Team 1: Prologue - Among Stronger Ones

Fatalne nieszczęście. Tak można było podsumować wydarzenia, które niedawno przydarzyło się załodze kapitana Snowhite'a. Na oceanie, nie chodziło bowiem tylko o umiejętności. Szczęście, jak i przeznaczenie również odgrywały rolę. I to one zadecydowały, że znaleźliście się tam gdzie się znaleźliście, w sytuacji w jakiej się znaleźliście. Banda rzezimieszków, tak na was mówiono za plecami. Taka była załoga Snowhite'a. I czy los jaki ją spotkał, nie mógł zostać nazwany karmą? A może było to ostrzeżenie przed każdym, kto to na Grand Line chciał się wybrać niegotowy? Jeżeli tak, to było skuteczne. Sea King. Monstrum, na jakie mało kto był przygotowany na wodach, kto w boju doświadczony nie był. A nawet Ci co byli, z większymi okazami przegrywali jak to nasi bohaterowie doświadczyli. Dwa ogromne okazy... węży wodnych, najprościej mówiąc zmiotły ich flotę bez większych problemów. Ostatnie co pamiętaliście, to albo wielkie cielsko was przygniatające do pokładu i przebijające przez niego, albo wasz statek który to postanowił tak nagle się obrócić o 180 stopni. Przytomny nikt ze starcia nie wyszedł.


Otwierając oczy, pierwszym co musieliście zrobić to przekręcić się na bok i zakasłać. Pozbyć się resztek wody, który to jeszcze w waszych płucach siedziały. Druga rzecz jaką wiedzieliście, to że leżeliście na piachu. Łatwe do wyczucia. Ile dni minęło? Ile godzin? Gdzie byliście? Tyle pytań, których odpowiedzi zaczęły się od tego co was w końcu zbudziło. Melodi. A raczej dość głośnego krzyknięcia które jej towarzyszyło. Nim nawet zdążyliście się rozejrzeć po terenie, wzrok wasz przykuł facet który to siedział na drewnianej skrzyni i wystukiwał rytm melodii nogą na jakieś w połowie rozwalonej beczce. Nie powstrzymywał on specjalnie swojego głosu.
-WEIGH, HEY, ROLL AND GO!~~ - z uśmiechem na twarzy, pasującym do uśmiechu złoczyńcy, śpiewał wzrokiem przelatując po was wszystkich. Chyba jego celem było was obudzić.

Rozglądając się bardziej po miejscu, mogliście dojrzeć że znajdowaliście się na "plaży" pełnej szczątków ze statków. Tutaj jakiś kawałek sterburty, gdzieś tam leżało koło, jeszcze w innym miejscu przewalony maszt. Generalnie, wszystko było rozwalone, a i byliście w stanie dojrzeć z 5 innych osób. Te jednak były martwe, a przynajmniej tego byście się dowiedzieli podchodząc i sprawdzając ich puls. Obserwując pozostałą część wyspy, tak wzrokiem,... łatwo byliście w stanie stwierdzić, że wylądowaliście na jakimś zadupiu bez większej społeczności ludzkiej. Nic na to nie wskazywało. Albo to tylko ta część wyspy. Vivian mogła nawet czuć się jak w domu, a instynkt Ringo mu podpowiadał, że na tej wyspie kryją się drapieżnicy warci polowania.
- W końcu się przebudziliście, śpiące królewny. Muszę przyznać, że nawet miło tak... nie siedzieć tutaj z samymi trupami. Wolę... bardziej krwiste towarzystwo. - stwierdził mężczyzna z uśmiechem, który to trochę ich zbudził swoim głosem, i wstał ze skrzynki. Otrzepał piach ze spodni. Nie kojarzyliście go zbytnio, to też raczej do waszej załogi nie należał... albo przesiadywał na innym statku. Jego ubrania były mokre, to raczej był rozbitkiem, albo wziął w nich kąpiel. I nagle zza pleców wyciągnął kieliszek, w którym to było wino. I z uśmiechem, zrobił łyka, nie oferując im nic więcej.

Każdy miał jakieś własne myśli po obudzeniu się. Taka Viviann? Mogła tylko przeklinać jak to piękne sztuki ciut większych rybek jej zwiały i nie mogła ich skosztować. Taki Ringo? On to myślał głównie o mokrych majtach, które definitywnie były ludzkim problemem. W końcu nie biegał w kąpielówkach, w których uczucie było już lepsze. Upewnił się też że z bubusiem było wszystko okej, i było. O dziwo. W końcu, broń nie lubiła się kąpać. A przynajmniej, wszystko wyglądało w porządku. Charlie po potwierdzeniu że tak, definitywnie żyła i nie, to nie były zaświaty i wszystko było generalnie okej, mogła tylko sobie wmawiać że to wszystko da się naprawić. Yyyyhym. Wszyscy co ją usłyszeli, jeżeli ktoś w ogóle ją słyszał, na pewno kiwnęliby głową patrząc na resztki statku, z których nie dało by się zbudować nowego. Co najwyżej łódeczkę niewielką, a to i tak ktoś stosunkowo w tych kwestiach obeznany musiałby się taką robotą zająć. I w sumie mieli kogoś stosunkowo kompetentnego. Gentaro, który to jak sam stwierdził i zgadł, przeżył cudem. Jakaś bogini musiała się za jego plecami uśmiechać.
- Ile dokładnie, kto tam wie. W każdym razie, siedzę tutaj przy was od 4 godzin. - odpowiedział nieznajomy na pytanie władającego, nim spojrzał w stronę nowej "kapitan" ich załogi. Z uśmiechem, pstryknął drugą dłonią i znowu sięgnął nią za plecy. Aby... wyciągnąć kolejny kielich z winem! Wyciągnął go w stronę dziewczyny, dzieląc się bez żadnych słów. Tylko cholera, butelki nigdzie nie było widać, to skąd on ten trunek brał? Czy to... magia?! W smaku każdym razie, było... no całkiem całkiem. Jedno z lepszych jakie Charlie piła, chociaż miało odrobinkę metaliczny posmak. - Gwarantuję pani kapitan, że lepszego nie znajdziesz.
Odważne stwierdzenie ze strony czarnowłosego, jakiego imienia dalej nie znali. W sumie, to nikt siebie nie znał. Bo nikt nie raczył zacząć się przedstawiać. Taka Vivi wolała przykładowo trupy przeglądać, a znaleźć coś tam znalazła. 5 metrów liny, szablę, lunetę, nóż myśliwski i grosze jakimi było 1 000 belly (najtańsza katana kosztuje 50 000, więc to niezbyt wiele).

Ringo wraz z pomocą Viviann, bo ona się trochę lepiej znała, zajęli się rozpalaniem ogniska. Zebranie suchych desek, a jak ich zbrakło, to gałęzi. Poszukiwania strzelca też poskutkowały w dodatkowym znalezisku. Mianowicie, zniszczonej skrzyni w której leżały 3 rybki. Takiej wielkości w sam raz na patelnię. I mimo swojej... martwości, zdawały się stosunkowo świeże. Dobre do zjedzenia. Poza tym nic specjalnego nie znaleźli, chociaż wędrówka przy granicy między plażą a laskiem prowadzącym do centrum wyspy, uświadomiły im że las był dość gęsty. Gdyby chcieli się przed kimś ukryć lub narąbać drewna, nadawał się idealnie. Też jakieś egzotyczne zwierzęta powinny w nim żyć... a przynajmniej taką "aurę" wyczuwali od tego lasku. I ich przeczucia, mówiące że na wyspie jest jakaś silna zdobycz do podbicia, kierowały ich w stronę właśnie centrum wyspy.
Następnie, nadszedł czas rozpalania ogniska. Amatorstwo Ringo? Zawiodło. Zapalniczka Charlie? Zawiodła, nie pokazując ani kawałka płomyka. Doświadczenie Viviann? Na pewno dostała buff'a od siedzącego i nic nie robiącego Gentaro, z racji że udało im się wywołać płomyczek, jaki to powoli się zaczął rozprzestrzeniać. Bardzo powoli. Będą musieli jeszcze chwilę zaczekać na większe ciepełko. Do tego czasu, mogli sobie w kółeczku usiąść wokół ogniska na plaży, trawiącego drewno dla własnego życia. Ringo rzecz jasna, tak jak chciał zrzucił z siebie mokre ubrania. Od razu było mu cieplej, chociaż... no brakowało czegoś suchego aby się wytrzeć. Nawet kawałka suchej szmatki nie mieli. Reszta jednak pozostała w ubraniach, a sam na-pewno-nie-wampir zdawał się nie przejmować statusem ubrania Ringo. Co innego mogła sądzić reszta.
Viviann na przykład, mogła być trochę zniesmaczona, z racji że już po chwili skierowała się w głąb wyspy. Była głodna, i nie czekała na swoich nowych towarzyszy za 5 dolarów. Ku przygodzie! Póki co jednak, szła gęstym lasem przez 3 minuty. Zioła jakie spotkała po drodze... nie znała ich. Owocy też żadnych nie znalazła, nawet trujących jagódek brakowało! Dziczyzna? Raz mignęła jej gdzieś wiewiórka, jednak szybko ją z oczu straciła. Podobnie raz między jej nogami przepełzł wąż nim ukrył się gdzieś w ziemi, tak że nie mogła go złapać. I w końcu... spotkała go. Leżał nieprzytomny na ziemi, a na czole miał dość świeżo wyglądającą ranę. Taką w kształcie X. Kolejny członek załogi... a może... jedzenie?!

Czy ich nowy - chociaż wszyscy byli nowymi dla siebie - kolega był władającym i posiadał Wino Wino Owoc? Ringo wiedzieć nie mógł. W końcu nie zapytał się, a tamten swoich sztuczek im nie wyjawił. Nie mniej, samej Charlie winko smakowało, na tyle że nawet usta oblizała. Co prawda, szczęście było bardzo krótkotrwałe kiedy zauważyła że jej zapalniczka nie działa. Może... może będzie w stanie ją naprawić? Gdzieś tam, kiedyś tam? Szkoda dobrej zapalniczki która nie tworzyła ognia.
Dla reszty, np. takiego Ringo, były też ważniejsze zmartwienia, takie jak broń białowłosej bohaterki. Cholercia, no faktycznie te gigantów zdawały się bardziej przyjazne, gdyby tylko nie ich ten pieprzony rozmiar. Przynajmniej szybciej zabijały. Mniej boleśnie, bo jak zostanie z Ciebie sama plamka, to co ma boleć? Lepsze od tej broni żniwiarza z kreatywnością lvl 100.
Znalazł rybki, rzucił im rybki, bo sam gotować nie umiał. Problem był że ich najlepszy kucharz dość szybko sobie... poszedł, to też zostali w czwórkę. I reszta rybek nie tykała, nawet nie-wampir. "Biała" też przyćmiła jego zdolności, na tyle że przez moment miał ochotę w nią strzelić. Kiedy się dziewczyna oddalała, mogła wyczuć lekkie mrowienie między łopatkami, jednak czym to było to w sumie nie wiedziała. Było mało przyjemne w każdym razie. Gentaro przez ten czas sobie trochę... no wegetował, nie wtrącając się specjalnie w cokolwiek i zwyczajnie emanując swoją jakże pozytywną energią, która to też musiała dać boost zazdrości Charlie. No bo, nawet jej się ciut bardziej cieplutko zrobiło na ciele. Już nie odczuwała tak wody, chociaż ubrania był jeszcze mokre. Wniosek? WIĘCEJ CHCIWOŚCI! Bo tak to ich nie wysuszy, tylko sobie zrobi ciepełko na ciele.

Pierwsze spotkanie załogi bez nazwy można było uznać za rozpoczęte. Fajnie? A no, fajnie. Nikt się jeszcze nie przedstawił, ale Ringo już zaklepał swoją pozycję. Pani kapitan wydała cel i się przedstawiła, oraz zrobił to także Gentaro.
- Baron Dalv von Durin. Mogę pokierować waszym... przyszłym statkiem. - przedstawił się mężczyzna, ciągnąc za sobą skrzyneczkę i siadając na niej przy ognisku. Taka szlachta jak on by raczej na piasku nie siedziała. Upił łyk wina i tak sobie tymczasowo siedzieli. Odpoczywali, a może zbierali sił na ich przyszłą wyprawę? Kto wie, bo aż tak rozmowni to nie byli. Przynajmniej nikt im w tej względnej ciszy nie przeszkadzał.

Vivian znalazła dziczka! I jakże interesujący był to dziczek. Takie X miał na czółku! Jego pochodzenia dobrze nie znała, i mogła tylko przypuszczać czym on był... ale definitywnie była to blizna wojenna. Co jednak by nie było... była ostrożna. Rozłożyła nawet swoją broń, a Killer Presence? Moment w którym dziczek zerwał się na swoje krótkie nóżki i stanął przodem do niej, uświadomił ją dość jasno... że albo był na tyle mądry i udawał, albo go przebudziła swoją techniką. W jego dzikim spojrzeniu nie widziała jednak strachu, a... odwagę! Nie bał się tej złej i okrutnej pani co szła na niego z bardzo nietypową bronią!

Naradę przy ognisku dało się dość prosto podsumować. Mieli jedzenie, nie mieli kucharza. Biała mogła być kucharzem. Trzeba na nią zapolować. Znaczy na jedzenie. Ale na nią też. Pomysł Ringo, który dostał nawet okejkę od brzucha Charlie jaka to dała się ponosić swojej zazdrości. Aż jej ubrania coraz lepiej schły! Nim wyruszyli do lasku w jakim zgubiła się biała, zdecydowanie by wyschły kompletnie. Patrząc na niebo, pani kapitan próbowała tak odgadnąć pogodę i... no miała trochę problem. Ale słońce były wysoko, to tak coś w okolicach południa.
3 z 4 osób były gotowy ruszyć przed siebie ku przygodzie, bo Gentaro to taki człowiek niewielu słów był! Został tylko Dalv, który spojrzał niekomfortowo w stronę zarośli.
- Tylko żeście ożyli i już w stronę lasu... podziękuję. - pokręcił głową szlachcic, który to upił się swojego winka. - Zarośla, krzaki, korzenie... wyobrażacie sobie zadrapania na tej perfekcyjnej twarzy? Bo ja nie.
Powiedział z uśmiechem wskazując na siebie i poprawiając lekko włosy.
- Przypilnuję tych wspaniałych okazów ryb i ogniska. Jeszcze byście je gdzieś zgubili.
O, tak stwierdził Dalv. Mogli go jednak próbować przekonać, chociaż ten zaczął walczyć z jakimś kosmykiem włosów który niefortunnie ciągle mu na czoło opadał.

Ostatecznie, wszyscy z wyjątkiem Dalva (lub z nim jak by go przekonali) udali się za białowłosą jakiej to imienia nie znali. A ta, w między czasie, nie stała sobie jakby nigdy nic. Oj nie nie nie. Toczyła ona zażartą walkę ze swoim największym przeciwnikiem, X-Dzikiem! A do walki z nim, musiała trochę pobrudzić swoje ostrze krwią oznaczając je w sposób w jaki pewnie większość ludzi by to wyśmiała. Przynajmniej, dopóki nie zaczęła by na nich polować ze swoją bronią. Ta z pewnością byłaby w stanie wiele osób przestraszyć, szczególnie kiedy jeszcze umiała latać. Kinda. Mimo zamiarów jakie miała Viviann, takie władanie bronią było ciężkie. Sam rzut dwuręczniakiem żeby jak boomerang zadziałał nie był najłatwiejszy, chociaż przez właściwości ostrza udało jej się. Dzik jednak był na tyle szalony, że się nawet broni nie przestraszył! I uniknął ją zgrabnym skokiem w bok! Broń dziewczyny zaczęła wracać jednak w trakcie... upadła na ziemię. Nie doleciała z powrotem do łapek naszej bohaterki, upadając między nią a dzikiem. Zwierze spojrzało przez chwilę na broń, nim wróciło ślepiami do Vivian. I zaczęło swoją szarżę. Vivian do bestii miała jakieś 5 metrów, a do broni leżącej na ziemi 2. Czy zdążyć ją podnieść, czy może jednak załatwi sprawę pięściami?! Kto wie.

Reszta drużyny jednak jeszcze sobie powolnie dreptała. Mimo wszystko, minęła dopiero jakaś minutka. Zdążyli tylko zauważyć jak jakiś królik przebiegł im przed oczami, ale w całych zaroślach szybko gdzieś uciekł i nie było nawet co próbować na niego zapolować. Gentaro też zielarzem nie był zbytnio, mimo swojej znajomości na medycynie. Jedynie znalazł jakiś pojedynczy krzaczek, który wyglądał trochę jak zioło znane z uśmierzania bólu. Ale pewien być nie mógł. Jeżeli to było to, to wiedział że lubiło ono trochę działać jak alkohol. Rana była, ale bólu czuć nie było. Mógłby zerwać tyle listków, że starczyłoby mu na jakieś 4 mocniejsze dawki.

Jak chcecie z Dalvem pogadać czy czegoś konkretniej w lasku poszukać, to możecie rzucać posta. Jak nie, to nie musicie i wtedy tylko Viviann pisze. Prosta sprawa.

Walka dwóch dzikoli dalej trwała! Mimo szwankowania broni, Vivi nie poddawała się po tej niewielkiej porażce, nawet jak musiała przez nią zmienić plany. Wyciągając w rękę, mogła zobaczyć jak broń powolnie drga i zaczyna wracać do niej trąc o ziemię. Niezbyt efektywne. Ale aby osiągnęło to faktyczną efektywność, potrzebowała więcej siły przyjaźni! Lub wprawy. Wprawa też definitywnie byłaby dobrą rzeczą. Tak więc fakt, że po chwili miała swojego dwuręcznika w dłoniach, był bardziej zasługą podbiegnięcia do niej. Nóż poleciał, a dzik tak bardzo obawiający się obrażeń  zamachnął się pyskiem tak że zbił nóż na bok - chociaż nie bez obrażeń, bo kawałek pyska był rozcięty. Wręcz bojowe zdawało się to zwierzę, przystosowane do takich starć. Dzika wyspa.
Vivi odskoczyła w bok, z drogi szarży zwierzaka. I nie musiała nawet ciąć niedbale. Była w stanie zejść mu z drogi i być na tyle blisko, że zamachnęła się mocno. Uderzyła dzika w pysk z taką siłą, że ten odleciał tak z 3 metry. I leżał. Nie podnosił się. Broń dziewczyny miała na sobie krew, do też definitywnie musiała się przebić przez skórę dziczka, być może niszcząc mu nawet kości w pysku i zadając bolesną śmierć.

I właśnie to zobaczyła reszta drużyny, która to właśnie nadgoniła Vivi. Po drodze tylko Gentaro udało się znaleźć jeszcze te krzaczki co wcześniej, przez co łącznie mógł mieć 8 mocniejszych dawek tego specyfiku. W każdym razie, zdawało się że właśnie upolowali dość lepsze jedzenie! Przynajmniej jak ich wojowniczka się nim podzieli.

Drużyna czteru wspaniałych zebrała się w końcu z powrotem w komplecie. No... prawie, bo teoretycznie Dalv również był częścią ich drużyny, jednak nie było go z nimi. Na pewno kwestia czasu jednak, nim ponownie będą w komplecie. A dokładniej, to kwestia tego ile zajmie im przytarganie dzika z powrotem do obozowiska. Jak się okazało, białowłosa nie miała problemów aby podzielić się swoją zdobyczą - definitywnie martwą po sprawdzeniu - z resztą członków załogi. Może zadowolenie po udanym polowaniu i silnym, zmotywowanym przeciwniku było częścią dlaczego się zgodziła? Tylko sama dziewczyna mogła to wiedzieć, jako kucharz załogi. Chociaż, czy aby na pewno była jej częścią? W końcu nie było jej, kiedy to siedzieli przy ognisku i mieli swój bonding time. Kiedy to ustalili, że Charli jest nowym kapitanem nowej załogi. Dla Viviann, pewnie to i lepiej. Dzięki temu musiała przebywać w obecności nagiego Ringo krócej niż pozostali, którym raczej w smak to nie było. Lub to ignorowali. Prawdopodobnie mocno to ignorowali, unikając patrzenia na tego łowcę. Taki Gentaro to na ziółkach się skupiał. Przynajmniej, dopóki nie został zagoniony do pracy z noszeniem dzika. Bo też był całkiem silny, i nie obciążała go broń jak pozostałych. Wniosek? Mogli wracać. Chcieli pewnie nawet wracać. W końcu jedzenie to bardzo ważna rzecz. To też... zaczęli wracać, tą samą nieciekawą trasą jaką dotarli do tego miejsca - czyli lasem.

- Ah, kamraci! Wróciliście, świetnie, świetnie, jak tam- oo, cóż za zdobycz. Znakomity okaz, na pewno równie znakomicie będzie smakował! - powiedział uśmiechnięty Dalv siedzący na jakiejś skrzynce, dorzucający co jakiś czas drewienko do ogniska i popijający magiczne wino. Viviann miała jednak konkretny cel. Czyli zająć się jedzeniem. Najpierw rybkami, potem dzikiem. I oczywiście, dla takiej profesjonalistki jak ona ryby nie były najmniejszym problemem. Dzik... był trochę większym. Znalezienie gałęzi która utrzyma jego ciężar, a potem odpowiedniego rusztu - jaki ostatecznie trzeba było prowizorycznie stworzyć, przy pomocy metalowych i drewnianych odpadów ze statku. W momencie, kiedy już słońce zaszło i księżyc zaczynał na nich pięknie świecić, dziczek już zdawał się być ładnie przysmażony od zewnątrz, a ognisko dalej biło ogniem. Co zaś reszta robiła przez ten czas, to już było dla nich do ustalenia.



Nie wszyscy byli tak fortunni jak drużyna pod przywództwem Charlie. Niektóre ofiary bitwy z Królami Mórz wylądowały w kompletnie innych miejsca, ba! Niektórzy znajdowali się najpewniej nawet na innych wyspach i budzili się o kompletnie innych porach. Jednym z takim przypadków był El Mariachi. Pierwszym co ujrzał, było nocne niebo pokryte pięknie świecącymi gwiazdami, jakich to nie ukrywały żadne chmury. Były na tyle magiczne, że można było na nich nawet na dłużej zawiesić wzrok... przynajmniej nim woda w płucach dała o sobie znać, i zmusiła go do kasłania. Dość silnego, mocnego, przez którego to Saulo mógł czuć jakby miał zaraz wyrzucić całe swoje wnętrzności. Na szczęście, proces ten nie trwał długo.
- Musicie stąd iść. - mógł nagle usłyszeć za sobą, co definitywnie zmusiłoby chłopaka to lepszego rozejrzenia się w okolicy. Dostrzegłby wtedy, że znajduje się pośrodku jakiegoś lasu, przy ognisku. Dostrzegłby też, że jest rozebrany. Nie miał na sobie nawet swojej kościstej maski, a jedyne co skrywało jakkolwiek jego godność to większy skrawek jakieś białej szmatki. Ubrania dość szybko mógł znaleźć tuż przy ognisku, powieszone tak aby wyschły. Nie były to jednak jedyne rzeczy jakie mógł dostrzec. Wręcz została najważniejsza do wspomnienia. Dziecko, mające łuk na plecach i kucające nad ogniskiem. Mieszające coś drewnianą łychą w garze powieszonym nad ogniskiem. Obok jej nóg leżały jego instrumenty. - Musicie odejść. Te ziemie niebezpieczne. Muttaja nie lubią gości.