Arc Ib - In the midst of night's quiet

Carmilla, wraz z bratem Ivanem oraz servantami i Herkulesem, postanowili pozostawić Sofię tam, gdzie była. Sami zaś udali się do kanałów w poszukiwaniu tego który odpowiadał za całe to bagno. W kanale jak to w kanale, było ciemno. Na szczęście tak się składało że jedyny mężczyzna w rodzinie, wiedział jak się generuje światło z many i tak, wygenerował kulkę światła. Kulkę która teraz lewitowała nad jego dłonią. Czy droga przez kanały mogła być przyjemna? Dla kogoś, być może. Musiał tylko lubić ten fetor i wilgoć. I... no rzeczy. Ale dla normalnych ludzi, szczególnie dla takich z XXI wieku - nie. Na szczęście prowadzący Furie narzucał tempo, a zamykająca szereg Saber nie za bardzo dawała możliwość na zatrzymanie się. Pomiędzy Carmillą a Ivanem skończył natomiast Herkules. Szli tak sobie chwilę aż nagle zatrzymali się kiedy to Furie stanął i wskazując głową zamknięte drzwi, zwrócił uwagę wszystkich że ewidentnie dało się za nimi słyszeć ludzi. Raczej więcej niż jednego. Saber wyciągnęła Rapier i stanęła obok Furie, wskazując na siebie, na drzwi a potem im pokazując otwartą dłoń. Furie przewrócił oczami i po prostu ruszył ku nim, a Saber spojrzała z żalem na niego, a potem na Carmille i Ivana jak by oczekując od nich... no czegoś.

A Sofia? Sofia nie miała wcale łatwiej. Wcale a wcale. W końcu miała kierować dwoma servantami, w walce z innym z nich. Mieli na szczęście chwilę na względnie ciche ogarnięcie strategii, bo i Lancer i Ursula, odpierali go, co jakiś czas wracając do opartej o latarnie Sofii. Oboje też zgodzili się z planem Sofii który... był dobry. Tak, podobał się obojgu. Ursula, pokręciła jednak głową.-Nic takiego, nasza walka nie była zbyt długa i intensywna. Sofia, podstawą walki servantów, jest wiedza z kim walczymy. Obserwuj go, szukaj czego tylko możesz z twoją wiedzą historyczną. Wiedza kim jest nas przeciwnik, może nam powiedzieć jaki jest limit jego możliwości. Poza sterowaniem nami, skup się na odgadnięciu jego prawdziwego imienia-Poinstruowała ją Ursula i tym sposobem zaczęła się walka o wycieńczenie Sabera. Sofia mogła obserwować jak jej Lancer atakuje przeciwnika i wymienia się z nim atakami, częściej unikając niż parując czy samemu atakując. W niektórych momentach Ursula rzucała w Sabera wybuchającymi kamieniami, a niekiedy przejmowała od Lancera walkę, dobywając samej czerwonej włóczni o grocie z zadziorami - również bardziej skupiając się na defensywie, niż faktycznej próbie zranienia Sabera. Oboje jednak "Grali" tak dobrze, że Saberowi chwilę zajęło połapanie się w tym co się dzieje. Odskoczył.
-A więc to tak...-Mruknął i zdjął tarcze kładąc ją na ziemi. Chwycił swój miecz oburącz.-Jak za starych dobrych czasów towarzyszu. Przybądź mój przyjacielu. Niech nasza chwała pod Stirling rozbrzmi na nowo.-Zakrzyknął.-Noble Phatnasm: Twin Guardians from the Kirk forest-Na to, ziemia pod jego nogami rozstąpiła się, a z niej wyszedł szkielet, w pełnej zbroi. Szkielet ten podniósł leżącą na ziemi tarcze.-Niech to będzie dwa na dwa, przyjacielu-Powiedział Saber klepiąc szkieleta w ramię.
-To... kolejny servant-Stwierdził Lancer, przewaga liczebna którą mieli przepadła. Na dodatek, nawet Sofia czuła jak mana wokół Sabera i szkieleta zgęstniały. Noble Phantasm na pewno nie tylko przywołał szkieleta, ale też wzmocnił oba wrogie servanty.

Stan postaci:
Carmilla: 750 Many
Ivan: 960 Many, kulka światła

No stała sobie Sofia. Pod latarnią. Trochę niefortunnie patrząc na to co mówi się o Paniach "spod latarni" w jej czasach, ale w gruncie rzeczy Sofia nawet o tym nie pomyślała. No bo miała ważniejsze rzeczy na głowie, jak na przykład... WALKE SERVANTÓW TUŻ PRZED NIĄ I POTENCJALNE STRACENIE WŁASNEGO ŻYCIA W WALCE DOKOKSZONYCH MAGICZNYCH PRZYWOŁAŃCÓW. Ale spokojnie. No panic. Czy się bała? Tak. Czy była zestresowana? Bardzo. Ale robiła co mogła, aby nie panikować i myśleć jak najlogiczniej w tej sytuacji. Bo nie było sytuacji bez wyjścia. Może i ona była tylko Sofią, ale tak długo jak Lorenzo i Ursula byli obok, to na pewno sobie poradzą.
Fakt, że jej plan sklejony na kolanie dostał aprobatę obojga Lancerów zdecydowanie podbudował kobietę. Kiwnęła głową w odpowiedzi Ursuli, wyraźnie zmotywowana. Bułeczka z masełkiem? Zdecydowanie nie, ale jeśli to było to, w czym Sofia mogła im się przydać podczas walki, to zdecydowanie miała mnóstwo motywacji aby wykonać swoje zadanie rzetelnie i dobrze.
Tylko póki co niezbyt miała jak. Człowiek z mieczem i tarczą. Wiecie ilu w historii było ludzi z mieczem i tarczą? Dużo. O wiele więcej niż Sofia znała. Ale dzielnie obserwowała walkę jak i otoczenie, wciąż jednak pilnując również siebie przed potencjalnym atakiem kolejnego przeciwnika. Aż do momentu, gdy Saber połapał się w ich planie.
I se użył Noble Phatnasm.
Fajnie. Super. Zajebiście. No panic.
Szkielet w pełnej zbroi będący również servantem. To się dziś promocja trafiła, dwóch w cenie jednego, haaaa-.

No i dalsze poczynania Sofii zależały od tego, jak szybko obracały się trybiki w jej głowie. Braveheart oglądał raczej każdy w jej czasach. Ale czy pamiętała film na tyle dobrze, aby skojarzyć "bitwę pod Stirling" z tytułowym bohaterem? Czy pamiętała jego imię? I czy Sofia posiadała na tyle rozwiniętą wiedzę historyczną, że mogła przypomnieć sobie imię jego przyjaciela - nawet jeśli ta postać została kompletnie pominięta w scenariuszu Braveheart?
- William Wallace i Andrew de Moray!! - To była prawidłowa odpowiedź, którą by wykrzyknęła, jeśli tylko by skojarzyła fakty. Czy skojarzyła? To może ocenić tylko narrator skryty za avaterem z Billem Cyferką.
Jeśli skojarzyła samego William Wallace'a - podała tylko jego imię. No, aby Lorenzo z Ursulą mieli jak najszybciej tę informację.

Gorzej jeśli trybiki się nie obróciły. Najgorzej, gdy coś brzmiało znajomo... a nie wpadało do głowy, prawda? Wtedy skupiłaby w sobie manę, próbując pobudzić swoją pamięć jak najlepiej. W końcu atrybutem jej magii była przeszłość, prawda?

Recuerda que eres toda la gente y toda la gente
es tú.
Recuerda que eres este universo y este
universo es tú
Recuerda que todo está en movimiento, está creciendo, es tú.
Recuerda que el lenguaje viene de esto.
Recuerda que el baile un idioma es, que la vida es.

Nie chciała się wyjebać z many od razu - więc stopniowo by wlewała jej coraz więcej, powtarzając inkantację. Liczyła, że zaklęcie pozwoli jej sobie przypomnieć posiadane przez nią informację. Czy to z filmu, czy z jakiejś książki, czy z wikipedii. Jeśli by wylała już na oko około 400 many i dalej żadnych efektów - przerwałaby i zaczęłaby myśleć nad inną taktyką.

A jeśli się udało rzucić imionami - jeśli pamiętała, starała się rzucić dodatkowymi faktami - śmierć Murron MacClannough? Że został zdradzony przez szkockich lordów? Pytanie czy same imię i ewentualne ciekawostki starczą? Jak to przekładało się na faktyczne zdolności Noble Phatnasm i jak mieli to skontrować?  Zerknęła na dwójkę Lancerów pytająco. Czy rozwiązanie "zagadki" dawało im jakąkolwiek przewagę?
- Czy jest szansa, abyśmy to wygrali bez korzystania z Noble Phatnasm? - Zapytała głównie Lorenzo, z wyraźną obawą. Czy walka 2 na 2, gdy przeciwnicy byli zboostowani była dla nich korzystna? Średnio to widziała. - Defensywa i uniki aż skończy mu się Noble Phatnasm lub mana? Podobnie jak wcześniej? Jeśli nie będziemy mogli tego przeczekać, to sami użyjmy swych najmocniejszych najmocniejszych kart. - Wiedziała, że NP to była ostateczność i jeśli mieli szanse, to nie powinni z nich korzystać. Jednak lepiej odsłonić swoją atutową, sekretną kartę niż przegrać bez możliwości skorzystania z jej. - Chociaż. Chwila, dajcie mi jeszcze coś spróbować.
No kim by była Sofia, gdyby nie próbowała być pacyfistką? Wzięła głęboki oddech, przyłożyła ręce do twarzy robiąc "tunel" aby jej głos niósł się lepiej.
- Sir Wallace!!! Proszę, wysłuchaj mnie! Pochodzę z XXI wieku, prawie tysiąc lat po twoich czasach i Szkocja dalej istnieje! Co więcej, jest dumnym i szanowanym krajem, który zachował swoją odrębność kulturową! Współpracuje razem z Anglią i Walią, razem tworząc potężne, zjednoczone królestwo - Wielką Brytanię. Tak samo wierzę, że my - mimo bycia początkowo wrogami - możemy razem współpracować. Bo wiem, że tobie również zależy na dobru ludzi. A ja chcę uratować ludzi w tym mieście. Tak, jak ty uratowałeś Szkocję. To, co jednak pozwoliło Szkocji przetrwać, to nie walka z innymi nacjami, a współpraca. W moich czasach każdy Szkot wziął udział w referendum - gdzie mogli zadecydować czy wolą odłączyć się i być niezależnym królestwem czy dalej częścią Wielkiej Brytanii. I Szkocja wybrała, że woli dalej pozostać w Unii. Razem z Anglikami i Walijczykami. Tak samo my nie musimy walczyć - możemy działać razem, aby uratować to miasto przed śmiercią.

Sofia była zdesperowana. Czy w ogóle posłucha? Czy wiedza na ten temat cokolwiek zmieniała? Od początku nie chciała walczyć z Wallacem. Jeśli istniała choć malutka szansa na to, że rozegrają to pacyfistycznie - to był jej najlepszy strzał.

Czy miejsce pasowało Carmilli? Nie. Czy czuła się obrzydzona będąc w tym miejscu? Jak najbardziej. Czy okazywało to jakoś szczególnie? Starała się nie, chociaż usta zaciśnięte w wąską linię, próbowały co rusz wykrzywić się w obrzydzeniu. Jednak Carmilla nie chciała ryzykować, sprowokowanie jakiegokolwiek komentarza Furie na temat jej zachowania, przecież była pełnoletnia i nie mogła zachowywać się jak dziecko!
Odpowiedź Ivana definitywnie podbudowała ją na duchu. Dziewczyna zapewne odetchnęłaby z ulgą, bowiem zgodnie z poleceniem brata, zamierzała zaufać starszej siostrze. Jednak odetchnięcie mogło wiązać się z nagłym atakiem kaszlu w najlepszym wypadku. Dlatego jedynie przytaknęła mu energicznie głową. Wierzyła! Moment. Czy Ivan się właśnie uśmiechnął? Przez chwilę nie mogła uwierzyć własnym oczom, ale to się działo naprawdę! Pomimo niechęci jaka była wywoływana przez otoczenie to odpowiedziała mu uśmiechem.

Drzwi w środku kanałów, nie mogły zwiastować niczego dobrego. Szczególnie, gdy zza nich dochodziły czyjeś głosy. Co było trochę dziwne? Przeciwnicy z pewnością wiedzieli, że byli na ich tropie, z resztą sługa i mistrz mogli się ze sobą komunikować niewerbalnie, prawda? W momencie gdy Sofia została związana walką, wróg wiedział, że weszli do środka. Mimo to, pozwolił sobie na luźne rozmowy? Nawet jeśli początkowo czuła się niepewnie mając Herkulesa za plecami, teraz cała jej uwaga skupiła się na drzwiach i sługach. W sensie ich sługach. Saber ewidentnie miała jakiś plan, za to Furie podążał też jednym... swoim. Nie wyglądało na to, żeby ich plany się zazębiały. Saber spojrzała na nich z wyczekiwaniem, ale czego oczekiwała? Carmilla nie miała zielonego pojęcia. Nie chciała powstrzymywać Furie, bo wyglądało na to, że wiedział co robi.
Inaczej.
Carmilla z całego serduszka ufała temu, że Furie wiedział co robi. Bo jeśli on by nie wiedział... to była zgubiona. Chciałaby przykładowo przygotować sobie zaklęcie, jednak do tego musiałaby zaintonować piosenkę, a to mogłoby zdradzić ich pozycję... tylko, że wróg już teraz wiedział, że tu są... więc chyba mogła? Jednak Furie nie wyglądał na takiego co by się zbytnio przejął tymi drzwiami i głosami. Dodatkowo wyglądało na to, że Saber czegoś od niej oczekuje... a ona tutaj błądziła niczym dziecko we mgle. Nie wiedząc co zrobić, posłała jej pełną determinacji 'okejkę' i ruszyła pewnym krokiem za Furie... Yey....

Część planu dziewczyny się powiodła - udało jej się wyswobodzić z więzów i paraliżu. Upadek był bolesny, poraniła sobie dodatkowo kolana. Przy reszcie obrażeń nie było wyróżniało się to w żaden sposób, gdyż dziura w brzuchu była wystarczającym ogniskiem bólu, by reszta wydawała się "lekko szkodliwa". Ewidentnie inaczej uważał nieznany mężczyzna, który interesował się nią o wiele bardziej niż jej własny servant. Gdy ten złapał ją za podbródek, nie było to komfortowe, jednak opieranie się w nieznanej sytuacji nie było w jej opinii najlepszym zachowaniem. - Masz rację. - Odpowiedziała łagodnie z opanowaniem. Nie chciała zbytnio prowokować nieznajomego, jednak chciała się dowiedzieć czegokolwiek, by mieć chociaż wskazówkę dotyczącą tego co się dzieje - i tego co się działo jak nie była przytomna. Jak dotąd w topce osób frustrujących górował Damien. Tyle co włożyła swoich starań, a nie czuła się pewniejsza w tej relacji w żaden sposób. - A miałeś być Harrym, przydałaby się reklamacja. - Nie powstrzymała się jednak przed dogryzką w jego stronę. Nie ma to jak niezawodny partner. Może jeszcze inaczej, on nie chce by Sekhe mu dogryzała i się z nim przedrzeźniała - tylko na niego wkurzała i baitowała się na jego pomysły? Jeżeli sytuacja by na to pozwoliła - spróbowałaby podwalić mu tą herbatkę - oczywistością jest to, że nagiej osobie przydałaby się jej bardziej. Co do ubrań - sugerowała się, że raczej nie ma na co liczyć jak chłop pierwsze co mówi to to, że ma ładne ciało. - Chciałbyś mi opowiedzieć co się stało? - Pytanie kierowała do Damiena, ale jeżeli nieznajomy by jej odpowiedział ładnie, to byłoby też spoczko.

Obserwacja walki jako mistrz, była zdecydowanie dużo istotniejsza niż się mogło wydawać. Walczyły głównie servanty. Mistrzowie nie byli nigdzie na poziomie pozwalającym im nawet na myślenie o dołączeniu do walki. Support, to było najlepsze co mogli zrobić jeśli chodziło o walkę. Poza nią jednak? Taktyk, strateg, booster morale, bateria many. Mistrz pełnił wiele więcej funkcji niż mogło się wydawać. Był niczym król na szachownicy. No, może trochę bardziej użyteczny. I tak Sofia pozostawiona poniekąd sama sobie, analizowała walkę przed swoimi oczami, ale dopiero użycie NP przez ich przeciwnika, dało kobiecie puzzle z których mogła ułożyć obrazek. I mając to, rzuciła dwoma imionami. Na które Saber spojrzał na nią, co tylko mogło utwierdzić Sofię w tym że trafiła. Doszło do dalszego starcia, gdzie bardzo szybko Lancerzy byli spychani do defensywy. Tam gdzie próbowali atakować - Murray blokował. Tam gdzie próbowali się bronić - Wallace przełamywał ich próby. Sofia nie potrzebowała odpowiedzi czy wygrają bez NP. Nie żeby Lorenzo czy Ursula mieli jej jak odpowiedzieć, zbyt zajęci walką. Sofia miała jednak jeszcze jeden pomysł. I wprowadziła go w życie! Początkowo nie było reakcji, jednak kiedy skończyła mówić, miecz Wallace'a zatrzymał się a on sam wraz z Murrayem odskoczyli od servantów, dając chwilę oddechu Ursuli i Lorenzo. Na szczęście, żadne z nich nie było jeszcze ranne chociaż byli zdecydowanie bardziej zmęczeni od Sabera.-Skoro chcecie uratować ludzi-Odkrzyknął Saber.-Dlaczego pomagacie carowi, który ich tu więzi!?-Odparł. Na co Ursula zmarszczyła czoło.
-To nie prawda, Car dąży do-Saber przerwał jej machnięciem ręki.
-Nie z tobą rozmawiam, sługo tyrana.-Odparł, nie spuszczając oczu z Sofii.-Odpowiedz mi kobieto. Mój mistrz, który potajemnie działa by oczyścić ten świat ze zła, powiedział mi że Car uwięził tu ludzi. Czy skoro chcesz ich ocalić, nie powinnaś skierować swojego miecza ku carowi, zamiast ku mojemu mistrzowi!?-Odparł Wallace, ale proszę bardzo! Udało im się usiąść do rozmów. Dyplomacja lvl up.

Czy Ivan zrozumiał? W odróżnieniu od Carmilli, owszem, zrozumiał. Znaczy, Carmilla może też, ale zwyczajnie miała to gdzieś. Bardziej ufała Furie, niż Saber. Saber jednak chociaż z uśmiechem spojrzała na Ivana, to wskazała na Furie, pokręciła głową i dłoniom nakazała im ruszyć za nimi. Cokolwiek sobie wcześniej wymyśliła, nie miało już znaczenia kiedy Furie... odwalał Furie. I tak też zbliżyli się do drzwi w które to Furie po prostu kopnął, wywalając je z zawiasów.

Chwilę wcześniej, Sekhe spojrzała na Damiena, próbując mu po raz kolejny dogryźć.-Harry nie lubił herbaty?-Zapytał niepewnie, nie wiedząc co w jego "Ja" nie było Harrym Potterem, według Sekhe. Dziewczyna miała jednak też pytania o to co się wydarzyło, Damien podszedł do niej i łapiąc ją za nadgarstek przyciągnął do siebie robiąc krok w tył.-Jak to co? Dałaś się dźgnąć-Stwierdził. Mężczyzna który klęczał spojrzał na Damiena co to zabrał mu Sekhe spod rąk ale nim zdążył się odezwać w tym momencie do pomieszczenia wleciały drzwi, prawie uderzając w chłopaka na ziemi, ale ten odskoczył lekko do tyłu. Z całą pewnością uderzyłyby w Sekhe, gdyby wciąż była gdzie była. Damien upił łyk herbaty. Dobra była. Herbata, nie Sekhe.

Furie błyskawicznie omiótł pomieszczenie wzrokiem.-Saber-Krzyknął a samemu doskoczył do chłopaka który chwilę wcześniej zajmował się Sekhe i uderzył w niego sierpem, ten jednak zablokował atak nożem. Dość szybko zaczęli wymieniać się atakami, przesuwając pod przeciwległą ścianę. Saber w tym czasie? Znalazła się przy Damienie, celując Rapierem w jego gardło.
-Puść ją-Powiedziała z gniewnym błyskiem w oczach. A rodzeństwo? No wchodząc do środka z Herkulesem, sami musieli ocenić co się tutaj dzieje i co tak naprawdę dalej zrobić. Naga Sekhe, ewidentnie ranna, trzymana przez Damiena za nadgarstek który trzymał w drugiej dłoni filiżankę oraz Sin, walczący z jakimś nieznanym im kolesiem który posługiwał się nożem i zdawało się że dorównywał Furie kroku.

Było źle. Po prostu źle. W momencie kiedy dziadziuś zlecił im misję i wysłał wraz z servantami w to miejsce, Sofia miała świadomość, że prędzej czy później będzie musiała być świadkiem walki. Co innego jednak świadomość, a co zobaczenie jej na własne oczy. Na to nie można było być gotowym. Nawet nie mogła patrzeć na pozytywy - przykładowo podziwiania kunsztu w władaniu bronią czy widowiskowości walki - ponieważ zwyczajnie się bała, że jeden ruch więcej i ktoś zwyczajnie zginie. Albo stanie mu się krzywda. Sofia nie lubiła przemocy i gdyby nie pozycja w jakiej była i jej odpowiedzialność jako mistrz - najchętniej by odwróciła wzrok. Chociaż czy byłaby w stanie? Pewnie dalej z zapartym tchem i ściśniętym sercem by obserwowała zmartwiona Lorenzo. I Ursulę. O drugą też się martwiła, ale nie na pewno tak jak o tego pierwszego Lancera. Nie wiedziałaby co z sobą zrobić, gdyby mu się coś stało. Sama świadomość, że byli w niebezpieczeństwie sprawiał, że się trzęsła. Nie o swoje życie, a w obawie o życie innych.
Przegrywali tę walkę. Wychodziło na to, że odpalenie Noble Phantasm było jedynym rozwiązaniem. Jednak czy Ursula również zamierzała ich wspomóc swoim największym, sekretnym atutem? Sofia wiedziała, że nie może tego od niej wymagać. Nim jednak zdecydowała się sama na użycie ich ostatecznej broni, postanowiła coś spróbować. Nie być bezużytecznym obserwatorem, który nie może zrobić nic, aby wspomóc towarzysza. Postanowiła postawić na to, co potrafiła najlepiej: na bycie po prostu Sofią. Optymistyczną, być może naiwną, ale szczerze i oddanie starającą się zobaczyć w każdym ciepło i dobro Sofią.
Przez chwilę myślała, że jej monolog nic nie daje - mimo to, dalej klepała i leciała, desperacko próbując... nawrócić? Przemówić do honoru i rozsądku Wallace'a? Sama nie wiedziała, co próbowała zrobić po prostu MUSIAŁA spróbować. Może jej słowa były bez sensu i tylko przeszkadzała im w walce? Gdy jednak skończyła, Wallace... przestał walczyć i przeszedł do rozmowy. Zerknęła pospiesznie na dwójkę Lancerów. Oh. No good. Jeśli dyplomacja miała nie wyjść, to i tak musiała im kupić jak najwięcej czasu na przygotowanie się do kontry. Tylko, że Sofia zdecydowanie chciała aby dyplomacja wyszła. Teraz, skoro miała jego uwagę: nie mogła tego zepsuć. Nie chciała tego zepsuć. Podeszła bliżej - tak aby wciąż między nimi byli Lancerzy. Wystarczyłoby, aby nie musiała odkrzykiwać w odpowiedzi. Słowa Sabera zaś? Były dość dziwne? Zerknęła na Ursulę, a potem ponownie wlepiła wzrok w Wallace'a.
- Nie widziałam, aby Car kogokolwiek tu więził. Wręcz przeciwnie, zarządził aby każdy pozostał bezpiecznie w domach, a sam wraz z Ursulą działa aby zażegnać problem. - Odparła zgodnie z swoim przekonaniem. Car nie wydawał się być złym człowiekiem. - Ale nie jestem jego adwokatem i to nie ja powinnam ci tłumaczyć jego działania. Zapytałeś, dlaczego mu pomagamy. Nie, to Car POMAGA NAM w uratowaniu Petrosybirska. Jeśli działania Cara miałby na celu skrzywdzenie ludzi w tym miejscu, zapewniam, że nie współpracowalibyśmy z nim. To mogę ci nawet przysiąc. - Odparła pewnie, przykładając rękę do piersi.
- Co zaś zrobił twój mistrz, aby naprawić sytuację? Stworzył barierę, która uwięziła niewinnych ludzi w pułapce? Barierę, która podtrzymuje wieczną noc i pomaga wampirowi w żerowaniu na mieszkańcach? Co zrobił z szalejącym mordercą, który jest tutaj kolejnym zagrożeniem? Hm? - Odbiła piłeczkę, podpierając się pod boki niczym matka czekająca na wyjaśnienie, dlaczego jej dziecko napsociło. Mimo tych pytań nie brzmiała jednak wrogo, a raczej... jak ktoś, kto bardzo potrzebował wyjaśnień. Westchnęła po chwili głośno.
- Sir Wallace. Faktem jest, że nasze cele są takie same - co mnie niezwykle cieszy. Szczerzę czuję ulgę. Mogło dojść do nieporozumienia, mogliśmy wzajemnie niepotrzebnie uznać się za wrogów. Jeśli twój mistrz pomaga ludziom tutaj, nie widzę powodu, dlaczego nie mielibyśmy połączyć sił. Na naszej walce korzysta tylko prawdziwy winowajca. Co zyskujemy w walce z sobą, jeśli mamy ten sam cel? Tylko marnujemy siły i czas, gdy nasz prawdziwy przeciwnik zyskuje przewagę. Co by stało się z Szkocją, gdybyś walczył z de Moray'em z powodu niewyjaśnionych uprzedzeń i nieporozumień zamiast złączyć z nim siły? - Sofia uśmiechnęła się. Najdzielniej i najcieplej jak tylko potrafiła w tej mielącej na papkę jej nerwy sytuacji.

Pls someone fix that man. Jej przytyk ewidentnie miał być w stronę naprawienia jej brzucha, a nie picia herbaty. Czy to było specjalnie, niespecjalnie, wrednie, niewrednie, sprawiło że Sekhe się poddała z tym żartem. Koniec z tymi czarująco zabawnymi żartami. Oczywiście z kolejną kwestią Damien także był... Damienem.- No shit Sherlock, zdążyłam to zauważyć. - Skrzywiła się lekko, gdy ten niespodziewanie pociągnął ją za nadgarstek. Chwilę później jej reakcja zmieniła się diametralnie, gdy drzwi znalazły się w miejscu, gdzie przed chwilą była. Dobry Damien dobry, dziekuju prze Pana. Ale nie powie mu tego na głos. Szybko jej uwaga skupiła się na nowych osobach - starych towarzyszach.
Co czuła w tej sytuacji Sekhe? Szczęście? Wstyd? Ulgę? Frustrację? Wszystkiego po trochu. Pewnie jeszcze więcej uczuć, które były na tyle skomplikowane, że nie byłaby w stanie ich nazwać. Mogłaby pęknąć i rozryczeć się. Tylko co by jej to dało? Pewnie wkurzyłoby Damiena czyt. skróciło jej życie i w żaden sposób nie przybliżyłoby do rozwiązania sytuacji. Spróbowałaby wyciągnąć rękę w stronę rapiera i złapać go w dłoń - sugerując czynem, że jej servant W TEJ SYTUACJI nie był tu tym złym. - To była moja decyzja, by tu zejść. Głupio chciałam zejść pierwsza, by być dla Was bardziej użytecznym wsparciem. Przepraszam. - Powiedziała szczerze swoje intencje mając nadzieję, że jej głupota nie przekreśliła ich współpracy. - Skoro umiesz ogarnąć sobie herbatkę w kanałach - ogarnij mi ubrania, w które mogłabym się aktualnie ubrać. - Rzuciła do Damiena. Bycie nagą przed większą widownią było... Niekomfortowe. Ogólnie było niekomfortowe, więc jeżeli była szansa to naprawić to warto próbować. Reszta chyba już zależała od reszty ekipy, czy chcą ją wybebeszyć bardziej, czy jednak przymkną oko na debiliny akt głupoty popełniony przez czerwonowłosą. Przy okazji chciałaby w miarę ogarnąć jak tam jej władza nad ciałem działa, czy będzie w ogóle w stanie się poruszać.

Carmilla zatrzymała się gdy tylko poczuła ucisk na nadgarstku. Spojrzała pytająco na brata, ale zrozumiała od razu jego intencje i skinęła mu głową, nie chcąc się dalej pchać tam gdzie jej nie chciano. Dlaczego zignorowała pierwsze polecenie? To nie tak, że nie rozumiała... po prostu jakimś dziwnym trafem nie uznała, że Furie będzie chciał faktycznie współpracować z Saber, tym samym niszcząc cały plan drugiego sługi. Wyglądało jednak na to, że mieli uzyskać jakąś formę syngergii... trochę wymuszoną, ale Saber dała radę dotrzymać Furie kroku. Tym samym... zrobiło się Carmilli po ludzku głupio... W końcu może Furie był dość... dziką kartą? Ale mimo wszystko cały czas raczej starał się by nie stała im się krzywda i swój bardzo szorstki sposób, troszczył się o nich.. o nią.
Powinna go za to przeprosić? Nie wiedziała, miała po cichu nadzieje, że widział tego jej popisu i będzie mogła grzecznie przemilczeć, udając, że nic się nie stało! Haha.

Podążyła za Ivanem, by ewidentnie zejść z potencjalnej linii ognia, przynajmniej do czasu aż ich słudzy znajdą się w środku pomieszczenia zza drzwiami. Łapiąc też dłoń brata, tak by dodać sobie trochę pewności. Wtedy odważyłaby się tam taktycznie zajrzeć by wiedzieć co się dzieje, ale też nie wpadać w sam środek potencjalnego zagrożenia. Chyba, że Ivan by ją jakoś szczególnie chciał zatrzymać... wtedy by też posłuchała.

Ostatecznie, Carmilla nie mogła spodziewać się tego, co dojrzała w środku. Sekhe, Damien i jakiś kolejny nieznajomy. Furie zajął nieznajomego walką, a w tym czasie Saber zajęła się... uwalnianiem Sekhe? Czy Damien był w stanie skrzywdzić własnego mistrza? Tego nie była pewna. Tak samo jak nie była pewna co dokładnie działo się w tym miejscu. Nieco więcej światła dawały słowa Sekhe... i jak bardzo białowłosa doceniała przeprosiny... i rozumiała chęć ubrania się. Tak jednak coś ją gryzło w tej całej sytuacji.
Damien urządzał sobie herbatkę w tym miejscu. Z nagą Sekhe. I nieznajomym.
Damien miał nie być TYM ZŁYM w tej sytuacji.
Tylko kim był nieznajomy przy którym Damien pił sobie spokojnie herbatkę?
Bardziej niż zakrycie dupska Sekhe, martwiła się o Furie.
- Świetnie. Doceniłabym jednak jeszcze kilka słów wyjaśniających sytuację. KIM ON JEST? - Ewidentnie mowa była tu o chłopaku z nożem, który dotrzymywał kroku Furie, czyżby kolejny Assassin? - I to jeszcze zanim niepotrzebnie się pozabijamy? Damien? - Carmilla jakoś odniosła wrażenie, że to do niego powinna kierować to pytanie, a nie do Sekhe w tej sytuacji. Była gotowa przywołać do siebie Furie... czy też raczej powiedzieć mu by przestał, jeśli faktycznie znajdowali się wśród 'przyjaciół'. W każdym momencie szykowała się by zacząć swą pieśń, może jej magia nie zadziałałaby na przeciwnika Furie i nie spowolniłaby jego ruchów, ale co jeśli swą magią spróbowałaby przyśpieszyć własnego sługę... ale to jeśli faktycznie TA walka była konieczna.

Dyplomacja nie była łatwa. Czy też może raczej, negocjacje. Jeden błąd mógł doprowadzić do katastrofy. A teraz, rozmowy z Wallacem spoczywały na barkach biednej Sofii która próbowała zażegnać niepotrzebny jej zdaniem konflikt. Wallace na szczęście nie atakował. Zamiast tego słuchał Sofię i to z widoczną uwagą.-Hah. Według mojego mistrza, to właśnie Car odpowiada za powstanie bariery. Mieszkańcy mogą mieszkać w swoich domach bo i tak nie opuszczą jego placu zabaw!-Odparł jej Wallace, z grymasem na twarzy. Po chwili jednak wsunął miecz do pochwy.-Pozwól mi pójść do twojego mistrza. Twoi przyjaciele już do niego ruszyli. Na pewno jeszcze uda się rozwiązać to nieporozumienie. Jeśli zaś jesteście po właściwej stronie, zostańcie tutaj.-Powiedział William, oferując dalsze kroki w ich problemie. Lancerzy nie wtrącali się w negocjacje Sofii. Szło jej dobrze, więc zostawiali to jej, sami definitywnie gotowi do tego by chronić Sofię gdyby doszło co do czego.

Sytuacja w podziemiu była, lekko mówiąc, napięta. Furie walczył z tajemniczym przeciwnikiem, a z kolei Saber i Carmilla miały encounter z Sekhe i Damienem. Sekhe, która pominęła jakiekolwiek tłumaczenia tylko przeszła do łapania za rapier - na co jej Saber nie pozwoliła - i żądania ubrań. Damien nie przejął się za bardzo Saber i spojrzał na Sekhe (Która dalej nie mogła się za bardzo ruszać)-Czy Ja ci wyglądam na krawca?-Zapytał, siorbiąc nieco herbatki. Saber zrobiła krok do tyłu i spojrzała na Ivana oraz Carmillkę, którzy mogli mieć jakieś dalsze rady co tutaj zrobić z tą sytuacją. Damien, zapytany o przeciwnika Furie, spojrzał na Carmillkę.-Waszym celem, oczywiście-Stwierdził bez większego przejęcia.
-Noble Phantasm-Usłyszeli od strony gdzie Furie walczył ze swoim przeciwnikiem.-Streets of London-Nagle wszystko, dookoła nich zafalowało i już po chwili nie stali w kanałach, a na ulicy. Ulicy Londynu z czasów początków epoki przemysłowej. Na ulicach, zalegała ciężka mgła... nie, to był Smog. Była też późna noc. Smog był tak gęsty że nie widać było nic dalej niż na kilka metrów w przód.
-Reality Marble-Mruknął Hercules. Samego Furie zaś i jego przeciwnika, nigdzie nie było widać.

Kto by pomyślał, że bycie paplą jej się na coś przyda? I to jeszcze paplała w taki sposób, że zamieniała swojego przeciwnika w sojusznika! Chyba, że Wallace zaczął się z nią zgadać tylko po to, aby się przymknęła i przestała mu suszyć głowę o wielkiej, niezależnej i wolnej Szkocji. Taka opcja też istniała. Ważne jednak, że sytuacja szła na korzyść Sofii.
Saber uważał, że to Car odpowiadał za stworzenie bariery. Car zaś: że ktoś inny. To zdecydowanie było coś, co Sofia musiała wyjaśnić. Miała uwierzyć Szkotowi na słowo? A może dalej ślepo wierzyć w Ursulę i Cara? Problem z Sofią był jednak taki, że chciała wierzyć obu stronom. Może istniała trzecia opcja? Podrapała się po policzku myśląc przez chwilę.
- Możemy iść do twojego mistrza razem. - Odparła z uśmiechem, lecz zdecydowanie stanowczo. - Jeśli jesteśmy po tej samej stronie, to właśnie muszę iść razem z tobą, sir. Jeśli zejdziesz na dół sam, po tym jak miałam cię tutaj zatrzymać - jak myślisz, jak zareaguje moje rodzeństwo? Uwierzą ci na słowo, że po prostu pozwoliłam ci tam zejść i zostałam na górze? Nie będą w pierwszej chwili podejrzewać podstępu i że coś mi zrobiłeś? Jeśli chcesz wyjaśnić nieporozumienie, to moja obecność jest ci niezbędna. - Sofia podparła się pod boki z uśmiechem. Trochę był zwycięski, bo wiedziała, że właśnie rzuciła bardzo solidnym argumentem. Jej postawa jednak była o wiele przyjaźniejsza.
- Wpierw jednak musimy wyjaśnić pewną kwestię. Nie da się współpracować, jeśli się wzajemnie oskarża o popełnienie zbrodni. Tak też: sir Wallace, dlaczego ty i twój mistrz uważacie, że to Car odpowiada za barierę? Czy macie na to jakiś dowód? - Zapytała oskarżyciela, a potem przekręciła się do obrońcy. - Ursulo, jestem przekonana, że tobie również zależy na sprostowaniu tego zarzutu. Będę wdzięczna za wyjaśnienie.
I tak oto sędzina Sofia czekała na rozwój tej bardzo nagłej rozprawy. W gruncie rzeczy również mogli się wszyscy chwycić za rączki i przyrzec, że sobie ufają i nie będą się winić. Ktoś jednak tutaj kłamał albo miał niewłaściwe informacje. I to Sofia musiała wyjaśnić!

Dziewczyna mogła mieć jedynie nadzieje na to, że sytuacja w ich pomieszczeniu powoli się wyklaruje. Przeniosła na chwilę wzrok z pojedynku Furie z przeciwnym Sinem, kiedy to Sekhe wspomniała o ubraniach, a Damien jednoznacznie dał jej do zrozumienia, że no nie da rady. Chciało się jedynie westchnąć ciężko, ale to też dawało do myślenia czy faktycznie tak było, czy też może Damien po prostu nie chciał usługiwać w ten sposób swojej mistrzyni. W końcu przykładowo Furie co najmniej trzy razy dał pokaz swoich umiejętności jeśli chodziło o zmianę garderoby. Nie tylko jej, ale również reszty rodzeństwa, w momencie gdy tylko się tu pojawili. Sługa Sekhe na krawca nie wyglądał. Furie też na takiego nie wyglądał, ani na kucharza... szczególnie z jego przypadłością, a jednak radził sobie w obu kwestiach wystarczająco dobrze. Więc czy była to kwestia 'widzimisię' czy faktycznych umiejętności... Patrząc na to z tej perspektywy to Furie był świetną pomocą domową...
Wróć. Nie mogła iść tym tokiem myślenia w tym momencie.
Zacisnęła usta w wąską linię, przekonując się w środku do tego co chciała zrobić. Nie podobało jej się to, ale chyba nie miała wyjścia. Postąpiła sztywny krok w stronę Damiena i Sekhe. Kolejne wyszły już bardziej naturalnie, w między czasie zaczęła odpinać swój płaszcz, by okryć nim nagą dziewczynę. Miała cichą nadzieje, że nie zamarznie przez najbliższe kilka minut. Może i Sekhe była nieco wyższa od niej, ale nawet jeśli gruby płaszcz będzie nieco za mały tak lepsze było to od świecenia tyłkiem na lewo i prawo. Zresztą musiała to zrobić, bo Ivan ewidentnie zrobił się strasznie milczący od kilku chwil (:I).
- Ah. No to nie ma powodu by... - Zamarła. Czy on właśnie powiedział, że to był jeden z ich celów? Czy Damien właśnie przyznał, że pił sobie herbatkę z zabójcą krążącym po tym miasteczku? NO OCZYWIŚCIE, ŻE DAMIEN BĘDZIE PIŁ HERBATKĘ Z MORDERCĄ. DLACZEGO BY NIE. - Czy Ty kompletnie oszalałeś?! - Rzuciła do niego ledwo panując nad głosem, kompletnie nie spodziewała się tej informacji. To było strasznie problematyczne... Od razu przeskoczyła wzrokiem na Furie, otwierając usta...
"Noble Phantasm - Streets of London"

Carmilla zamarła na chwilę, a wcześniejsze zmieszanie, połączone z paniką? Znikło. Jej usta wygięły się w lekki uśmiech, a w oczach pojawiła się jakaś taka niezdrowa ekscytacja. Kanały zniknęły, zastąpione nieco 'znajomymi' ulicami. Londyn! Była tam podczas swoich poszukiwań... czyżby... przed jej oczyma wyrastały stare ulice Whitechapel?
- Jack the Ripper~? - Wyrwało się z ust dziewczyny dość melodyjnym tonem, ewidentnie nie pasującym do sytuacji w jakiej się znaleźli. Mrugnęła i szybko uderzyła otwartymi dłońmi o swoje poliki, odchrząkając cicho. Tak. To nie czas na takie rzeczy. To była walka... Furie jej potrzebował.
- Masz może jeszcze jakieś ciekawe informacje, które nam się przydadzą? Przykładowo gdzie znajdziemy mistrza, Rippera? Albo czy Nigash przypadkiem nie wskoczy nam zaraz na plecy? Docenię każdą wiedzę tajemną, która pozwoli Furie i nam, wygrać. - Rzuciła do Damiena, przygryzając lekko usta. Kompletnie nie wiedziała co miała robić. Jak mogła pomóc, Furie, nie narażając innych. Sama nie mogła ruszyć od tak do boju. Furie zapewne miał teraz wystarczająco problemów na głowie. Czy Damien by ją posłuchał gdyby kazała mu coś zrobić? Wątpiła. Czy Saber poszłaby pomóć Furie, zostawiając ich tutaj? Również wątpliwe. - Znacie jakiś sposób na kontakt z Furie, bez zdradzania naszej pozycji? Panie Herculesie? Damien? - Musiała przeboleć zwracanie się do tej dwójki nieznajomych... uh. Czy Furie wiedział z kim walczył? Nie wiedziała. Nie chciała też bezrozumie wykrzykiwać, nie wiedziała jakie niespodzianki krył przed nimi Londyn w okolicach 1888 roku...
Co prawda była komunikacja mentalna... tylko, że wcześniejsze jej próby skomunikowania się z własnym sługą nie wyszły za dobrze... a bała się, że przez jej nieudolność, nie dość że przeszkodzi Furie, to jeszcze rozsieje te słowa wszędzie dookoła.
Wierzyła w Furie i w to, że jeśli będzie taka potrzeba to zrobi wszystko by przetrwać i zgładzić przeciwnika. Więc liczyła, że mieli chwilę czasu.
Definitywnie brakowało jej w tym momencie kawy.
- Sekhe, postaram się postawić cię na nogi, przynajmniej na tyle, byś była w stanie poruszać się o własnych siłach... - Powiedziała do dziewczyny, mając nadzieje, że ta nie będzie miała nic przeciwko. Potrzebowali każdych rąk na pokładzie by im się udało. Gdyby była potrzeba rzuciłaby też profilaktycznie do Saber, żeby ich pilnowała.
Carmilla zaczęła cicho nucić, przelewając w każdy dźwięk swoją magiczną energię. Po chwili dołączyła ciche uspokajające słowa, niczym kołysanki. Zawsze było jej łatwiej związać magię za pomocą śpiewu. Uwięzić zaklęcie w słowach i rytmie. To kolejny raz kiedy eksperymentowała z własną magią, wierząc że i tym razem się uda. Ciało zawsze regenerowało się lepiej podczas odpoczynku. Co prawda teraz nie mogli sobie pozwolić na sen. Sekhe miała być świadoma co się dzieje, ale może za sprawą magii uda jej się po raz kolejny nagiąć prawa rzeczywistości i uleczyć rany dziewczyny.

----
Mana: -100?