie to trójka. Kousuke Inuzuka wraz z Taro i Ishida Hyuuga. Chodźcie. - czarnowłosy chłopak wciąż był wkurzony zajściem w klasie i naburmuszony wyszedł wraz ze swoim psem na pole walki w pośpiechu. Kucnął i coś szeptał do swojego czworonogiego kompana, zaś jego przeciwnik z drobnym uśmiechem na ustach przyglądał się temu swoimi białymi oczyma. Ishida był brązowowłosym dzieciakiem o dłuższych włosach, aczkolwiek i tak związanych w niewielki kucyk. Zazwyczaj pozostawały rozpuszczone, nie dotykając ramion, jednak wiązał je zawsze, gdy zaczynały się ćwiczenia, treningi lub, jak teraz, sparingi. Rozsądny, zdecydowanie najbardziej dojrzały ze wszystkich dzieciaków, a przez to trochę odtrącony. Nie posiadał wielu kolegów, ale był całkiem wesołym, przyjaznym chłopcem, wykazującym się sporym zapałem do nauki.
- Czwarta para. Hibiki Akiyama i Makoto Kobayashi. Zapraszam. - odezwał się ostatni z klonów Kinjiego. Pojedynek bliskich znajomych, ale czy przyjaciół? Zarówno Hibiki jak i Makoto należeli do osób nieco trudno dostępnych, mniej towarzyskich od reszty. Ten pojedynek zebrał największą widownie spośród oczekujących na swoją kolej dzieciaków. Hibiki, który nie pokazał jeszcze nigdy wszystkiego co potrafi oraz Makoto, chłopak otoczony tajemnicami nawet dla niego. Chłopak oprócz sporej torby na ekwipunek, którą miał za plecami, na środku, nie posiadał innego ekwipunku. Zajął swoje miejsce i oczekiwał na przeciwnika.

Pola walki były jednakowe - prostokąt o wymiarach 40 metrów na 20 metrów. Ziemia była w głównej mierze udeptana, jedynie gdzieniegdzie znajdowała się trawa, a także na potrzeby sparingów na samym środku po bokach znajdowały się dwa kamienie, by można było się z nimi podmienić. Walczący stoją od odległości 10 metrów od siebie.
Gdy już wszyscy ustawili się na miejsca, to niemalże jednocześnie rozpoczęły się pojedynki. Sędziowie przypomnieli zasady i dali walczącym znak, że sparing się rozpoczął. Ostatni moment na przemyślenie swoich mocnych i słabych stron przed egzaminem na genina.

Yuhiko Nara czekała na sygnał z rozłożonymi przed klatką piersiową dłońmi. Jak tylko pojawił się znak do walki, to zaczęła wiązać pieczęci do techniki znanej Sachi. Było to Henge. Białowłosa zawiązywała pieczęcie zaskakująco szybko i w mgnieniu oka zmieniła postać. Biały dym szybko został rozwiany, odsłaniając jej nową aparycję - wyglądała teraz identycznie jak Kousuke Inuzuka. Uśmiechnęła się szeroko, wręcz szyderczo, a następnie chwyciła za tanto, które wyciągnęła i ruszyła z nim do przodu - wprost na dziewczynę.

Przeciwniczka Tatsuo ustawiła się w pozycji, ale nie zrobiła niczego, gdy nastąpił sygnał do walki. Stała na lekko ugiętych nogach, z kijem trzymanym oburącz, gotowym do działania. Czekała na to, co zrobi młody Uchiha, a na jej twarzy widniał lekceważący uśmieszek.

Hibiki stał spokojnie, jego twarz była dziwnie łagodna, jakby był zadowolony, że stoi naprzeciwko Makoto, ale przecież za chwilę mieli walczyć? Wraz ze znakiem do walki spoważniał, wyglądał teraz jak Kinji - wyprany z emocji. Nie czekał na to, co zrobi zielonowłosy. Był szybki, więc ruszył po łuku na swojego przeciwnika, jego dłonie były zaciśnięte. Makoto wiedział, że był wolniejszy, musiał zareagować szybko, bo Hibiki był już pięć metrów od niego i wciąż się zbliżał, zachowując dosyć niską pozycję, pochyloną do przodu.

//W razie pytań - konfa. Jak ktoś chce, to mogę rysować mapki, ale raczej nie będą potrzebne. Pozwoliłem sobie nie czekać na to, aż każdy napisze posta z tym jak staje na polu walki, bo to przedłużanie. Przejdźmy do akcji.

Rozmowa z ciut natrętną koleżanką zeszła teraz na dalszy plan. Jej słowa nie miały dla niego już większego znaczenia, chociaż dość brutalna świadomość pozostawała gdzieś w jego umyśle. Niemniej, nastolatek postanowił skupić się na tym, co miało się rozpocząć. Na samą myśl o możliwym oglądaniu walk w jego oczach pojawiły się drobne iskierki podekscytowania, które niedługo później stłamsił cień zwątpienia.
- T-Tak! - wydusił z siebie zaskoczone zgłoski, kiedy tylko dosłyszał swoje imię, aby skinąć przy tym głową i udać się w odpowiednie miejsce. Dopiero wtedy pogrążony w myślach zielonowłosy uświadomił sobie, z kim przyszło mu się zmierzyć. Uśmiechnął się nieznacznie, wzdychając przy tym, jakby miało to jakoś odegnać potencjalne nerwy, czy wątpliwości. - Powodzenia - rzucił jeszcze tylko nieco spokojniej, mając na uwadze to, że jego przyjaciel raczej nie byłby szczęśliwy, gdyby nie potraktował tego poważnie. Z tego też powodu niemal od samego początku był skupiony na ruchach Hibikiego. Nawet jeśli nie pokazywał zbyt wiele, to sam Makoto raczej byłby w stanie rozpoznać podstawowe manewry związane z walką wręcz, toteż mógł spróbować jakoś wybronić się przed stosunkowo prostą szarżą, a może nawet przewidzieć jej względną kolejność. Stworzyły szybko dwa swoje Bunshiny, aby stworzyć lekkie zamieszanie. Posłałby klony tak, aby te udały się w prawa i lewą stronę, a on sam udawałby 'cień' pozostawiony jako trefny worek do bicia. Przyjąłby więc defensywną postawę, mając na uwadze każdy ruch przeciwnika. Wszystko po to, aby w przypadku zwyczajnej szarży wyminąć go w odpowiednim - we własnym uznaniu - momencie, czy w przypadku ataku spróbować przyjąć go tak, aby ten główna siła uderzenia skupiła się na jego przedramieniu. Nie zamierzał jednak pozostawać w wiecznej defensywie. Kiedy tylko sparowałby jakoś potencjalny atak lub wyminął swojego przyjaciela, wtedy spróbowałby sprawnie i płynnie przejść do jednej ze znanych mu sztuczek, a dokładniej do - Dainamikku Akushyon. Miał zamiar wykorzystać przy tym obrót, aby znaleźć się z boku swojego oponenta i utrudnić mu tym samym nieco obronę, zaś pierwszym kopnięciem z pół obrotu celowałby najpewniej w tył kolana swojego przeciwnika, coby naruszyć jakoś jego równowagę i utrudnić dalszą obronę. Potencjalna, dalsza seria ciosów nie miałaby większego znaczenia, zważywszy na zasadę, jaka obowiązywała w tym starciu, niemniej skupiłby się pewnie na obiciu rąk, czy klatki piersiowej nastolatka, coby utrudnić mu później wyprowadzanie ataków. Gorzej jeśli dalsze ataki nie byłyby nazbyt pewne, wtedy też pewnie odskoczyłby od Hibikiego, woląc zachować bezpieczny dystans, aniżeli dać się trafić ot tak przez nieuwagę.

Co jeśli ten jednak złapie się na cienistą sztuczkę i zaatakuje najpierw klony? Wtedy zielonowłosy spróbowałby wykorzystać moment jego nieuwagi i samemu przeszedł do jakże wielkiego ataku pod postacią Dainamikku Entorī. Chociaż w tej wersji stawiałby pewnie wszystko na powodzenie tego ataku, bo raczej wykonując go nie miałby czasu, aby w przypadku zagrożenia podmienić się ze skałą na środku.

Sachi nie wyróżniała się z tłumu innych uczennic akademii. Tak jak inni przygotowywała się do zapowiedzianego sparingu, powtarzając znane sobie techniki czy rozważając swoje możliwości w walce z konkretnymi przeciwnikami. Większość czasu jednak jedynie obserwowała, co jej koledzy i koleżanki robią podczas tych przygotowań. Dawało to jakiś wymiar tego, czego powinna się spodziewać od każdego z nich, a popisy tylko ułatwiały jej obserwację. Problem pojawiał się jednak, gdy przypatrywała się ukradkiem popisom chłopców. Bardzo nieśmiało i niepewnie przypatrywała się ich wyczynom, co chwila odwracając wzrok. Gdy tylko sensei wyszedł, ruszyła na pole treningowe, by rozgrzać swoje stawy i przygotować się na walkę. W duchu liczyła na to, że będzie to jedna z jej koleżanek...
Nie musiała długo czekać na początek całej akcji. Stała blisko Haru i słuchała wszystkiego, co Sensei miał do powiedzenia na temat sparingów, które mieli właśnie przeprowadzić. Cztery areny, każda obserwowana przez innego shinobi, który jedynie przybrał wygląd ich nauczyciela. Z uwagą wysłuchała zasad, które wydawały się być bardzo proste i przejrzyste - uderz przeciwnika, nim on to zrobi. Mimo to w głowie Sachi zrodziła się jakaś niepokojąca myśl, że wcale nie będzie to takie proste i od razu poczuła, jak do gardła podchodzi jej gula. Głośniej przełknęła ślinę. Będzie dobrze, ćwiczyłaś do tego przez długi czas. nie ma powodu, żeby źle ci poszło. Musisz jedynie zaprezentować swoje mocne strony. Zagubiona we własnych szalejących myślach niemal przegapiła swoją kolej i ruszyła za sędzią i Yuhiko z małym opóźnieniem. Kolejność wywoływania nie miała aż takiego znaczenia - w końcu trzy inne pary będą walczyć w tym samym czasie.

Arena była dość prosta i umożliwiała bardzo niewiele sztuczek. Podmiana do kamienia, zamiana... Na otwartym polu walki ciężko byłoby jej nawet użyć klona do porządnego zmylenia przeciwnika. Podchodząc do swojego miejsca naprzeciw Yuhiko, liczyła odległości od siebie, do przeciwniczki i od siebie, do najbliższego kamienia (Miarka w oczach). Chciała wiedzieć, jaką miała szanse na użycie Kawarimi, gdyby sprawy poszły w bardzo złym kierunku... W duchu jednak była bardzo zadowolona z tego, z kim walczyła. Yuhiko może nie była jej dobrą koleżanką, ale była dziewczynką, co pozwalało Sachi na niekrępowanie się aż tak, niż gdyby przyszło jej walczyć z kolegą. Dodatkowo fakt, że była Nara dawał młodej Nemuri zakres jej umiejętności i dla blondynki było jasne, że jej walka może być wygrana lub przegrana zależnie od jednego znanego jej czynnika - techniki klanowej. Czy Yuhiko ją opanowała? Była to dla Sachi jedna wielka niewiadoma, jednak rozwaga, o której powtarzała jej mama, by być przygotowaną na każdą ewentualność, brała górę. Nemuri więc wolała założyć najgorszy dla siebie scenariusz. Zwłaszcza, że charakter białowłosej był jasny - była cwana i przebiegła; nie było dla Sachi jasne, co właściwie myślała lub planowała.
Czekając na sygnał do rozpoczęcia, Nemuri stanęła w lekkim rozkroku, z prawą stopą nieznacznie z przodu, a w prawej dłoni mając kunai. Wyciąganie bokkena na samym początku było nierozsądne, bo ograniczało jej możliwości ninjutsu, a na razie chciała jedyne sprawdzić, co Yuhiko planowała. W drugiej ręce miała swój przydział żyłki. Drewniany miecz wisiał przy jej lewym boku, a reszta ekwipunku wygodnie leżała w jej torbie, gotowa do użycia.
Pojawił się sygnał. Przeciwniczka zaczęła niezwykle szybko zawiązywać pieczęci do jednej z podstawowych technik, ale Sachi nie czekała na oklaski i zaczęła przekazywać energię do żyłki za pomocą Suienzou no Jutsu. Moment zawahania Nemuri pojawił się tak szybko, jak rozwiał się dym dookoła przeciwniczki. Zmieniła się w chłopca. Kolegę z klasy. Inuzukę. W jednej chwili umysł blondynki przestał pracować, wypełniony gorącym uczuciem stresu. Adrenalina, która momentalnie napełniła jej ciało, zablokowała jej ciało tak, jak stała, pozwalając patrzyć jej na perfidny uśmiech Yuhiko i bieg, który przypuściła w jej stronę. Jej umysł doskonale wiedział, że przed nią była Yuhiko, białowłosa lisica, która umiejętnie wykorzystała słabość Sachi, jednak serce dziewczynki nie akceptowało widoku, który przed sobą widziała, bo było to zbyt nagłe.
Czuła się, jakby weszła głęboko pod wodę i nie mogła oddychać, a cały świat spowolnił. Zrobiła krok w tył. Dystans między dwoma dziewczynkami drastycznie się zmniejszał. W głowie pobrzmiewały jej słowa mamy... i taty.
Sacchan, wiesz co musisz zrobić, gdy jakiś straszny pan biegnie w twoją stronę i chce zrobić ci coś złego? - miękki, ojcowski głos przebijał się przez jej świadomość niczym promyki słońca przez chmury.
Pokazać mu, że z dziewczynkami się nie zadziera. - stanowczy, choć delikatny głos mamy zachęcał ją, by zawsze stawała naprzeciw chłopcom, nawet, jeżeli się bała. Jeżeli było bardzo strasznie, po wszystkim ciepłe ramiona rodziców były w domu i czekały, by ją pocieszyć.
Yuhiko musiała być już całkiem blisko, gdy Sachi odzyskała kontrolę nad sobą i pozostało jej niewiele możliwości do działania. Jeżeli przeciwniczka była niemalże przed Nemuri, ta zamierzała wykorzystać Yōdō, by ustąpić jej z drogi i pozwolić jej wykonać kilka kroków w przód tak, by miała odsłonięte plecy. Blondynka nie miała wystarczająco długiej broni w dłoni, by próbować wytrącić tanto z dłoni Nary, więc nawet tego nie próbowała - chciała się po prostu ustawić najpierw bokiem do przeciwniczki, a później tak, by być twarzą do jej pleców, wykonując jeden, płynny ruch. Po nim zamierzała rzucić kunai w plecy lisicy i odskoczyć na bezpieczniejszą odległość.
Jeżeli jednak była nieco dalej, młoda Nemuri postanowiła rzucić wszystko, na jedną kartę i za pomocą wcześniej przygotowanej żyłki chwilowo zatrzymać szarżę Yuhiko. Dwa palce wskazywały kierunek i osobę, do której żyłka miała pomknąć, a tuż po tym Sachi zamierzała rzucić swoim kunai w przeciwniczkę i podbiec do niej, by szybkim wysunięciem bokkena w górę trafić w jej brzuch najmocniej, jak potrafiła. Jeżeli technika nie zadziałała odpowiednio szybko, plan z Yōdō byłby w użyciu.

Walki się rozpoczęły, a wraz z nimi doping. Każdy miał jakiegoś swojego faworyta i nie było niczym dziwnym, że najgłośniej słychać było skandowane imię "Tatsuo", chociaż jego walka wcale nie przyciągnęła największego tłumu. Koledzy byli jednak lojalni i tak jak imponował im trikami, tak teraz oczekiwali spektakularnego popisu umiejętności, a najlepiej klanowych. W końcu był Uchiha. Toteż między krzykami dało się wyłapać pojedyncze "Sharingan! Dawaj Sharingan!" wszak to Doujutsu było swoistą legendą w Konosze. Najciężej było określić co odczuwa widownia walki Sachi z Yuhiko. Jedni byli zdziwieni, drudzy rozbawieni, a trzeci poniekąd zniesmaczeni zagrywką młodej Nary. Jednak najbardziej skupieni byli ci, którzy obserwowali walkę Makoto i Hibikiego. Drugi z chłopców miał nawet swoich kibiców, którzy jednak nie robili wielkiego hałasu. Walka Inuzuki z Hyuugą ruszyła z kopyta i jedynie tyle dało się stwierdzić zza pleców dzieciaków i sędziego.

Młody Uchiha dawał tłumowi niekoniecznie to, czego chcieli, ale i tak pozostawali zadowoleni. Cieszyli się jak to dzieci, gdy czarnowłosy dokręcał kolejny obrót w swojej tanecznej gimnastyce. Jego przeciwniczka stała uśmiechnięta, ale przygotowana do walki. Dla niej wystarczyło trzymać kij oburącz i to była pozycja. Za to niewygodną pozycję wybrał sobie Tatsuo, by rzucić shurikenem. Ruch był zaskakujący, ale też doskonale widoczny i, niestety, nie tak precyzyjny jak zazwyczaj. Broń śmignęła w kierunku dziewczyny, chociaż nieco bardziej w jej prawy bok, niż środek ciała. Miyuki nie spodziewała się nagłego ataku, ale miała wystarczająco czasu, by zareagować prostym ruchem - krótkim smagnięciem końcem kija z góry na dół. Nie było to idealne trafienie, shuriken oberwał w bok, obracając się pionowo i w ten sposób wbijając w ziemię niedaleko dziewczyny. Jej uśmieszek znikł, chyba nie była zadowolona z podstępnego planu Uchihy, zatem ruszyła do przodu. Kij zostawiła jakby delikatnie za sobą tylko po to, by zahaczyć jego końcem shurikena za otwór w środku i niezgrabnym ruchem kija cisnąć gwiazdką w Tatsuo. Ten zareagował szybko, wybijając się z rąk i lądując kawałek do tyłu. Jeszcze jak był w powietrzu shuriken odrzucony przez Miyuki zahaczył o jego koszulkę, robiąc w niej drobną dziurkę. Nie było to trafienie, a sędzia nie przerywał walki. Gwiazdka bez rotacji nie trafiła samego czarnowłosego, a jedynie jego ubiór. Dziewczyna zbliżała się, a Tatsuo musiał podjąć męską decyzję - czy wycofać się, zachowując dystans i poniekąd uciekając przed babą z kijem, czy spróbować stawić jej czoła? Była już może 5 metrów od młodego Uchihy. Kij trzymała wciąż oburącz, ale nad lewym ramieniem, jakby szarżowała z uniesioną włócznią. Robiło się niebezpiecznie. Za plecami Tatsuo było jeszcze sporo terenu, pewnie z ponad 10 metrów.

Niektóre walki działy się na oczach wszystkich, ale walka Sachi była tą, która odbywała się też poza nimi. Yuhiko w formie Kousuke sprytnie postanowiła wykorzystać strach swej przeciwniczki. Skutecznie ją zszokowała, co Nara dostrzegła i wtedy coś jakby błysnęło w jej oczach. Kontynuowała swoje natarcie - biegła dalej po prostej na Sachi. Białowłosa miała za plecami słońce, które wciąż było wysoko, ale nie oślepiało. Czas mijał, Nara się zbliżała i zdawało się, że będzie to koniec pojedynku, ale nagle Sachi się ocknęła. Do kamienia miała w tym momencie siedem metrów, za to jej przeciwniczka była już... blisko, za blisko, aby zastanawiać się jak bardzo. Błyskawiczny plan poszedł w ruch. Yuhiko chciała po prostu ciąć swoim drewnianym tanto, trafić przeciwniczkę nisko, na wysokości uda, lecz ta szybko stanęła bokiem. Nie przewidziała, że Nara nie wbiegnie w nią, więc zaraz po kroku w bok, musiała nieco zakłócić płynność przewidzianego ruchu i zrobić kolejny krok, by znaleźć się centralnie za plecami białowłosej. Yuhiko, chociaż nie widziała przeciwniczki, to musiała być świadoma jej pozycji. Obróciła się przez lewe ramię, podczas odskoku na niecałe pół metra do przodu, przed siebie i ujrzała, że Sachi już zaczyna ciskać w nią kunaiem. Nawet nie czekała na odpowiedni moment, a spanikowana rzuciła się w swoją prawą stronę, niezgrabnie przetaczając się przez ramię. Sachi odskoczyła, a Yuhiko, w formie Kousuke, stała pobrudzona ziemią, z drewnianym tanto w prawej dłoni. Lewa dłoń powędrowała do torby, którą miała nad lewym pośladkiem, ale pozostała tam na dłużej. Obie dziewczynki mierzyły się teraz wzrokiem, a wprawne oko Sachi mierzyło również odległości. Znajdowały się teraz 7 metrów od siebie, stojąc po ukosie. Yuhiko była bliżej lewego rogu połowy pola przeciwniczki. Miała za sobą dobre ponad dziesięć metrów terenu. Sachi zaś niewiele się ruszyła. Krok w bok, obrót, odskok. Miała za sobą całą połowę pola, z którego zaczynała białowłosa. Najbliższy kamień znajdował się teraz niewiele ponad pięć metrów za plecami Nemuri, która pozbyła się kunaia z dłoni, który wbił się w ziemię, ale wciąż miała metalową żyłkę, którą zdążyła napełnić chakrą.

Pojedynek Makoto z Hibikim zdecydowanie najbardziej przypominał klasyczną walkę. Przeciwnik zielonowłosego również życzył mu powodzenia i ruszył z, prawdopodobnie, ofensywą. Biegł po łuku tak, by znaleźć się z lewej strony Makoto, ale ten nie zamierzał przyglądać się nadciągającemu zagrożeniu, więc zareagował składając pieczęcie do wszystkim znanej techniki. Hibiki zdecydowanie zwolnił bieg, szybko oglądając się na obie repliki swojego oponenta, które ruszyły w dwóch kierunkach. To spowolnienie trwało może dwie sekundy, gdyż natychmiast przyśpieszył. Znajdował się coraz bliżej Makoto, ale jego przeciwnik dalej stał, niczym Bunshin, chociaż gotowy do obrony. Przygotowany na schematyczny, najskuteczniejszy atak z kierunku Hibikiego, by następnie wymierzyć własny, a może nawet grad własnych. Jego przyjaciel znajdował się już prawie cztery metry od niego, może nawet trzy, gdy nagle rzucił się na swoje lewe udo, by wślizgiem zbliżyć się do Makoto. Podczas niego w garść nabrał piachu, którym cisnął w oczy zielonowłosego w momencie zatrzymania się tuż przy nim. Nie tego spodziewał się młody adept taijutsu i chociaż piach nie dostał się do jego oczu, bo je zdążył zamknąć, to stracił widok na przeciwnika. Dosłownie na chwilę. Tłum nabrał gwałtownie oddechu, wręcz zamarł w oczekiwaniu na cios Hibikiego, ale to nie nastąpiło. Za to Makoto poczuł, że jego koszulka się podniosła. Oczom wszystkich obserwujących ukazał się dziwny tatuaż znajdujący się na brzuchu zielonowłosego. Hibiki rozchylił usta w zaskoczeniu i natychmiast odskoczył na jakieś dwa metry do tyłu, przyjmując pozycję.
- Co to za wygłupy? Hibiki, pierwsze i ostatnie upomnienie. - odezwał się sędzia, ale chłopak nawet nie zwrócił na niego uwagę. Wpatrywał się w Makoto, wciąż jakby zdezorientowany lub zaskoczony tym, co ujrzał. Co chciał osiągnąć? Czego się spodziewał? Ciężko było powiedzieć cokolwiek o Hibikim. Był zdecydowanie tym tajemniczym, chociaż niekoniecznie starającym się takim być. Otworzył usta, znów, jakby chciał coś powiedzieć, ale wstrzymał się. Westchnął ciężko i pokiwał głową, jakby się zgadzając.
- Przepraszam. - odparł krótko i czekał na swojego przeciwnika. Tłum w tym momencie był pogrążony w półszepcie. Większość coś gadało, przyglądając się Makoto. Jedni zdawali się być zaskoczeni, zupełnie zbici z tropu o co chodziło Hibikiego i czym jest ten tatuaż. Inni wyglądali bardziej na zaciekawionych, a inni jakby Makoto im tym zaimponował. Każdy rozumiał to inaczej, ale pojedynek trwał i chłopiec z blizną to rozumiał. Stał w lekkim rozkroku, jego ręce znajdowały się na wysokości klatki. Dłonie były otwarte, ale gotowe, by zacisnąć się w pięść, gdy nadejdzie pora. Teraz inicjatywę musiał przejąć Makoto, bo Hibiki nie zamierzał się ruszyć.

Nie trzeba raczej o tym mówić, że sam Makoto wolałby aktualnie oglądać inne walki, aniżeli w takowej uczestniczyć. Mimo wszystko, zielonowłosy traktował to dość poważnie. Być może z tego też powodu skupił się na niej ciut za bardzo, przez co jego myśli nakierowane były na zwyczajną, czystą bitkę. Chciał wypaść przy tym jak najlepiej, jednak nie to miało być główną atrakcją tej potyczki. To samo można było powiedzieć o piasku, który pomknął w jego stronę, na co ten nie mógł zbytnio zareagować. W naturalnym odruchu przymknął oczy i spróbował postąpić krok w tył, przeklinając się w myślach za to, że dał się tak łatwo podejść. Sam już chłopak częściowo nastawił się na to, że jego potyczka dobiegnie końca nim właściwie mogłaby się na dobre rozkręcić, jednak... nic takiego się nie stało, acz odgłosy tłumu stopniowo przedzierały się przez jego myśli, a lekkie zakłopotanie wynikające z całej tej uwagi odmalowało się na jego twarzy przez delikatne jej zaczerwienienie.

Swoista forma zażenowania jednak nie trwała zbyt długo, ustępując miejsca zaskoczeniu. Temu zaś towarzyszyła lekka obawa o to, że dziwny symbol stanie się głównym tematem wszystkich osób w klasie. Niemniej, to właśnie delikatny szok zaczął przeważać zarówno w jego postawie, co nawet bardziej było dostrzegalne - w jego oczach. Pytające spojrzenie padło na jego przeciwnika, a sam Makoto poprawił tylko swoją bluzkę.
- D-Dlaczego? - wydusił tylko niepewne pytanie, kompletnie nie rozumiejąc zaistniałego procederu. Niemniej, słysząc słowa sędziego uświadomił sobie to, że pojedynek w dalszym ciągu trwał. Przełknął nerwowo ślinę, odganiając na razie problematyczne myśli na bok, aby to raz jeszcze skupić się na potyczce. Nie czekałby na jakieś przyzwolenie, a spróbowałby skrócić niewielki dystans między nimi tak, aby wyprowadzić szybkie uderzenie prawą ręką, obierając za cel lewy bok jego głowy, czemu miał wtórować drugi cios tym razem z lewej pięści na prawą stronę. Oczywiście sam nastolatek uważałby na jakikolwiek potencjalny kontratak, będąc gotowym na to, aby jakoś odsunąć się przed tym lub uchylić. W końcu wypadało wykorzystać jakoś swoją nieco mniejszą posturę, aniżeli jego przeciwnika. Co jednak mogło być głównym problemem w samym ataku? Gdyby Hibiki spróbował pochwycić jego rękę, wtedy najpewniej sam Makoto zrezygnowałby z dalszego ataku, aby to samemu pochwycić rękę przeciwnika, aby spróbować go wyminąć, wyginając mu przy tym kończynę, aby po znalezieniu się potencjalnie za chłopakiem, podciąć jego nogi i powalić na ziemię. Gorzej jednak, jakby takowa zmiana położenia nie była tak prosta, bo sam zostałby jakoś uprzednio unieruchomiony, czy zatrzymany. Wtedy jednak pewnie wszystko zależałoby od tego, w jakiej pozycji by się znalazł.

Szybkie działanie uratowało jej skórę. Stojąc w odległości od Yuhiko i patrząc na jej pobrudzoną aparycję, Sachi była zarówno zadowolona, jak i nieco uspokojona. Nie przegrała dlatego, że jej własny strach nad nią zawładnął. Wciąż była w walce, a to znaczyło, że wciąż miała szanse wygrać. Wzięła głębszy oddech i znów stanęła w pozycji, wystawiając jedną nogę do przodu i obniżając swój środek ciężkości. Zamierzała również wysunąć się nieco do przodu, pochylona, by móc zarówno szybko odskoczyć, wykonać unik, jak i szybko wystartować wprost na przeciwniczkę. Wypuściła powietrze z płuc, obserwując działania Nary. Na samą myśl, że musiała walczyć z takim podstępem napełniała ją niepewnością, jednak mogła walczyć albo poddać się już na miejscu... Wiedziała, że jej przeciwniczką jest Yuhiko, że pod przykrywką znajduje się dziewczynka w jej wieku, ale aparycja sprawiała, że bała się wykonać jakiś nieprzemyślany ruch. Mimo wszystko nie mogły stać w jednym miejscu.
Po namyśle, Nemuri postanowiła przejść do ofensywy. Była wciąż pochylona, gdy zbliżyła wolną dłoń do rękojeści bokkena. Drugą dłoń, z linką, skrzyżowała z pierwszą, więc wyglądało to niemal tak, jakby tuliła się do siebie. Chodziło bardziej o ukrycie tego, co zamierzała, aniżeli ograniczenie własnych ruchów. Minęła chwila, a Sachi zaczęła biec na przeciwniczkę nie zmieniając pozycji, przez co bieg ten musiał wyglądać dość kulawo, jednak jakoś musiała zmniejszyć dystans. Starała się obserwować to, co robi Yuhiko, zwłaszcza patrząc na jej lewą dłoń, która była ukryta.
Gdyby przeciwniczka wyciągnęła dłoń i wyglądałoby tak, jakby zamierzała czymś rzucić, Nemuri zamierzała wyprostować rękę, w której trzymała żyłkę i za pomocą tej samej dłoni wykonać gest wskazujący na Narę, by linka unieruchomiła jej ruchy, prędzej czy później. Gdyby udało jej się jednak czymś rzucić, Sachi zamierzała wyciągnąć bokken, zatrzymać się i, jeżeli zajdzie taka potrzeba, odskoczyć lub wykonać Yado lub Mikazukigiri (zależnie od tego, co miało większą szansę powodzenia uniknięcia ataku jak i tego, czy uda jej się sprawnie wyciągnąć bokken, czy też nie). Po uniku sięgnęłaby do torby i rzuciła w Narę czymkolwiek, co udałoby jej się chwycić w sztuce jeden.
Gdyby przeciwniczka nie wyciągnęła dłoni, plan wyglądał podobnie. Linka poszłaby w użycie w momencie, w którym Sachi miałaby kilka kroków do Yuhiko w ten sam sposób i nie czekając na to, aż dziewczyna zareaguje, Nemuri zamierzała wyciągnąć bokken i płynnym ruchem wykonać cięcie w bok, by uderzyć w przeciwniczkę, nawet gdyby zamierzała wykonać unik. Po wykonaniu tego, odskoczyłaby w tył, niezależnie czy trafiła czy nie.

Każdy już zasmakował chwili walki, poznał odrobinę stylu swego rywala i, co najważniejsze, zrozumiał co ich różniło. Każdy rozwijał się w podobnym tempie, chociaż wiadomo, że niektórym szło gorzej, a niektórym... wyśmienicie. Nikt jednak nikogo nie wyprzedzał w znaczący sposób, a więc w sparingach chodziło o wykorzystanie swoich zalet przeciwko wadom oponenta. I niektórzy byli w tym doskonali, a przykładem była Yuhiko, względnie słaba studentka akademii. Od innych wiele oczekiwano, jakby każdy z Uchiha był od urodzenia chodzącą legendą. Tatsuo musiał zmagać się z poziomem wyznaczonym przez klanowiczów i presją społeczeństwa. Makoto zaś był czarnym koniem sparingów, chociaż po słabym początku dało się wyczuć, że widownia spisała go na straty. Sachi była najprawdopodobniej największym zaskoczeniem. Nie dość, że zmagała się ze swoim największym problemem, to prowadziła przytłaczającą ofensywę, z którą jej przeciwniczka miała problemy.

Jednak pojedynek dziewczyn trwał dalej i ciężko było określić potencjalną zwyciężczynię. Ramiona Sachi skrzyżowały się tak, że prawa - trzymająca bokken - była pod lewą - trzymającą linkę. Nara uważnie przyglądała się swojej oponentce, ale dalej wyczekiwała na jej konkretny ruch i dalej miała dłoń ukrytą w torbie. Szarża może nie wyglądała najzgrabniej, ale nie chodziło o efektowność, a przynajmniej nie w tym pojedynku, lecz o efektywność. Dezorientacja była ważnym punktem, bardzo widocznym w każdym odbywającym się sparingu. Element zaskoczenia, niewiedzy, dezinformacji. Sachi była już dosyć blisko, a Yuhiko dalej stała w tej samej pozycji. Prawdopodobnie czekała na odpowiedni moment, bo gdy tylko złotowłosa stanęła na lewą nogę, to wyciągnęła z torby dłoń, a w niej kunai. Nie było czasu na konkretne celowanie i zamachy do prawidłowego rzutu, a tym bardziej na przyglądanie się. Nemuri była jednak szybsza, nieznacznie, ale wystarczająco, bo to jej linka pomknęła w kierunku wskazanym przez dłoń ułamek sekundy przed tym, jak został wyrzucony kunai. Niezgrabny rzut był wycelowany tak, aby osiągnąć największą skuteczność - prosto w tułów Sachi, która gwałtownie zatrzymała się, uskakując w prawo krótkim susem. Metr dalej, ale kunai i tak przemknął niebezpiecznie blisko - dziewczynka poczuła jego podmuch na swym przedramieniu. Yuhiko miała większe problemy. Również spróbowała uniku, ale różnica w czasie spowodowała, że nie do końca zdążyła. Rzuciła się w prawo tak, jak wcześniej - desperacko, jednak żyłka dosięgnęła jej. Nie obwiązała jej rąk, ale nogi, które zostały najdłużej w dawnym miejscu. Dziewczyna runęła na prawy bok i na chwilę ukryła się w chmurze dymu, który został niemalże natychmiast rozwiany, ukazując jej właściwą postać. Leżała na ziemi, jej nogi niedużo wyżej kolan były ciasno zawinięte linką, próbowała się jakoś podnieść, ale wylądowała na brzuchu, z rękami pod nim, gdy jej przeciwniczka była tuż nad nią. Proste cięcie w bok było częścią planu Sachi, chociaż zapewne zakładała, że Nara będzie stała, a nie leżała na ziemi. Wystarczyło raz uderzyć. Ubrudzona od kurzu twarz Yuhiko obróciła się na bok, gdy drewniana replika zawisła nad nią. Bokken ruszył, a twarz lisicy wywinęła się w parszywym uśmieszku.
- Mam Cię. - odparła tonem pełnym dumy, gdy Sachi zrozumiała co się stało. Słońce było naprzeciwko niej i chociaż teraz cień Nary był mały, to połączył się z cieniem miecza Nemuri. Białowłosa obróciła się na plecy, ukazując, że pod brzuchem zawiązała charakterystyczną pieczęć, którą każdy dobrze znał dzięki Kinjiemu. Yuhiko skorzystała z klanowej techniki. Ciało Sachi zdrętwiało, chociaż lepszym określeniem było uczucie, jakby ktoś włożył kliny w stawy. Walczyła z jakąś niewidzialną siłą, ale jak wiele siły ona miała? Nara podkuliła nogi, siadając, a następnie z trudem poderwała się na proste nogi. Stała bardzo blisko. Czubek bokkena niemalże dotykał jej klatki piersiowej. Uśmiech już znikł i widać było na twarzy białowłosej skupienie, a może nawet wysiłek. I nagle ciało Nemuri się poruszyło, ale nie według jej woli, a tak, jakby naśladowało ruchy Yuhiko, która zataczała koło, ustawiając Sachi plecami do słońca. Robiła to powoli, drobnymi kroczkami ograniczonymi poprzez wciąż owiniętą wokół jej nóg linkę. Gdy stały obie bokiem do niego, to złotowłosa mogła poczuć, jakby jej ciało drżało, jakby niewiele mu brakowało, by poruszyć się tak, jak ona chce, a nie jej przeciwniczka, ale ustało to, gdy zamieniły się miejscami. Wtedy Yuhiko zrobiła pierwszy krok w przód, a Sachi w tył. Pierwszy krok w kierunku końca pola walki.

Nadzieja była tym co pozostało Makoto. Nadzieja, że cała widownia nie skupi się na jego symbolu, ale była to złudna nadzieja. Nikt nie widział czegoś podobnego, zatem szepty nie ustawały. Zielonowłosy nie doczekał się nawet odpowiedzi ze strony Hibikiego, który przemilczał to. Zdawał się być nieco zagubiony, ale też skupiony. Zdecydowanie mniej pewny, niż wcześniej. Dzieląca ich odległość była niewielka, a po chwili jeszcze mniejsza. Makoto błyskawicznie doskoczył do przyjaciela, a teraz przeciwnika, by wykonać prawy sierpowy. Lewa dłoń oponenta uniosła się, przyjmując na gardę trafienie, wytłumiając niemalże całą siłę zgrabnie wyprowadzonego ciosu. Lewy sierpowy był mniejszym zaskoczeniem, spodziewał się go, zatem wykonał identyczny ruch, by przyjąć trafienie na gardę, a później, gdy Makoto cofał rękę, chwycił go za nadgarstek, ciągnąc w swoim kierunku. Chciał nadziać go na krótki, niski prosty cios lewą pięścią w brzuch, ale zielonowłosy nie był żółtodziobem w dziedzinie walki wręcz i miał odpowiednie, intuicyjne odruchy. Tak samo chwycił Hibikiego za nadgarstek, przechodząc w bok, mijając się z ciosem. Gdyby nie zachłanna kontrofensywa przeciwnika, to pewnie nie byłoby szans, na zaskoczenie faworyta widowni. Makoto mógł teraz poczuć pewność, której jakby brakowało jego przyjacielowi. W tym momencie to Kobayashi dominował, był jak ryba w wodzie, a Hibiki... cóż, nieco mniej. Chłopak z blizną był w nieciekawej pozycji. Jego ramię zostało wykręcone i chociaż spodziewał się teraz prostego trafienia byle kopnięciem, to nie otrzymał go tak, jak sam nie zadał go Makoto. Zamiast tego jego nogi odsunęły się na bok, a w tej pozycji nie mógł wiele. Upadł na ziemię bokiem, by szybko przewrócić się na plecy. Górował szybkością i nie zamierzał dawać czasu swojemu przeciwnikowi. Oparł prawą rękę na ziemi i zamierzał coś zrobić, ale co? Podnieść się? Zaatakować? Zrobić unik? Był w tarapatach, ale nie zamierzał się poddać. Widownia za to zamilkła. Szepty ustały i każdy obserwował ze zdziwieniem jak Makoto zapędził w potrzask ich faworyta.

Brzemię sławy klanu było bezlitosne tak samo, jak dzieciaki skandujące imię Tatsuo i różne hasła, mające zmotywować go do zwycięstwa. Były też takie, które sugerowały jakiś ruch lub taktykę. "Teraz salto!", "iluzją ją! Pokaż jej robale!". I oczywiście wciąż był zachęcany do użycia legendarnego Sharingana. On miał jednak inny plan, chociaż nie wiadomo na ile spowodowany zwyczajną niemożnością spełnienia zachcianek kibiców. Miyuki, zgodnie ze swoją brutalnie prostą taktyką, kontynuowała szarżę, zaś Uchiha musiał ją spowolnić. Dwa shurikeny zostały wyrzucone. Tym razem znacznie zręczniej, precyzyjniej i szybciej, ale dystans między nimi nie był jeszcze tak mały, by było to pewne trafienie. Przeciwniczka wykorzystywała swój kij do wszystkiego, był dla niej pomocą w każdej sytuacji, a także tej. Opuściła go, uderzając końcem w ziemię, niemalże ryjąc nim, by szybciej wytracić szybkość, a następnie użyła go, do wypchnięcia się w jej lewy bok. Jeden shuriken śmignął niebezpiecznie blisko pleców Miyuki, zaś drugi wbił się w jej kij. Ten krótki, gorączkowy unik nie zmienił podejścia dziewczyny, która dalej ruszyła biegiem w stronę nabierającego dystansu Tatsuo. Chłopak był blisko krawędzi, nie miał czasu dokładnie tego określić, ale za nim było jeszcze może ponad trzy metry do linii wyznaczającej koniec pola walki. Zamiast mierzyć, to zaczął wiązać pieczęci. To spowolniło szarżę oponentki, a na widok replik nawet się zatrzymała. Pięciu Tatsuo dokręcających różne fikoły i wyprawiających rożne trikasy było więcej niż wystarczające, aby zdezorientować biedną Miyuki, której mina wyrażała całkowite zagubienie. Każdy, niezależnie czy prawdziwy czy nie, z czarnowłosych wykonał swoją rolę bezbłędnie. Co to było dla Tatsuo salto w tył czy gwiazda. Przeciwniczka nie zamierzała jednak stać tak i zastanawiać się, który jest prawdziwy, a który nie. Wystawiła kij przed siebie, obracając nim tak, by ten raz robił obrót po jej lewej stronie, raz po prawej, a ciągle znajdywał się przed nią. Kręciła nim szybko, nawet bardzo szybko i nic nie zrobiła sobie z podstępu z symulacją wyrzutu. Do tej repliki miała jakieś 6 metrów, zaś do prawdziwego Tatsuo, który znajdował się jakieś 45 stopni po jej prawej, miała koło 9 metrów. Stała i obracała swym kijem zapewniając sobie teoretyczną nietykalność przynajmniej jeżeli nie wyprzedziło się jej kija lub... no właśnie, nie wpadło na inny plan.

Każdy miał swoje walki, ale co jakiś czas przebijały się odgłosy innych. Czasami, w krótkich spojrzeniach, dało się ujrzeć również ułamek akcji, ale nie warto było skupiać uwagi na reszcie. Ciężko było jednak nie usłyszeć zaskoczenia tłumu, który obserwował walkę Inuzuki z Hyuugą. Coś świsnęło, ale temu czemuś towarzyszył też dudniący hałas. Co to było? Nie wiadomo, ale za chwilę dało się usłyszeć drugie, głośniejsze "woah!" tłumu. Nie dało się usłyszeć stęknięcia bólu, ale głos sędziego był jasny i wyraźny.
- Zwycięża Kousuke Inuzuka wraz z Taro. - i wtedy charakterystyczny rechot Kousuke oraz wesołe poszczekiwanie Taro rozbrzmiały, a tłum zaczął przeplatać się w wiwatach, buczeniu i jakichś innych, ciężkich do zidentyfikowania emocjach. Może Kousuke zaznał wstydu w klasie, może Hibiki go upokorzył, ale nie oznaczało to, że był słaby.

Sukces, niezależnie od tego jak drobny, często podtrzymywał nadzieje przy życiu. Tak samo było i tym razem, chociaż Makoto z pewnością nie miał czasu na świętowanie. Delikatny uśmiech zagościł na jego twarzy, jednak głównymi elementami zdawało się dziwne, niemal nienaturalne skupienie na samej walce. Na dobrą sprawę, świętować mógłby dopiero w chwili, w której ta by się skończyła, dlatego też nie pozostało już nic innego. Nic innego, jak dalsze poleganie na potencjalnie realnej i dobrej strategii.

Zielonowłosy nie czekałby nazbyt długo, aby to kontynuować dalszą ofensywę. Nie był co prawda szybki jak jego przyjaciel, jednak z pewnością mógł coś na to poradzić. Jakby nie spojrzeć na ich sytuację, to jeszcze nim ten zdążyłby się pozbierać po upadku, Makoto spróbowałby kucnąć na Hibikim tak, aby własnymi nogami przytrzymać nogi swojego przeciwnika i uniemożliwić mu względne manewrowanie nimi. Najlepiej byłoby pewnie umiejscowić je w okolicy kolan. Wtedy wystarczyłoby już tylko jedno, proste, symboliczne uderzenie w brzuch, czy klatkę piersiową, jednak... nie sądził, aby było to takie proste. Dlatego też wykonałby taki cios, mając jednak na uwadze wszelkie przeciwdziałania, jakie mogą na niego czekać. Dlatego też jeśli sam oponent Makoto spróbowałby użyć jakoś rąk, czy do do ciosu, czy to do sypnięcia piaskiem, wtedy najpewniej odpuściłby sam atak celem pochwycenia rąk przeciwnika i kontynuowałby swoje działania wolną ręką. Co jeśli musiałby poświęcić obie ręce na unieruchomienie Hibikiego? Wtedy pozostawałoby wykonać najbardziej standardową i chyba jedyną, optymalną akcje w takim położeniu. Nie byłoby tu zbytnio czasu na myślenie, dlatego jedyne co mógłby zrobić to ruszyć głową, czy też potencjalnie uderzyć względnie unieruchomionego przeciwnika własną głową. W końcu liczyło się pierwsze trafienie, czy coś.

Trudno było powiedzieć, czy Sachi w ogóle jeszcze pamiętała, że Yuhiko może posiadać te same uprzykrzające życie techniki, co Sensei. Na początku walki na pewno miała je jeszcze na uwadze, jednak po wymianie kilku ciosów całkowicie skupiła się na innych aspektach walki. Najpierw musiała uwolnić się z własnych lęków, nim w ogóle zaczęła walczyć, a później starała się jedynie zakończyć walkę tak szybko, jak możliwe. Po kilku pełnych napięcia chwilach przestała przewidywać kolejne możliwości, skupiając się jedynie na tym, co już o Yuhiko wiedziała. Nie widziała, by kiedykolwiek dziewczyna korzystała z Kagemane no Jutsu w szkole, więc też wpadła w pułapkę swojego założenia. Był to błąd, który teraz płaciła bezruchem i strasznym poczuciem skrępowania. Stała tuż przed Yuhiko z wyciągnięta bronią i obserwowała, jak już w dziewczęcej postaci podnosi się i triumfująco uśmiecha.
Było to frustrujące. Dała się złapać w pułapkę niczym naiwne dziecko, stając dokładnie tam, gdzie przeciwniczka oczekiwała, niemalże podając się na srebrnej tacy. Jeżeli technika Yuhiko była tak doskonała, jak techniki senseia, nie miała nawet najmniejszych szans, by się z tego wyrwać. Czy to był już koniec walki? Walkower, bo nie posiadała takich samych umiejętności, co Nara? Widząc tą niegasnącą pewność ze strony dziewczyny, Sachi czuła złość. Przede wszystkim na siebie. Nawet, jeżeli nie była pewna umiejętności Nary, powinna pilnować siebie i swojego cienia, bo zawsze istniała możliwość, że Yuhiko jednak opanowała podstawowe techniki swojego klanu. Nawet jeżeli na to nie wyglądała, wciąż była Narą. Unieruchomiona Nemuri przyglądała jej się z niegasnącą pasją. Była również zła, że przeciwniczka nawet nie starała ukrywać swojego zadowolenia przed końcem walki. Przecież zawsze mogła istnieć szansa, choć iskierka, że to Sachi wygra! Zawsze... Blondynka chciałaby to sobie wmawiać, jednak pozostając w bezlitosnym uścisku cienia, ciężko było jej widzieć tą walkę inaczej. Mimo wszystko sam fakt, że Yuhiko patrzyła na nią z góry był irytujący. Arogancki. Wręcz bezczelny. Potęgowało to jej złość jeszcze bardziej. Wystarczało, że już sama sobie wyrzucała, że dała podejść się tak łatwo.
Z perspektywy Sachi to Yuhiko od początku miała przewagę w tym sparingu. Już od początku pokazywała swoją dominację w tym, że była świadoma słabej strony Nemuri i zamierzała to wykorzystać. Mentalnym wysiłkiem blondynce udało się uniknąć przegranej już na początku, ale to był dopiero początek. Przez bezpardonowe użycie Henge, Sachi z partnera sparingowego zamieniła się w zestresowane zwierzątko, które zamierzało jak najszybciej pozbyć się stresora, którym obecnie była przeciwniczka. Króliki, gdy są w opałach, zamiast uciekać, zaczynają walczyć i tak też było w przypadku Nemuri. Zamiast skulić się i poddać, zamierzała walczyć o swoje i zetrzeć ten arogancki uśmieszek z twarzy Yuhiko. Z twarzy kogoś, kto patrzył na nią z góry, tak jak opisywał tatuś. To źli panowie tak robili, traktowali wszystkich niczym nic nie warte rzeczy i wywyższali się swoimi umiejętnościami. Wykorzystywali słabości innych i nie mieli honoru w niczym, co robili. Choć to męska postura i postać sprawiały Sachi najwięcej problemów w kontaktach interpersonalnych, to zachowania, których rodzice kazali jej unikać odbijały się w młodej Narze. Była tym, czym Sachi nigdy nie zamierzała się stać i przed czym również ostrzegał ją tata. Arogancją. Jednocześnie wpadła w pułapkę, przed którą ostrzegała ją mama. Nierozwaga.
W tej cichej wściekłości, którą widać było tylko na jej twarzy, pozostawało jej nie poddawać się i walczyć każdym skrawkiem swojego ciała o nawet najmniejszy ruch w stronę Yuhiko. Wciąż była w walce, sędzia nie okrzyknął wyniku. Wciąż mogła walczyć przeciwko lisicy, która w końcu stała przed nią w swojej właściwej postaci. To mógł być błąd, bo choć Sachi nie była najlepsza w taijutsu, nie czuła już takiej obawy przed kontaktem z przeciwniczką. Gdyby nie bycie niczym drewniana kukiełka, to byłby idealny moment, by zakończyć tą walkę. Błędy zostały popełnione i teraz musiała walczyć z niewidzialną siłą, która trzymała wszystkie jej stawy i mięśnie. Mimo to była zdeterminowana, by nie poddawać się komuś takiemu, jak Yuhiko. Choć wcześniej nie wiedziała dużo o dziewczynie, teraz na pewno nie chciała wiedzieć więcej. Chociaż w świecie shinobi, pełnego nieprzewidywalnych zwrotów stron czy niecnych taktyk, ona chciała wierzyć w to, że honor i uczciwość były właściwą drogą. Tego uczuła ją mama, nazywając to drogą wojownika. Natomiast ci bez honoru, robiący wszystko, by wygrać, rzadko zasługiwali na drugą szansę. Dlatego nie zamierzała poddawać się nawet w tej beznadziejnej sytuacji.

*właściwa część posta*
Pomimo silnych uczuć, które nią obecnie targały, Sachi zaobserwowała dwie rzeczy. Jedną z nich było to, że wraz ze zmianą pozycji Yuhiko miała dużo większy problem z utrzymaniem kontroli nad cieniem. Może gdyby wykorzystała właśnie tamtą sytuację, byłaby już wolna... Drugą obserwacją było skupienie i wysiłek widoczne na twarzy przeciwniczki. Wydawało się, że utrzymanie kontroli nad techniką nie było tak proste, jak złapanie w nią kogoś, co dawało Nemuri jakąś szansę. Naprawdę niewiele brakowało do tego, by dotknąć piersi przeciwniczki, tylko czy wtedy byłoby to traktowane jako cios? Nie próbowała się nad tym zastanawiać, musiała po prostu coś zrobić.
Wiedziała dokładnie, co dzieje się ze swoim ciałem (Kontrola), dlatego zamierzała przeforsować ruch własnego ciała tak, jak sobie tego życzyła, a nie tak, jak chciała Yuhiko. Domyślała się, że będzie to duży wysiłek, dlatego zamiast stawiać jej opór pozwoliła, by jej ciało swobodnie podążyło za kontrolą Nary. Przy następnym podniesieniu stopy zamierzała jednak zacząć opierać się sile techniki. Zamiast cofnąć stopę tak, jak zamierzała zaordynować Yuhiko, Sachi zamierzała użyć całej swojej siły oraz wagi w to, by nie ruszyć się z miejsca, w efekcie jedynie postawić stopę na swoje miejsce. Z pewnością byłby to niesamowity wysiłek; nic, co wcześniej robiła, jednak nie zamierzała tego rozważać, tylko działać. Kroki, która stawiała przeciwniczka nie mogły być duże przez linkę, która oplatała jej nogi, więc jeżeli nie wyszło jej za pierwszym razem, zamierzała próbować ponownie. Zamierzała użyć do tych ruchów wszystkich możliwych mięśni, nie tylko nóg. Mięśnie i ścięgna nóg stanowiły jedynie podporę do wykonania ruchu. Tak, jakby chciała zgnieść stopą coś niesamowicie twardego, jednak nie miała wystarczająco siły. Więc, zamierzała wyciągnąć tą siłę z innych miejsc. Mięśnie pleców i brzucha były niesamowicie silne, wszak podtrzymywały całą posturę, idealne do dodatkowego podparcia w starciu między dwoma siłami. Ba, w przypływie pewnej desperacji zamierzała również przesłać chakrę do swoich nóg, by choć trochę bardziej skoncentrować własną energię. Kto był silniejszy - Sachi czy może chakra Yuhiko? To byłby wysiłek, ale zamierzała spróbować. Potrzebowała jedynie chwili rozproszenia, która pozwoliłaby jej ręce pchnąć do przodu, prosto w pierś przeciwniczki.
Jeżeli istniała jakaś część ciała, nad którą Nemuri panowała nieco lepiej, aniżeli nogi, zamierzała to wykorzystać. Gdyby chociaż mogła poruszać dłońmi lub rękami, chociaż byłoby to pełne wysiłku, była to kolejna opcja, dzięki której mogła stworzyć swoje otwarcie. Co prawda bokken w dłoni mógł utrudniać jej plan, jednak póki nie spróbuje - nie będzie wiedzieć. Wraz ze swoim wysiłkiem przeciążenia czy opóźnienia pochodu do granicy areny, Sachi zamierzała przeciążyć i swoje ręce, próbując złożyć prostą pieczęć Barana, możliwe nawet, że wypuszczając bokkena w efekcie, ale nie było to teraz najważniejsze. Jeżeli udałoby jej się złożyć dłonie w pieczęć, zamierzała użyć Utsusemi no Jutsu i z całej siły wydać z siebie odgłos wybuchającej notki.
Jeżeli by to wystarczyło, by przełamać Kagemane, nie robiłaby żadnych uników ani sztuczek, najzwyczajniej w świecie zamierzając uderzyć Yuhiko czymkolwiek, co miałaby w ręce czy pod ręką - bokkenem, kunaiem czy nawet pięścią, prosto w środek jej ciała, a później w szczękę lub głowę. Liczyło się tylko to, by zrobić to szybko. Szybciej, niż zdążyłaby odzyskać kontrolę Nara.

W każdym pojedynku zrobiło się gorąco, chociaż w jednym bardziej dosłownie, niż w przenośni. Widownia spodziewała się, że już za chwilę zakończy się walka Makoto z Hibikim - w końcu było to zwarcie, a nieciekawa pozycja faworyta zwiastowała rychły koniec czy to przez jego błąd, czy przez zaskoczenie oponenta nagłym odwróceniem sytuacji. Obaj chłopcy mieli swoje plany, a ich brak doświadczenia utrudniał nie tylko im samym działanie, ale też przeciwnikowi. Leżący na ziemi Hibiki znalazł się w potrzasku, gdy lewa noga zielonowłosego znalazła się nieco pod jego prawym kolanem. Nacisk był duży, wystarczający, aby wyrwanie nogi nie należało do najprostszych, ale stanie na nogach przeciwnika, który nie zamierza leżeć bezczynnie, również do najłatwiejszych się nie zaliczało. Makoto chciał postawić swoją prawą nogę na lewej swego przyjaciela, lecz ten zdążył wykonać swój plan - dźwignął się na ręce, którą opierał o ziemię, a jego lewa noga oderwała się od ziemi. Prawa się szarpnęła, przez co zielonowłosy stracił równowagę, ale co ważniejsze - nie miał jak zatrzymać kończyny, która była już w powietrzu. Wymierzona została tak, by z tego lekkiego poderwania wykonać kopnięcie w bok, w założeniu, na wysokości pępka. Hibiki wciąż przygwożdżony do ziemi nie wykonał tego ataku z taką szybkością i precyzją, jak chciał. Jego kopnięcie było wciąż szybkie, ale zdecydowanie mało celne - skierowane wysoko, wyżej niż chciał. Utrata równowagi przez zielonowłosego sprawiła, że mimowolnie zrobił krok do tyłu (Hibiki szarpnął nogą, gdy Makoto stał na nim jedną, a drugą już miał stawać, więc ją poderwał od ziemi i miał słaby grunt), a to spowodowało, że kopnięcie śmignęło przed nosem zielonookiego. Tym samym Hibiki się wyrwał, szybko zbierając do pozycji bojowej, gotowej do dalszego starcia. Makoto natychmiast odzyskał równowagę i również był przygotowany do dalszych wydarzeń. Chłopcy stali od siebie w odległości może trzech kroków. Hibiki trzymał ręce wysoko, gotowe do złożenia gardy lub pieczęci, gdyż były otwarte - nie zaciskał je w pięści. Walka trwała dalej.

Zdecydowanie dosłownie gorąco zrobiło się w pojedynku Tatsuo, który ciskał ogniem w stronę swojej przeciwniczki. Zanim jednak tego dokonał, to nabrał nieco dystansu, a jego wierne repliki zrobiły kolejną garść trikasów. Cały plan był zaskakująco skuteczny, gdyż Miyuki wyglądała na wyjątkowo zdezorientowaną, gdy obracała swym kijem prawdopodobnie w panice, broniąc się przed jakimkolwiek atakiem dochodzącym, z którejkolwiek strony. Jednak oczu nie zamknęła i wciąż starała się dojść, który z Tatsuo, to ten prawdziwy. Znajomość Bunshin no Jutsu lub nieznajomość innej techniki kopiującej użytkownika sprawiła, że nie trudno było wykryć, iż repliki podczas swych fikołów ani nie wydają dźwięku przy lądowaniu, ani nie zostawiają śladów, ani chociażby nie poruszają piaskiem, na którym stąpają. Dziewczyna tylko chwilę była zapędzona w róg, chociaż zorientowała się, który z Uchiha jest prawdziwy późno, gdy czarnowłosy wiązał już trzecią z pięciu pieczęci. Zatrzymała swój kij i... Tatsuo nie był w stanie określić co nastąpiło dalej. Kula ognia zasłoniła mu widok i częściowo zagłuszyła odgłosy zachwytu, piski strachu i pokrzepiające okrzyki. Technika ruszyła do przodu, żłobiąc podłoże. Chłopak widział jak kula oddala się, zmierza w kierunku przeciwniczki, aż nagle zderza się z czymś, rozbija na boki z hukiem coś niszcząc. Ogień i dym opadł szybko, ale emocje z widowni nie. Rówieśnicy nie spodziewali się tak widowiskowej, potężnej techniki, będącej swego rodzaju symbolem Uchiha. Tatsuo ujrzał, że w miejscu, w którym stała Miyuki, aktualnie stoi kamienne coś, co może przed uderzeniem było połową kopuły. Środek techniki Dotonu był osmolony, popękany, ale cały, jednak im dalej od niego, tym większe były pęknięcia, aż w końcu zmieniały się w zupełne skruszenie kamienia, który w mniejszych i większych kawałkach leżał rozrzucony po polu walki. Jednak pojedynek nie został zatrzymany ani przed zderzeniem kuli z osłoną, ani po tym, a to oznaczało, że Miyuki wyszła z tego obronną ręką. Jednak co planowała, skoro cenne sekundy na kontratak mijały, a jej nie było widać? Czyżby wpadła w potrzask, a może planowała coś innego?

Najbardziej napięty było starcie Sachi z Yuhiko, która to schwytała ją swoim podstępnym planem w cień. Stawiała drobne, ograniczone żyłką kroczki, które chociaż były powolne, to konsekwentnie zbliżały oponentkę do granicy pola walki. Twarz białowłosej wyrażała skupienie i wysiłek, który na myśl przywodził podnoszenie ciężaru, a nie kontrolę chakry i utrzymanie klanowej techniki. Sachi pozbawiona kontroli nad własnym ciałem wpadła na sprytny plan, który był zdecydowanie rozsądniejszym podejściem, niż po prostu próba zaparcia się od razu po schwytaniu. Dziewczynka wyczekała moment między jednym krokiem, a drugim, by wykorzystać całą swoją siłę, aby oprzeć się jutsu Yuhiko. Kagemane no Jutsu było specyficzną techniką, której ciężko było się przeciwstawić, gdyż obejmowała całe ciało, wykorzystywała nasze mięśnie do innego celu, więc należało walczyć z własnym ciałem, by uzyskać chociaż trochę kontroli. Nemuri zaparła się, a twarz białowłosej skrzywiła się mocniej, wykazując jeszcze większy trud w utrzymaniu cienia. Jednak to nie wystarczyło, a przynajmniej nie od razu. Sachi wciąż się przesuwała, ale jeszcze wolniej, wręcz ślimaczym tempem, a jej ciało drżało pod naciskiem z dwóch stron. Tyle utrudnienia wystarczyło, by dziewczynka mogła przejść do kolejnej próby, a mianowicie próby zawiązania pieczęci. Jej dłonie w tym momencie wydawały się znacznie mniej kontrolowane, niż nogi. Drżenie mięśni nasilało się, aż w końcu Sachi zatrzymała się. Stanęła w miejscu, zdobywając przewagę nad Yuhiko. Białowłosa była cała czerwona na twarzy. Spływały po niej grube krople potu, wskazujące, że technika, którą Kinji posługiwał się bez najmniejszego wysiłku nie należała do najłatwiejszych i nie wymagających wielkiego wysiłku. Schwytana w cień dziewczyna również poczuła gorąc i zmęczenie, jakby wcale nie walczyła z cieniem, a pracowała w kamieniołomie. Palce Sachi drżały, aż w końcu rozchyliły się na tyle, by bokken upadł na ziemię. Teraz wystarczyło te niemalże złożone ręce pokierować, aby uformowały pieczęć Barana. Prosta pieczęć była kwestią czasu. Yuhiko traciła albo chakrę, albo siły, bo chociaż ruch Nemuri był ślimaczy, to jednak nie dało się go zatrzymać. Obie dziewczynki skupione były na wykonaniu swojej techniki, jednak białowłosa zrozumiała, że przegrała tę próbę sił. Jej dłonie nagle puściły pieczęć, tym samym przerywając działanie Kagemane no Jutsu. Sachi zawiązała pieczęć barana i teraz musiała tylko skoncentrować chakrę. W tej chwili podstępna Nara kucnęła, pochylając się w przód, by jej pięść napędzona jej własnym ciężarem minęła dłonie Sachi pod spodem, trafiając ją w brzuch. Już w momencie trafienia Yuhiko oberwała czymś innym - fałszywym odgłosem wybuchającej notki. Tuż obok. Ogromny huk sprawił, że krzyknęła przerażona, zanim uderzyła twarzą o ziemię, odruchowo zasłaniając uszy i kuląc się, niczym zbity pies.
Trafienie białowłosej nie należało do silnych. Ot odczuwalne, chociaż nie w momencie, w którym adrenalina płynęła w żyłach. Uderzenie nie zrobiło wrażenia na Sachi, która ruszyła z dalszym swoim planem - własnym atakiem, a nie był on trudny do wykonania. Młoda Nara leżała w końcu tuż pod jej stopami skulona i bezbronna. Dziewczynka zaatakowała, lecz jej pięść nie dosięgła przeciwniczki. W mgnieniu oka obok pojawił się Kinji, który chwycił Sachi za nadgarstek, powstrzymując uderzenie. Z beznamiętną miną spojrzał na swoją siostrę, która drżała na ziemi z zasłoniętymi uszyma i zamkniętymi oczyma, by w końcu odezwać się.
- Zwycięża Yuhiko Nara. - nie wyjaśniał dlaczego, bo zasady były oczywiste - liczyło się pierwsze trafienie. I chociaż można było odnieść wrażenie, że Sachi przegrała, to właściwie w prawdziwej walce właśnie by zwyciężyła. Może właśnie dlatego wygrała białowłosa, że skupiona była na tym jednym, jedynym trafieniu, a dalej mogło się dziać cokolwiek. Może.
Czy Yuhiko słyszała, że wygrała? Raczej nie, gdyż Kinji chwycił ją za przedramię, odsłaniając jej ucho i powtórzył, że zwyciężyła. Ta dopiero wtedy otworzyła oczy, rozluźniła się, lecz nawet nie podnosiła z ziemi. Oddychała ciężko i płytko, a jej brudna twarz stała się teraz jeszcze bardziej brudna. Włosy lepiły się do jej spoconej twarzy tak samo, jak kurz i pył, w którym leżała. Wyglądała na naprawdę wyczerpaną.
Wraz z ogłoszeniem werdyktu nastał moment radości oraz rozczarowania wśród rówieśników oglądających walkę. Niektórzy cieszyli się ze zwycięstwa Nary, a niektórzy wręcz wykrzykiwali, że powinna wygrać Sachi. Chociaż Sachi nie była popularna, to miała zdecydowanie mniej wrogów, niż Yuhiko, która swymi komentarzami zalazła za skórę niejednemu dzieciakowi. Widok jej, chociaż zwycięskiej, to jednak skulonej, drżącej i leżącej w pyle wywołał trochę uśmiechów. Była na swój sposób upokorzona.

Wysiłek, który wkładała, chcąc przezwyciężyć technikę Yuhiko, zdawał się przynosić efekty. Jej ciało drżało pod naporem dwóch sił, które nie chciały ustąpić. Sachi nie zamierzała się jednak poddawać. Może gdyby przeciwnikiem był ktoś inny, a walka nie byłaby próbą wygrania za wszelką cenę a uczciwym pojedynkiem, potraktowałaby tą sytuację inaczej. Tymczasem knowania Nary sprawiły, że porażka byłaby niezwykle bolesna. Nie dlatego, że przegrała w treningu. Od zawsze powtarzano jej, że zawsze może wyciągnąć coś ze swoich porażek i dzięki temu będzie silniejsza. Ból powodowałby fakt, że przegrała z kimś bez honoru ani ambicji, by być lepszą. Kimś, kto widział wygraną tylko jako kolejną upierdliwą rzecz do zrobienia. Nie mogła się z tym zgodzić. Tym bardziej nie zamierzała oddać tego treningu walkowerem.
Niespodziewanie Yuhiko straciła kontrolę lub też puściła Sachi, sama blondynka nie była pewna. Skupiła się na tym, że w końcu była wolna i mogła unieszkodliwić Narę czymś, czego ona na pewno się nie spodziewała. Choć kucnięcie przeciwniczki było nieprzewidziane, młoda Nemuri nie przejęła się tym i wydała z siebie dźwięk wybuchającej notki. Zadziałało to lepiej, niż przypuszczała, ale nie miała czasu na podziwianie i rzuciła się na przeciwniczkę chcąc wyprowadzić ten jeden, zwycięski cios.
Zatrzymała się. A właściwie ktoś ją zatrzymał. Spojrzała na senseia nieco nieobecnie. Nie wiedziała, co się właściwie stało. Zwyciężyła Yuhiko? Ale... kiedy? Zamrugała kilkukrotnie, nie rozumiejąc, dlaczego. Kiedy ją uderzyła? Nie była pewna... Nie miała jednak powodu, by nie ufać nauczycielowi, dlatego poczekała, aż puści jej nadgarstek i odetchnęła płytko, patrząc na kulącą się przeciwniczkę. Sachi była słaba. Jej ciało drżało od nagłego wysiłku wywołanego walką z Kagemane. Yuhiko wyglądała... gorzej. Niebieskooka nie wiedziała, co powinna myśleć o całej sytuacji. Jak ktoś taki mógł wygrać? Odetchnęła głębiej. Nie myślała racjonalnie. Nie chciała. Jej usta zacisnęły się w wąską kreskę, gdy biła się ze sprzecznymi emocjami. Chciała płakać i krzyczeć, uznając że to niesprawiedliwe, z drugiej wiedziała, że dała z siebie wszystko i nie mogła zrobić nic innego. Powinna być dumna z tego, że nie ugięła się własnym lękom i doprowadziła Yuhiko do gorszego stanu, niż swój. Mimo to...
Zrobiła kilka niepewnych kroków w stronę leżącej na ziemi dziewczyny i przyklękła przed nią, wyciągając dłoń przed siebie. Jej mina wyrażała tysiące różnych emocji, a oczy Sachi były wyraźnie zaszklone.
- Potrzebujesz pomocy, Yuhiko? Chodź, pomogę ci wstać... - powiedziała do Nary drżącym głosem. Choć pomoc przeciwniczce był ostatnim, co chciała zrobić, wciąż była jedna z niewielu koleżanek w klasie i nie zamierzała pozwolić na to, by nawet tak podła dziewczynka stała się później pośmiewiskiem wśród reszty. Spojrzała na nogi Yuhiko, które wciąż były spętane. Dlaczego wciąż nie użyła Nawanuke? Była to jedna z kilku rzeczy, które mogła zrobić dla Nary, dlatego też użyła Nawanuke no Jutsu na żyłce, która wcześniej owinęła jej nogi, przy okazji zabierając część swojego ekwipunku. - Zaprowadzę cię do Naomi-sensei. Zajmie się tobą - dodałaby, gdyby Yuhiko nie zamierzała się ruszyć. Szczerze wolałaby, żeby Yuhiko wzięła jej dłoń i pozwoliła sobie pomóc. Choć sama Sachi była wyczerpana, powoli mogłaby pomóc wstać skołowanej dziewczynie i zaprowadzić ją pod opiekę jej siostry. Wydawało jej się, że koleżanka jest wciąż nieco przygłucha po nagłym wybuchu przy swoim uchu, dlatego zamierzała powtarzać swoją frazę nieco głośniej i może nawet gestykulować, by przekazać jej, że chce jej pomóc. W głowie kołatała jej się myśl pewnego zwycięstwa moralnego nad białowłosą, jeżeli przyjmie jej pomoc. Nie będzie od niej gorsza. Zachowa się tak, jak na towarzysza przystało.
Gdyby dziewczyna przyjęła jej pomoc, zamierzała przeczłapać z nią aż do sensei odpowiedzialnej za leczenie, a później znaleźć Haru. Nie była pewna, czy przyjaciółka już walczyła, czy może wciąż czeka na swoją kolej, ale potrzebowała wyrzucić z siebie te wszystkie nieprzyjemne emocje, której dostarczyła jej ta walka.