Team 2: Prologue - Escape from Raging Bunny

Silvertone. Banda przyjaznych piratów, która zasługiwała na zdecydowanie lepszy los niż ją spotkał. W końcu, natrafienie na legendarną załogę siejącą chaos, nie było dobrym końcem. Ten was jednak nie spotkał. Nie tak jak waszych towarzyszy. Z waszej 15 osobowej załogi, przetrwała was tylko 5. Trine Comfy-Wool, vice-kapitanka waszej załogi której puszyste futerko było wam wszystkim znane! Amper Ohm, powietrzny staruszek które lata zdawały się przeminąć, ale jednak nie gdyż syna znaleźć trzeba było! Francis Drake, pochłonięty zemstą alkoholik który stracił wszystko! Ellie Mayday, która pod swoim uśmiechem musiała być jakąś urodzoną psychopatką! I na sam koniec, upadły anioł-rybak Lost, który to dosłownie spadł im na statek. Tylko ich 5 przetrwała tą bitwę, jednak jakim kosztem?

Veron M. Steelsgate was  pojmał. Mimo jego okrucieństwa, z jakiegoś powodu was nie zabił. Może chciał was trzymać jako zapas jedzenia? Chodziły takie plotki, że jego załoga była gotowa nawet zjeść ludzkie mięsko jeżeli tego sobie zażyczył. Nie byli oni wielce silni sami w sobie, to byliście w stanie wiedzieć. On sam jednak, i jego dwaj generałowi zrobili większość roboty, co pokazywało jak bardzo niebezpiecznymi jednostkami byli. Byliście w stanie tak naprawdę dojrzeć moc tylko jednego generała, który to zasypał was ostrzałem z... kusz. Dwóch, jednoręcznych. Drugi generał zdawał się bardziej niszczyć waszą załogę od niechcenia, używając do tego jakichś leniwych kopniaków. Sam Veron miał niszczycielską moc w pięściach, co mogliście dojrzeć kiedy przebił głowę waszego kapitana na wylot jednym ciosem. Byliście jednak w stanie ocenić że... to nie było tak, że nie mieliście żadnych szans ich pokonać. Powinniście być w stanie, jeżeli gwiazdy odpowiednio się ułożą.

Teraz jednak, siedzieliście w więzieniu w mieścienie Obola, będącą siedzibą Bunnies Crew. Za kratami, i to nie byle jakimi. Ich twardość była porównywalna do diamentu, a kiedy Amper ich dotknął, jego siły szybko uciekły i padł na kolana. Nie wiedzieli co to jest za materiał, jednak na pewno był specjalny. Kraty zdawały się więc nie do sforsowania. Wszyscy siedzieliście w jednej celi, która była dość sporej wielkości. 6 na 6 metrów, tak około. Ciemność jaka panowała była jednak taka, że ledwo co widzieliście. Nie było tutaj żadnego oświetlenia, to musieliście przyzwyczaić się do ciemności. Zarysy twarzy innych osób były maksimum jakie mogliście dojrzeć. Nie mieliście żadnych kajdanek, kiedy to siedzieliście w celi. Niewielki wychodek w kącie pomieszczenia był jednak jedynym przywilejem jaki mieliście. Przebywaliście w celi już 2 dni, i przez te 2 dni nie widzieliście żadnej żywej duszy poza wami. Nie dostawaliście też jedzenia. Mogliście tylko co jakiś czas, usłyszeć dźwięki imprezy. Głośne śmiechy o tym świadczyły, jednak co jakiś czas, byliście też w stanie usłyszeć jeszcze głośniejszy krzyk cierpienia. A to wszystko do czasu...

Nie wiedzieliście jaka jest godzina. W pewnym momencie jednak, zaczęliście słyszeć jak z korytarza dobiegały liczne krzyki. Ziemia zaczęła się trząść, jak i wszystkie ściany. Wniosek? Coś się musiało dziać w siedzibie Bunnies Crew, i to nie były typowe tortury do jakich dźwięków się przyzwyczailiście. Tylko... co mogliście z tym faktem zrobić?

Człek zwany Smokiem (wcale nie, bo był tylko Francisem) miał dwa bardzo zaawansowane plany. Jednym było sporządzenie alkoholu z owcy, a drugim przyjrzenie się kratom czy znajdzie cokolwiek na co będzie mógł jakoś podziałać. I... no ciężko było znaleźć. Najłatwiej było dojrzeć cokolwiek w miejscu gdzie kraty się otwierały normalnie jakby były furtką. Mogli pewnie próbować wyważyć je, ale zawiasy przymocowane do kamiennej ściany po boku zdawały się dość solidne. Może bardziej od samych ścian... które wyglądały podejrzanie mało wytrzymałe. Kawałek ścianki przy zawiasie z ich strony zdawał się nawet pękać.
Ellie była trochę trzaśnięta. W sumie nawet nie tak trochę. To też, jej tok rozumowania ciężko było nazwać poważnym. A raczej był poważny, ale tylko dla niej samej. W końcu okazja na lepsze poznanie reszty nigdy nie mogła być złą rzeczą, nawet patrząc na okoliczności w jakich się znaleźli, prawda? Zaczęło się od pociesznego wspomnienia o śmierci byłego kapitana, pociesznym pogratulowaniu awansu nowemu kapitanowi Comfy-Wool, pociesznym trząsaniem kopytkiem wspomnianej kapitan... i generalnie, wiele innych pociesznych rzeczy. Wiele ciekawostek, typu śmieszna rybka co kawały opowiada. Okazała się być dla nich skarbnicą wiedzy i plotek wszelakich. Koniec alkoholu Francisa był tylko początkiem "Coach Ellie". Potem "musician Ellie" przejęła stery i wypukała fajniutką melodyjkę, przez jaką większość z nich gorzej słyszała na uszy. I właściwie, kiedy zaczęła się "większa zabawa" na górze, to nic specjalnego nie robiła, poza mówieniem towarzyszom miłych słówek. Znając ją, pewno się nagle wywróci i zniszczy kraty. Gdyby tylko nie były mega wytrzymałe.
Przez wszystkich kochana owieczka rzecz jasna była w gorszym stanie. Bo tak jak oni ją kochali, tak ona kochała ich! A teraz nie wiedziało co się stało z wieloma osobami, jakie to kochała. I jak tu miała nie być smutna pierwszego dnia? Przytulaniu rzecz jasna nie odmawiała i nic dziwnego. Raczej nowa kapitan nie chciała zdradzić swojego nazwiska. Była Comfy, czyli musiała dać się tulać wszystkim. I innych też musiała tulać, szczególnie kiedy uświadomiono jej awans! I potem każdego po kolei przytuliła, atakując ich z wełny którą to jedna osoba chciała pędzić!


Przynajmniej, jej rola jako kapitan została wykonana. Ogłosiła wszystkim plan działania. I plan był dość jasny. Znaleźć jakiś słaby punkt, co jak już wiemy, Francisowi się nawet udało... w pewnym sensie. Na pewno był w stanie dojrzeć jakąś drogę ku zwycięstwu, jeżeli nie był akurat pijany. Pomóc miał mu w tym Amper zgodnie z wytycznymi owieczki, którego to życie jakiego starego, wietrznego pierdka nie było proste. Nie kiedy kamień morski stał na jego drodze. Zaczął się również kratom przyglądać, wraz ze swoim ulubionym towarzyszem, jednak akurat on nie dojrzał tego detalu jaki zauważył ich pijaczyna. Czy to znowu wina wieku? Tak jak ból pleców i strzelanie w kolanie. Życie było ciężkie, chociaż być może Ellie była tym szalonym lecz potrzebnym promyczkiem słońca który przypominał mu o młodszej siostrze. Last but not least, był jeszcze Lost! Chłopak, który to faktycznie miałby ciężko bez obecności pozostałych. Z nimi jednak? Dodawali mu siłę! Siłowanie się z kratami nic jednak nie dawało, a rysowanie na ścianie... no, to już w sumie dawało. Mógł narysować przykładowo jakieś serduszko i zostawić pamiątkę przyszłym więźniom. Również, robił też wiele innych rzecz, najpewniej z uśmiechem na twarzy tak jak to robiła Ellie, z którą się zgadzał w 100% na to wychodziło! Hip hip, Captain Comfy-Wool! Ah. I stworzył sobie prowizoryczną wędkę. Bo... bo czemu by nie. Światła jednak, niestety nie mieli.

Nim jednak zdążyli dalej działać, znowu cały świat się zatrząsnął. I mogli usłyszeć pękanie, nim dojrzeli pierwsze od lat - znaczy 2 dni - źródło światła! Część sufitu przed kratami (czyt. na holu) została rozwalona, i z góry spadł jakiś mężczyzna którego sztuczne królicze uszy sugerowały przynależność do tej okrutnej bandy jaka ich pojmała. Przywalił on ze sporym impetem w podłogę, sprawiając że powstała na niej pajęczynka. Chyba stracił przytomność i nie miał przy pasie kluczy, jakby kogoś to ciekawiło. W prawej ręce zaciśnięty miał rapier. A przez okrągły otwór jaki powstał w suficie (będącym na wysokości 3 metrów), mogli nawet lepiej usłyszeć dźwięki bitwy. Nie widzieli konkretnie co tam się dział jednak. Nie z ich perspektywy. Jasne światło jakie przez sufit wpadało, oświetlało ich celę jak i korytarz to jakiego to chcieliby się dostać. Ciągnął się on jednak, a końca jego nie widzieli. Czy ktoś był w innych celach również nie wiedzieli, jednak żadnych dźwięków z nich nie słyszeli.

Drużyna wspaniałych kombinowała! Ellie nawet się przywitała z gościem którym im z sufitu spadł, ale jak sama zauważyła, smacznie sobie spał. Nie było co mu przeszkadzać. To też, skupili się nad bardzo cichym - not really, nikt o to nie dbał - uwalnianiu z klatki. Niestety, magiczna chochla która musiała być niewidzialna zdawała się nie być w stanie pomóc Francisowi i Amperowi. Nadzieją więc przy tym całym podważaniu krat, był bardziej rapier, którego to sięgnąć nie mieli zbyt jak. W teorii. W praktyce? Elli jako pierwsza próbowała się przecisnąć przez kraty nóżką, co by to truchło do siebie przyciągnąć. Jak jej poszło? A no tak średnio. Bo chuda nóżka się zmieściła do pewnego stopnia między kraty, jednak nie na tyle aby mogła zaczepić nią człowieka lub jego rapier. Z pomocą jednak przyszedł Lost! Truchło dla niego było rybką, a przyciągnięcie go niczym specjalnym. Co prawda, ciężko miał trochę zaczepić faceta prowizorycznym haczykiem. I przyciąganie go też było oporne, zapewne przez prowizoryczność tej wędki, to musiał się nagimnastykować. Ale powiedzieć mógł, że było łatwo! Nie musiał się też tak bardzo się starać, bo zaraz pomogła mu nóżka Ellie i śpiący jegomość znalazł się przy kratach. Warto było poinformować ponownie, że nie ruszał się. Definitywnie mocno nieprzytomny. I jak ktoś chciał, to mógł tam jego kieszenie przeszukiwać. Majtki też, jeśli znajdywał się na miejscu taki zboczeniec. Na pewno resztki drużyny Silvertone chciały użyć rapiera do wydostania się stąd, to też był on jedyną rzeczą na ten moment pożyczoną od śpiącego pana. Francis dostał go z rączek Ellie, i mógł wrócić do swojej zabawy z dźwignią.
W między czasie jednak, Amper i Comfy też co nieco zrobili. Owca potraktowała swoim kopytkiem parę razy ścianę, z nadzieją że to wystarczy aby ich uwolnić. Nie wystarczyło, ale! Ściana zdawała się trochę cofać, a pęknięcie przy zawiasach powiększać. Czyli... była to dobra droga! Raczej. Staruszek wiaterek też próbował napierać na ścianę z nadzieją że ta się ugnie. Jednak tak się nie działo. Pęknięcie przy zawiasie również się nie powiększyło, nie tak jak to było kiedy ich pani kapitan się tym zajęła. Na szczęście jednak, mieli już odpowiednie narzędzie do spróbowania swojej dźwigni. Zawiasy też były już w gorszym stanie niż wcześniej. Czym to poskutkowało? Że Amper wraz z Francisem podważyli kraty na tyle, że zawiasy odskoczyły od ściany. Część krat runęła. I nic nie stało już na ich drodze w stronę wolności. Generalnie, mieli dwie drogi. W prawo lub w lewo. Przyprowadzali ich z lewej, tyle mogli pamiętać. No... i była też dziura w suficie, ale czy ktoś z nich chciał się pakować w tą salę skąd dobiegały odgłosy dobrej imprezy? Była to ich decyzja. Czy by poszli w prawo czy w lewo, na końcu spotykaliby tą samą rzecz. Drzwi. Drewniane, nie wyglądały bardzo solidnie. Podsłuchując, nie słyszeli też żadnych głosów bezpośrednio zza nich.

Drużyna wydostała się zza krat, i... no tak patrząc po wszystkich to chyba byli zadowoleni tym osiągnięciem. W końcu ile można w takich ciemnościach siedzieć? Taki Francis był coraz bliżej swojego obiecanego alkoholu, taka Ellie pewnie nie mogła się doczekać znalezienia swojej prowizorycznej broni zwanej chochlą, a taka owieczka to już by pewnie najlepiej cały statek chciała na start. Tylko na takiego staruszka średnio co czekało na wolności - a przynajmniej tej najbliższej, bo przed nimi jeszcze była daleka droga nim osiągną swoje cele. No... jeżeli się stąd wydostaną żywi, bo już raz oberwali od Bunnies Crew i powtórki raczej by z tego nie chcieli.

W związku z tym też, zaczęli działać. Francis, profesjonalny złodziejaszek, zabrał sobie rapiera od śpiącego kolegi co im z nieba spadł i zaczął bez żadnych słów do reszty swojej drużyny kroczyć w lewo. Tam skąd ich przyprowadzono. Ampher to chociaż rzucił mądrym tekstem, z jakim zapewne wszyscy z nich się zgadzali, nim za nim ruszył. Ekwipunek ważna rzecz, prawda? Przecież nie będą latać tacy nadzy - choć ubrania mieli - po całym oceanie. Jak będą imprezować gdy zabraknie alkoholu Francisa. A no właśnie. Większość drużyny była na pewno tym faktem motywowana, i dlatego ruszyli w lewo. Kapitan Comfy-Wool nawet nie miał okazji podjąć konkretnej decyzji przez to jak zdecydowali za nią i musiała ich nadganiać! To samo zresztą zrobił zagubiony Lost.
Z wyjątkiem ciekawskiej Ellie, która to chciała sobie wyjrzeć przez dziurkę jak tam się bawią na wyższym piętrze. Zwykły skok jednak nie wystarczył, to też musiała użyć swojego legendarnego "Jump" które nie było zbyt męczące jak mogła zauważyć po trzech skokach jakie wykonała. A dzięki temu skakała 2 razy wyżej! Przy każdym, jej główka trochę wychyliła się i ktoś mógł ją dostrzec. Ważniejsze jednak było to, co ona sobie mogła zaobserwować. A była to wielka sala. Taka.... wielka! Dwa podłużne stoły jadalne, gdzie pewno i ze 100 osób by się zmieściło. Nad nimi wisiała tona drogo wyglądający, bo takich trochę pozłacanych, żyrandoli co ładnie pomieszczenie oświetlały. I na stołach mieli też tonę jedzenia! Chociaż na ziemi też jakieś było. A na końcu sali był nawet drewniany tron, nad którym na ścianie zawieszona była wielgachna głowa królika. Taka co najmniej 5 razy wielkości Ellie! I co dziewczyna mogła dojrzeć tak wyskakując? A no, bitkę. Wielgachną bitkę, gdzie w pomieszczeniu jadalnym dla 100 osób biło się z 200! Ba, niektórzy nawet stali na stołach i na nich walczyli. A osobami jakie walczyły to... no Ellie to ich dobrze znała. Jedna grupa charakteryzowała się plastikowymi uszkami na głowie i było to Bunnies Crew. A druga? Ha! Marynarka! Te nudne białe koszuleczki i czapeczki z napisem Marines to wszędzie by rozpoznała. I tak o, się bili. Tutaj ktoś ciachnąć jednego na skos przez pierś i sobie ziomeczek padł. Wykrwawił się. A tam gdzieś w oddali, to nawet była w stanie dojrzeć tego całego kapitana Bunnies Crew, który to walczył z jakimś ciut ładniej ubranym facetem. I... to w sumie tyle mogła zauważyć. Nic więcej ciekawego tam specjalnie nie widziała, ale mogła sobie jeszcze poskakać jeżeli chciała!

W między czasie, Francisowi i kolegom którzy nie czekali przy Ellie udało się dotrzeć do drzwi. Drewnianych i średnio porządnych jak już zdążyli ustalić. Pijak-alkoholik postanowił nie wbijać natychmiastowo, i najpierw sobie nasłuchiwał co się dzieje za nimi. I usłyszał... nic. To też, zaczął otwierać drzwi aby już po chwili przestać. Bo coś dojrzał, a to coś go jeszcze nie dojrzało. Jeszcze.
Za drzwiami kryło się niezbyt wielkie, kwadratowe pomieszczenie które zdawało się być swego rodzaju... składzikiem? Na magazyn było trochę zbyt małe, patrząc że miało jakieś 10 na 10 metrów. Pod ścianą naprzeciwko siebie mógł dojrzeć sporą ilość regałów z szufladami, w których... no na pewno coś się kryło. Przy lewej ścianie natomiast, był w stanie dojrzeć dwie sporej wielkości skrzynie. Na prawo, był w stanie dojrzeć kolejne drzwi prowadzące... gdzieś. Nie wiedział gdzie. Problem znajdował się jednak po środku pokoju. Trójka piratów z Bunnies Crew, patrząc po plastikowych uszkach jakie mieli na głowie. Grali sobie w karty przy stole i byli mocno na nich skoncentrowani, mimo toczącej się gdzie indziej bitwy. Najbliżej drzwi przy których stał Francis był "pan koń", patrząc na rodzaj uszu jaki miał. Miał on przypięte do pasa dwie szable. Po drugiej stronie stołu, obok siebie, siedzieli "pan gepard" i "pan pies", z czego tak jak ten ostatni nie miał broni, to pod ręką tego pierwszego leżał pistolet skałkowy. Na stole jeszcze znajdowała się tańsza już lampa naftowa, która jako jedyna rozświetlała to pomieszczenie. I nie było to wielkie rozświetlanie... może dlatego jeszcze ich nie zauważono, mimo uchylenia lekko drzwi. Załoga Comfy-Wool musiała coś postanowić, jeżeli chcieli swój ekwipunek odzyskać!

Mini-Mapka:

Czy mieli plan? Właściwie to nie. Część drużyny miała problemy przez brak alkoholu, to też tylko poinformowała wszystkich o wrogach znajdujących się w środku. Inna część drużyny, była pilną skoczną uczennicą, czekającą aż ktoś na nią zwróci uwagę z drużyny by mogła zdać pytanie. Nikt tego z jakiegoś powodu nie zrobił. Może częściowo przez to że została z tyłu, a ci już byli skupieni na drzwiach jakie skrywały przed nimi skarby? Może zignorowali to i zwyczajnie szufelką zmietli jako "dziwoty Ellie"? A może zwyczajnie jakoś tak stała, że była niczym ninja i znalazła się poza wzrokiem wszystkich? Tyle możliwości, ostatecznie nieistotnych gdyż nie ważne jaki był powód, wynik był taki sam. Dziewczynka grzecznie trzymała rączkę w górze, a trójka wspaniałych - znaczy pan stary wiatrak, pani wełna i pan rybka ruszyli!

Otwierając drzwi na oścież, plan dziadka był prosty. Dwie ręce, dwóch przeciwników i wystrzelenie swoich rąk w formie wiatru jako pocisków w ich dwójkę! Tak też zrobił, i mimo że moment w którym wszedł do pomieszczenia, był momentem kiedy tamci się zerwali tak... no trafił ich. Najzwyczajniej w świecie.
Pan "konik" oberwał PIĘŚCIĄ WIATRU, która sprawiła że wpadł prosto na stolik i go przewrócił. Przy okazji też zwalając lampę jaka oświetlała pokój i ją rozbijając, przynosząc z powrotem ciemność do pomieszczenia. Ups. Wykonał też trochę w ten sposób robotę za Losta, który i tak chciał tego dokonać. Nie było to jednak tak istotne, bo dziadziunio rzucił kolejnym atakiem! Gorzej tylko że brak światła trochę ich ograniczał, i mógł tylko poczuć że w coś trafił. I usłyszeć że ktoś się chyba przewrócił. Kto to jednak był, do końca nie wiedział. Nagła utrata światła, nawet jak posiadali je tylko przez chwilę, na moment była oślepiająca.
Wszyscy usłyszeli strzał z pistoletu skałkowego. Mogli się nawet zacząć martwić, że ktoś oberwał. W normalnym wypadku, może by nawet mieli jednego trupa po swojej stronie. Tylko nie, kiedy to dziadziunio walczył z przodu. Przez niego, to kula sobie przeleciała i wbiła się w drzwi, nie raniąc nikogo.
Do pokoju wbiegli Lost i Comfy, i tak jak pierwszy chłopaczek nie mógł znaleźć nic takiego do rzucenia na pierwszy rzut oka - bo znowu była ciemność -, tak jednocześnie nie musiał tego znajdować - bo była ciemność tak jak tego zapragnął.
Owieczka jednak, miała szczęście. Jako nie-do-końca-człowiek, miała najlepszy wzrok w ciemności z zebranego tutaj grona. I tak jak bazowo reszta potrzebowała paru sekund, aby być w stanie dojrzeć kontury przeciwników, tak ona je widziała natychmiastowo. Mogła ruszyć na pana "konia", jaki to był najbliżej i właśnie się podnosił z ziemi. Wleciała w niego kopytkiem, trafiając prosto w mostek, i ten znowu się przewrócił. Tym razem raczej bardziej obolały. Od serii uderzeń jednak musiała się powstrzymać, bo "koń" miał kolegę "pieska", jaki to złapał za szablę poległego i machał nią na oślep tak, że Comfy miała trudniej do niego podejść bez wizyty u fryzjera na naprawę futerka. Comfy też jako jedyna była w stanie dojrzeć kucającego za przewróconym stołem "geparda", jaki to przeładowywał swój pistolet skałkowy. Reszta drużyny miała trochę gorzej, bo ich pole widzenia było dość ograniczone i musieli działać bardziej "na ślepo".

Mapka: